Yasuke | Seizoen 1 (2021) - Recensie

Als enige streamingdienst zet Netflix niet alleen in op Amerikaanse animatiefilms zoals recent nog The Mitchells vs. the Machines, maar proberen ze ook om de typische Japanse of Koreaanse anime stijl met Amerikaanse verhalen naar de rest van de wereld te brengen. Deze missie lijkt tot nu toe wisselend succes te hebben gehad. Terwijl reeksen als Castlevania of Dota: Dragon’s Blood ook nog goede verhalen wisten te brengen, schoot een reeks als Blood of Zeus wat te kort. De nieuwste poging van de streamingdienst komt er met Yasuke, een verhaal over een zwarte samoerai in Japan. De reeks komt van regisseur en schrijver Lesean Thomas, en schrijvers Nick Jones Jr. en Alex Larsen, in samenwerking met de Japanse animatiestudio Mappa. In de hoofdrol zien we de Oscargenomineerde acteur LaKeith Stanfield, met onder andere Darren Criss en Ming-Na Wen als deel van de cast.

np_file_84023.jpeg

Yasuke is een interessante nieuwe anime-reeks, met een vrij relevant verhaal voor de tijd, duidelijk gericht naar een Amerikaans publiek. Er bestaat een grote liefde voor anime in de Afro-Amerikaanse gemeenschap, en met deze reeks focust Netflix dan ook deze reeks op het historische verhaal van de bekende zwarte samoerai die ooit in Japan leefde. Maar hoewel het verhaal een zekere waargebeurde, historische basis heeft, is Yasuke op een typische anime manier puur fictie. Gesitueerd in een wereld vol robots, magie, en duistere krachten die het land teisteren, is de reeks meer fantasy dan historische fictie. Maar toch betekent dat niet dat Yasuke als verhaal niets te vertellen heeft. Met een zwart personage in een wereld als Japan kan het niet anders dat ook zijn huidskleur erbij betrokken wordt, al is dat niet wat uiteindelijk het centrale thema van de serie is. In een verhaal rond vooruitgang en traditie, staat het thema van zelfliefde en acceptatie centraal. Als slaaf werd Yasuke nooit gezien als een volwaardige samoerai, ondanks zijn groot talent, iets waar hij sindsdien sterk mee worstelt. Zijn verhaal is een tocht van acceptatie van zijn verleden en zijn toekomst als samoerai.

Voor het grootste deel is Yasuke voornamelijk een entertainende, actierijke reeks met centraal de relatie tussen een oudere, teruggetrokken man en het meisje vol magische krachten dat hij moet beschermen. Deze dynamiek tussen oud en jong, en de band die hierdoor groeit tussen de twee, is een typische verhaallijn voor een animatiereeks, en werkt ook hier om een zekere emotionele basis te vormen. Toch moet je van Yasuke geen diep of super-emotioneel plot verwachten. Hoewel aanwezig weten ze je nooit echt te raken, voornamelijk omwille van de performances en de grote focus op de actiescenes. De reeks komt dan ook nooit echt fatsoenlijk op gang. De eerste paar afleveringen zijn nog interessant, maar naargelang de reeks vordert verlies je stilaan interesse doordat de reeks meer haar spectaculaire design en actiescenes wil tonen dan een goed opgebouwd verhaal te brengen. En met een situering in Japan stoort het ook een beetje hoe het ze toch gelukt is om een hele groep aan niet-Japanse hoofdpersonages het verhaal binnen te brengen. Hoewel de reeks nog altijd wel een groot aantal Japanse personages heeft die vertolkt worden door Aziatische acteurs, voelt het toch een beetje raar als er ook een Europese priester, Russische weerwolf, Amerikaanse robot, en Afrikaanse krijger naast Yasuke zelf in feodaal Japan te vinden zijn.

01_New_Main_YASUKE_04_0002_BRIGHTEN.png

Met series als Castlevania, Dragon’s Blood, en nu Yasuke, weten we dat Netflix altijd wel mooie anime reeksen weet te brengen. Deze keer wisten ze samen te werken met studio Mappa, dat ook werkt aan het laatste seizoen van Attack on Titan. Deze expliciete reeks waar het bloed rijkelijk in het rond sproeit, is visueel nogmaals een succes voor de streamingdienst, maar net als vele andere van hun animatiereeksen mist het de nodige diepgang zodat de reeks niet louter een lange entertainende actiescene zou zijn. Toch is het fantastisch om twee Afro-Amerikaanse anime-schrijvers een zeer uniek verhaal te zien adapteren, zeker omdat er toch zoveel potentieel inzit. Met een acteur als LaKeith Stanfield hebben ze de perfecte persoon om als boegbeeld nog veel meer seizoenen te maken, maar dan moet het acteerwerk ook een stuk beter zijn. Kijk Yasuke dus zeker voor de prachtige animatie en de entertainende gevechten, maar verwacht er uiteindelijk niet veel meer van.

★★★

Het eerste seizoen van Yasuke is nu integraal te bekijken via Netflix

Vorige
Vorige

Bride of Frankenstein (1935) - Recensie

Volgende
Volgende

Tom Clancy’s Without Remorse (2021) - Recensie