Wonder Woman 1984 - Recensie

Buiten Birds of Prey, dat nog juist uitkwam voor de eerste lockdown, was 2020 een vrij mager jaar als het aankwam op superheldenfilms, met zowel Marvel als DC die heel wat projecten verschoven. Alleszins in Amerika kreeg men nog een kleine troostprijs, met de release van de tweede Wonder Woman film tijdens Kerstmis in de bioscoop, en op de streamingdienst HBO MAX. Zonder deze laatste was het in de rest van de wereld toch nog even wachten om Wonder Woman opnieuw in actie te zien. Maar nu de bioscopen eindelijk terug open zijn, hebben ook wij de kans om de nieuwste van DC en Warner Bros. te bekijken. Net als de eerste film werd Wonder Woman 1984 geregisseerd door Patty Jenkins, met deze keer een script van de hand van David Callaham (Godzilla, The Expendables), Geoff Johns, en Patty Jenkins zelf. Zoals de titel al aangeeft, speelt de film zich af zesenzestig jaar na de gebeurtenissen van Wonder Woman, met Diana als een antropologe werkende in het Smithsonian in Washington DC. Daar moet ze het tegelijkertijd opnemen tegen een medewerkster, en een businessman wiens verlangen naar extreme rijkdom de wereld in een spiraal van destructie gooit, nadat een eeuwenoud artefact dat wensen vervuld verloren gaat. De hoofdrol van Diana Prince aka Wonder Woman wordt nogmaals vertolkt door Gal Gadot, met Chris Pine die terugkeert als Steve Trevor, Kristen Wiig als Barbara Minerva, en Pedro Pascal als Maxwell Lord.

Wonder Woman 1984 is een zeer mooie, entertainende film, maar toch met enkele problemen die vooral naar boven komen als je er wat meer over begint na te denken. Eerst gaan we natuurlijk eens kijken naar wat er allemaal goed is. Het is eerst en vooral een beeldschone, prachtige film, heel kleurrijk en levendig, en misschien wel de mooiste in de DCEU tot nu toe. Hiermee beeld het perfect de dynamische, kleurrijke jaren tachtig uit die we stilaan gewoon zijn om te zien in films en series. Een ander element dat hiertoe bijdraagt, is de eveneens prachtige, magistrale soundtrack van Hans Zimmer, die al tien keer gezegd heeft dat hij nooit meer superheldenfilms zou doen. Muziek is iets dat men in de DCEU films doorheen de jaren systematisch beter doet dan de MCU, met meer herkenbare thema’s, en een over het algemeen aangenamere luisterervaring. Die dynamiek en levendigheid is ook terug te vinden in de scenes zelf. Vooral de actiescenes zijn zeer goed gechoreografeerd, en geëdit, wat zorgt voor een zeer vloeiend eindresultaat. De cinematografie zorgt ervoor dat dit er allemaal prachtig uit ziet. Jenkins kan dus zeker een prachtige film neerzetten, maar dat wisten we al sinds de eerste Wonder Woman. De problemen liggen eerder in het script, en in de keuzes die gemaakt zijn in dit verhaal. Het is hier dat Wonder Woman 1984 serieuze barsten vertoond.

Eerst en vooral is er de afbeelding van Barbara, een typische nerdy, “lelijke” vrouw zonder zelfvertrouwen die mooi en populair wil worden. Het is een cliché dat wel al vaker gedaan is in Hollywood, denk maar aan Catwoman, en zeker geen positieve afbeelding is voor vrouwen. Hoewel er altijd wel een element in de verhalen is dat de verandering niet alles is, zoals ook hier het geval is, is dat nooit hetgeen je herinnert. Anderzijds is er natuurlijk ook de mysterieuze terugkeer van Steve Trevor, iets dat niet zonder enige problematiek gebeurt en waarbij ik toch wat spoilers moet vrijgeven. Om Trevor terug te brengen hebben ze zijn ziel in het lichaam van een andere man gestoken, waardoor Steve technisch gezien enkel terug aan de binnenkant, en niet aan de buitenkant. Het probleem ligt hier wat rond consent, aangezien Diana in de film technisch gezien seks heeft met iemand zonder zijn toestemming. Want wat als de genderrollen omgekeerd waren? Dan was er waarschijnlijk veel meer oproer over geweest. Jenkins stelt dat dit hele element van de film een ode is aan de populaire body-swap films van weleer, of een film zoals Big met Tom Hanks. Toen waren die genres misschien populair, maar nu zien we dat ze toch wat problematisch zijn, dus waarom zouden we er een ode aangeven? Het feit dat Steve Trevor gewoon een man is met een andere persoon in zijn hoofd, en Diana die daar simpelweg mee mee gaat, werpt toch een schaduw over de kijkervaring.

Persoonlijk ben ik nooit een grote fan geweest van Gal Gadot, een uitgesproken Israëlische die nog nooit ten voordele van het Palestijnse volk heeft gesproken die haar volk systematisch onderdrukken. Maar toch moet ik toegeven dat haar performance in Wonder Woman 1984 niet slecht is, en mij tenminste niet uit de film haalde. Het is het personage van Wonder Woman zelf dat niet bepaald zo perfect is als ze ons in de voorbije films probeerden wijs te maken. Er zijn momenten in het begin van de film dat ze willekeurige mensen helpt, maar voor een groot deel van de film is ze eigenlijk zeer egoïstisch en hypocriet. Het maakt echter deel uit van een persoonlijke groei, die het personage stukken beter en interessanter maakt dan voordien het de perfecte persoon die we voordien te zien kregen. Een ander probleem is vervolgens ook de setting van het verhaal. In tegenstelling tot de meeste andere DC films, speelt Wonder Woman 1984 zich af in het echt bestaande Washington DC, waarmee men probeert om het verhaal een zeker realisme te geven, zoals bij Marvel al van het begin het geval is door haar films te plaatsen in de voor ons bekende wereld. Maar dit is hier verre van het geval. Het resultaat is nog altijd een zeer idyllische afbeelding van de Amerikaanse hoofdstad, die in de jaren tachtig eerder donker en overspoeld was door criminaliteit en drugs. Op deze manier past Wonder Woman 1984 toch nog altijd in het rijtje van de meer fantasierijke DCEU-films.

Er is wel nog altijd een twee degelijke boodschappen aanwezig in het verhaal. De eerste is al snel duidelijk in het begin van de film en wordt verder uitgewerkt door de verhaallijnen van Maxwell Lord, Barbara Minerva, maar ook Diana zelf, en dat is dat de snellere, kortere weg naar succes of beterschap, nooit de beste is. Anderzijds toont Diana’s verhaallijn ook het belang van het loslaten, en verdergaan met het leven na een verlies. Toch worden deze nog al eens overschaduwd door de vele problemen. En het zijn niet alleen de grote, maar ook de kleinere probleempjes overschaduwen soms het verhaal, zoals de negatieve afbeelding van een Islamitische man die wenst voor meer bommen. Zelfs in kleinere momenten is representatie belangrijk. De performances van de acteurs kunnen ongeveer hetzelfde bekeken worden. Kristen Wiig en Chris Pine doen wat ze kunnen met hun personages, maar worden soms overschaduwd door de keuzes in het script. Pine heeft nog wel grappige momenten, maar je kunt gewoon nooit vergeten hoe ze hem hebben teruggebracht. Pedro Pascal is de echte ster van de film als Maxwell Lord, de Trump-achtige con-man, waarmee hij uiteindelijk toch een zeer eerlijke afbeelding van een realistische “slechterik” met een hart.

Het eindresultaat is een zeer degelijke, mooie, entertainende aanvulling tot het DC film universum, iets dat de meeste van de Warner Bros. DC-films typeert. Het is als je wat meer aandacht besteed aan de keuzes in het verhaal en je dieper gaat kijken, dat er heel wat elementen nogal problematisch overkomen, en de kijkervaring verstoorden. Toch moet ik zeggen dat ik mij geamuseerd heb met Wonder Woman 1984. In tegenstelling tot vorige films was ik hier ook geïntrigeerd door Wonder Woman zelf, een personage dat voordien wel badass was maar een sterke verhaallijn met persoonlijke groei miste. De beste film uit het universum is het zeker niet, daarvoor zijn de eerste Wonder Woman, en bijvoorbeeld Man of Steel en Shazam, nog altijd betere films overall. Maar als plezante superhelden-actiefilm valt het nog goed mee, en met de prachtige beelden is een bioscoop- of IMAX-bezoek zeker de moeite waard.

★★★

Wonder Woman 1984 is te bekijken via Streamz, Itunes, en Google Play