Willow (1988) - Recensie

Als we denken aan de naam “Lucasfilm” vergeten we soms dat de studio, opgericht door George Lucas, veel meer is dan enkel haar Star Wars films. Naast de bekende Indiana Jones-franchise van Lucasfilm zijn er zoveel alleenstaande projecten waarvan ik zelf nog nooit gezien heb. Een van deze is de zeer populaire fantasy-film Willow met, net zoals veel films van Lucasfilm op dat moment, een verhaal bedacht door George Lucas zelf. In de film wordt een jonge boer uitgekozen om een gevaarlijke reis te ondernemen om een uitverkoren baby te beschermen tegen een kwaadaardige koningin. Het script werd geschreven door schrijver Bob Dolman, en de regie was in handen van regisseur Ron Howard, bekend van films als The Da Vinci Code, The Paper, en Apollo 13. De hoofdrol werd vertolkt door een slechts zeventienjarige Warwick Davis, bekend als Professor Flitwick uit de Harry Potter-films, met naast hem Val Kilmer, die op dat moment al et succesvolle Top Gun achter zich had liggen.

Willow is uiteindelijk een vrij plezante film waar vooral heel wat vergelijkingen mee te maken zijn. Eerst en vooral deden veel elementen in de film mij denken aan Conan the Barbarian dat zes jaar eerder uitkwam. Natuurlijk zijn het allebei zeer verschillende films, maar toch lijkt het gelijkaardige invloeden te hebben. Beide films hebben een opvallende mix tussen Aziatische en Europese Middeleeuwse invloeden op het vlak van kostuums, sets, en eigenlijk de wereldbouw in het algemeen. Maar uiteindelijk zijn beide films ook gelijkaardig in dat ze zich bevinden in een onbekende wereld met veel onbekende namen en termen die je als kijker eigenlijk weinig zeggen. Anderzijds kon ik niet anders dan ook gelijkenissen te vinden met The Lord of the Rings, een franchise waarvan de eerste film pas dertien jaar later zou uitkomen, waarin ook een uitgekozen groep op pad gaat om een missie te volbrengen. De scene in de taverne doet dan weer denken aan de Prancing Pony in The Fellowship of the Ring, en het gevecht tussen de heksen aan de confrontatie tussen Gandalf en Saruman. Zelfs het einde, met Willow op zijn pony, doet denken aan de terugkeer van de hobbits in de Shire in The Return of the King. En misschien herken je net als mij ook wel enkele stukjes muziek, met muzikale cues die componist James Horner ook opnieuw zou gebruiken in The Mask of Zorro.

Natuurlijk weet ik ook dat er naast deze gelijkenissen ook veel verschillen zijn. Willow lijkt vooral geen grote blockbuster te zijn, met een wat kleiner budget, en dat is goed merkbaar doorheen het verhaal. Het is vooral de schaal die wat tegenvalt. Terwijl Lord of the Rings gigantische legers wist te brengen, en zelfs Conan the Barbarian haar sets goed wist te vullen, zijn de “legertjes” van twintig tot dertig man, en bijna lege kastelen, in Willow soms wat zielig. Natuurlijk bestaat hier een logisch reden voor. Eind van de jaren tachtig had men nog niet de technologie om zoals in The Lord of the Rings legers van tienduizenden manschappen te simuleren op de computer, en de film had zeker niet het budget om zoals de epische films van weleer duizend extra’s in te huren om de wereld wat meer op te vullen. Toch moet je niet direct denken dat Willow maar een lage kwaliteit B-film is. Met ILM, de baanbrekende effectstudio achter de Star Wars-franchise, achter de film, zijn de effecten die nodig waren om de magie van de film tot leven te brengen van een zeer hoge kwaliteit. De stopmotion-animatie ziet er zeer goed uit, en ook de creatie van de kleine Brownies is bijzonder goed gelukt voor de tijd. Net als Star Wars moet Willow zo zeker op de fantasie en verbeelding van kijkers, en vooral jongeren, hebben gewerkt, waardoor het blijvende populariteit van de film zeker geen verrassing is.

Wat zo geweldig is aan de film, is de grote representatie van acteurs met dwerggroei in deze film in een tijd dat deze acteurs nog altijd voornamelijk in stereotype rollen gecast werden. De film werd dan ook speciaal geschreven door George Lucas voor acteur Warwick Davis, die de schrijver en regisseur ontmoet had tijdens het filmen van Return of the Jedi waar Davis als jonge acteur een Ewok vertolkte. Zijn performance als het titelpersonage Willow is zeer degelijke voor een jonge acteur in zijn eerste hoofdrol, maar de beste performances komen toch van de meer ervaren acteurs. De uitzondering is Val Kilmer die door zijn constant improvisatie een wat Hans Solo-achtig personage weet neer te zetten. De performances brengen de soms wat stereotype verhaallijnen wel wat tot leven. Enerzijds is er de relatie tussen Willow en Kilmer’s Madmartigan die evolueert van conflict naar vriendschap, net zoals de typische enemies-to-lovers relatie tussen Madmartigan en Joanne Whalley’s Sorsha.

Willow is uiteindelijk, hoewel het nog altijd een entertainend avontuur is, niet de epische fantasy-film die het waarschijnlijk had willen zijn, en dat was ook toen al duidelijk. Het is een populaire film voor velen die misschien niet zo goed is als in hun jeugd, maar nog altijd een fascinerende wereld vol avontuur bevat. Uiteindelijk was het niet de kritische of box office hit die Lucas er zelf van had verwacht, waardoor we dus ook nooit de sequel hebben gekregen die er zeker in zat. Toch is het zeker een wereld die het waard is om verder te ontdekken. Lucas zette het verhaal dan maar door in een reeks boeken die verschillende verhalen vertellen die plaatsvinden na de gebeurtenissen van de film. Met het succes van Disney+, en de verschillende filmmakers die opgegroeid zijn met de film, komt er nu eindelijk een sequel-reeks op de film exclusief voor Disney+. Ik kan alleszins niet wachten deze wereld, waar in Willow eigenlijk nog maar naar gehint wordt, wat beter te leren kennen in een langer formaat.

★★★1/2

Willow is nu te bekijken via Disney+