Big (1988) - Recensie
Een van de eerste films waarvan ik mij kan herinneren dat ik compleet geobsedeerd mee was voor weken en maanden aan een stuk, moet de Ron Howard klassieker The Da Vinci Code zijn geweest. Ja, films zoals de The Lord of the Rings trilogie hebben mijn leven ook grondig beïnvloed, maar deze film moet misschien wel de grootste impact hebben gehad. Zonder deze thriller, die ik nog altijd als één van mijn favoriete films zie, had ik nooit die fascinatie voor geschiedenis en al haar geheimen gehad die er na zoveel jaren voor heeft gezorgd dat ik met een master in de geschiedenis zit opgezadeld. Maar naast deze grote impact op mijn eigenlijke leven, gaf The Da Vinci Code mij ook een appreciatie voor misschien wel dé meest geliefde acteur in Hollywood: Tom Hanks. Waarschijnlijk had ik al wel eens een of andere film van hem gezien, zoals Cast Away of Saving Private Ryan gezien, maar op een bepaalde manier opende deze adaptatie mijn ogen voor zijn talent om een personage tot leven te brengen. Sinds deze filmkijk ik dan ook met veel meer enthousiasme naar Hanks’ werk, oud of nieuw, goed of slecht. Toch is er een groot deel van zijn werk dat voor velen zo iconisch is, maar nog nooit tot bij mij is geraakt. Met Big, mijn throwback film van deze week, kijk ik eens terug naar de tijd voor Forrest Gump, voor Woody, toen Tom Hanks nog de Hollywood heartthrob was.
De film uit 1988 kwam van het brein van schrijvers Anne Spielberg, zus van de legendarische regisseur, en Gary Ross, bekend van onder andere The Hunger Games. Het verhaal draait rond een tienerjongen genaamd Josh die na een wens om groot te worden, de volgende achtend wakker wordt om zich op mysterieuze wijze in het lichaam van een volwassene te bevinden. Big is een hilarische film, die de carrière van Tom Hanks lanceerde in Hollywood, en voor velen een van dé iconische films uit hun jeugd is. Maar bij mijn eerste kijkervaring heb ik er echter zo’n drie dagen over heb gedaan om de film helemaal uit te kijken. Is Big dan zo’n slechte film? Natuurlijk niet. Maar wat Big echter wel deed, is mij confronteren met mijn grootste nachtmerrie: gênante situaties; eveneens de reden waarom romcoms zo moeilijk zijn voor mij. Al direct van in het begin beland Josh in allerlei gênante situaties op school, iets dat niet direct beter wordt zodra hij in een volwassen lichaam de wijde wereld in moet. Laat ons zeggen dat de pauzeknop veel werk heeft gehad tijdens een film die eigenlijk maar een uur en drie kwartier duurt. In een bioscoop zou het moeilijker geweest zijn om mij weg te steken, en was de ervaring misschien toch wat beter geweest.
Ondanks deze persoonlijk mindere kijkervaring, kan ook ik Big allesbehalve slecht noemen. Deze creatie van regisseuse Penny Marshall is nog altijd dé inspiratiebron voor zovele body-switch films die daarna zijn gekomen zoals, 13 going on 30 of zelfs Wonder Woman 1984. Voor mij was het vooral de keuzes en de evolutie van Josh zelf die het zo’n sterk verhaal maken. Natuurlijk wil iemand van 13 zo snel mogelijk groot worden, veel geld verdienen, en daarmee doen wat hij wil. Maar wat je op die leeftijd nog niet begrijpt, is de verantwoordelijkheid en de complexe relaties die gepaard gaan met het volwassen zijn. Voor een tijdje is het natuurlijk allemaal plezant, totdat blijkt dat mensen toch niet zo aangenaam zijn als gedacht. De scene op het einde van de film als hij teruggaat naar zijn wijk om wat rond te kijken en na te denken voor zijn grote presentatie, is voor mij dé beste scene van de hele film, naast natuurlijk de iconische piano-scene. Dat verlangen om terug kind te zijn, om terug onbezorgd te kunnen leven, is zelfs iets dat wij als volwassene nog altijd hebben. Het verschil is dat hij effectief de kans heeft om terug te gaan. De film mag dan wel vol cringe-momenten zitten, toch denk ik dat Big nog altijd de beste afbeelding bevat van het typische verhaal van de jongen die groot wil zijn.
Als een ondertussen 33 jaar oude film, doorstond Big nog redelijk goed de tand des tijds. Veel verouderde elementen zijn er niet echt te vinden die de film nu nauwelijks te bekijken valt. Toch is er één element van het verhaal dat na al die jaren niet meer al te koosjer overkomt. Natuurlijk heb ik het hier over de seksuele relatie tussen de nog altijd 13 jarige Josh, ook al zit hij in een volwassen lichaam, en de volwassen Susan. Natuurlijk is dit iets wat indertijd tieners, en mannen in het algemeen, plezant vonden en waar ze wat over konden fantaseren. Maar wat als de rollen omgekeerd waren? Wat als het ging om een technisch gezien 13-jarig meisje dat seks had met een volwassen man? Dit aspect is dus zeker niet zo onschuldig als het lijkt, zeker met de inspiratie dat het nog altijd is voor andere filmmakers. Zo was deze relatie ook een inspiratie voor Patty Jenkins met de relatie tussen Steve en Diana in Wonder Woman 1984. We praten zo graag over consent, maar wat met Diana die technisch gezien seks heeft met iemands lichaam die daar geen toestemming toe gegeven heeft? Hoe goed Big wel niet is, deze momenten blijven een zwaktepunt in een anderzijds zeer sterke film.
Natuurlijk moeten we het ook nog hebben over Tom Hanks, de persoon waarmee we deze recensie begonnen zijn. Dat Hanks als 32-jarige zo goed dit jeugdig enthousiasme van een 13-jarige tiener kon afbeelden, blijft mij verbazen. Als kijker vergeet je in het begin bijna dat je effectief naar een volwassen man zit te kijken, maar doorheen de film weet Hanks ook de evolutie van Josh goed af te beelden in zijn postuur en manier van praten. Kijk je dan naar de rollen en de films die daarna allemaal op Hanks’ palmares zouden staan, dan zie je pas wat een fenomenale acteur deze man wel niet is. Op een bepaalde manier heeft Big mij Tom Hanks als acteur nog meer doen appreciëren, en tegelijkertijd besef ik nogmaals wat voor een lange carrière deze legende al wel niet achter de rug heeft.
★★★1/2
Big is nu te bekijken via Disney+
