Troy (2004) - Recensie

Een van de regels die ik mezelf opleg voor deze throwbacks, naast het vermijden van sequels die nog niet aan bod zijn gekomen, is om films te kiezen die ik nog nooit in mij leven heb bekeken. Meestal is dat geen probleem, aangezien ik eigenlijk verbazend veel films nog nooit gezien heb. Maar voor deze week moest ik wel een uitzondering maken. Vorige generaties hadden films als Spartacus of Ben Hur, de typische film die tegenwoordig nogal wel eens op een zondag op televisie te zien is, maar mijn generatie had Troy. De adaptatie van het bekende verhaal uit Homerus’ Iliad komt van schrijver David Benioff en regisseur Wolfgang Petersen (Das Boot, Air Force One). Net als in het origineel volgt het verhaal de aanval op Troje door de verenigde Griekse strijdkrachten, en verhaalt het lot van de mannen die erbij betrokken waren. De legendarische personages worden vertolkt door al even legendarische acteurs zoals Brad Pitt, Orlando Bloom, Peter O’Toole, Eric Bana, Diane Kruger, en nog vele meer.

Vooraleer de film nog eens op te zetten, dacht ik eens na wat ik mij na al die jaren nog van Troy kan herinneren. Van de hele film is voornamelijk Brad Pitt als Achilles blijven hangen: zijn eerste gevecht tegen de “reus”, en later zijn gevecht tegen Eric Bana’s Hector. De rest van de twee uur en drie kwartier lange film is eigenlijk nogal vaag, met voornamelijk gezichten zoals Orlando Bloom als Paris. Uiteindelijk was ik vergeten hoe episch het begin, en eigenlijk de hele film, wel niet is. De vergelijking met enkele iconische films uit het verleden was eigenlijk een halve grap, maar als je de film bekijkt, is de vergelijking eigenlijk niet zo raar. De schaal van Troy is gigantisch, en doet denken aan de massieve sets en groepen extra’s die gebruikt werden in het Hollywood van weleer. Hier is het voornamelijk een fantastische mix tussen sets en computereffecten. In een tijd waar de Star Wars-prequels een hele film voor een blauw doek filmden, volgde Troy eerder het voorbeeld van de The Lord of the Rings-trilogie in zijn aanpak van de grootse schaal. Ook de fantastische, theatrale soundtrack van wijlen James Horner, die eigenlijk wat doet denken aan de soundtrack van de Stargate SG1-reeks, draagt bij een het epische gevoel dat deze iconische film uit 2004 wel niet heeft.

Nu ik voor het eerst eens gekeken heb wie Troy eigenlijk gemaakt heeft, viel ik bijna van mijn stoel van het lachen om Game of Thrones producent en schrijver David Benioff te zien staan omdat het mij niets verbaasd. Nu, hoe veel ik Troy ook ophemel als een moderne klassieker, het is zeker geen écht goede film. Troy is een typische mid-2000 Hollywood blockbuster, met uiteraard de nodige aanpassingen om het beter verteerbaar te maken voor een wit Amerikaans publiek. Want ja, natuurlijk zijn alle personage uit Griekenland en het moderne Turkije gespeeld door witte acteurs. En natuurlijk kan een streepje, niet-al-te-expliciet naakt niet ontbreken. Maar daarnaast hebben ze de film voornamelijk super-heteroseksueel gemaakt. Het is geen geheim dat er waarschijnlijk meer was dan gewone “vriendschap” tussen Achilles en Patroclus, maar dat kan een Amerikaans publiek natuurlijk niet slikken. Dit probleem hebben ze opgelost door Patroclus gewoon zijn neef te maken, en als hij niet aan het vechten is, Achilles altijd met een vrouw in bed af te beelden. Het feit dat ze er allebei als surfer-dudes uitzien, helpt nu ook niet echt. Combineer dit met de vele liefdesscenes tussen Orlando Bloom’s Paris en Diane Kruger’s Helen, en je hebt een film die men over de hele wereld goed zal smaken.

Natuurlijk zijn er ook heel veel positieve punten te vinden in deze film. Het conflict tussen Griekenland en Troje blijft nog altijd een zeer aantrekkelijk verhaal, met een Troje dat eerst de supermacht lijkt tegen te houden om dan uiteindelijk toch het onderspit te delven. Het verhaal is zo bekend dat je wel ongeveer weet wat er gaat gebeuren, maar toch weten ze het spannend te houden. Met een speelduur van twee uur en drie kwartier is Troy wel een enorm lange film, wat niet verbaasd aangezien een hele hoop feiten, samen met alle verzonnen drama rondom, allemaal aan bod moeten komen. Dan hebben ze het conflict, dat eigenlijk enkele jaren duurt, nog heel fel ingekort. Uiteindelijk is Troy wel lang, maar niet langdradig. Het wordt vooruit geholpen door enkele iconische performances van Brad Pitt en Orlando Bloom in hun gloriedagen. Vooral deze eerst zet zo’n herkenbare performance neer, dat zelf ik het nog herinner na zovele jaren. Met Eric Bana, Diane Kruger, Brian Cox, en Sean Bean bevat de film nog zoveel meer bekende gezichten met sterke performances. Als laatste mogen we zeker Peter O’Toole niet vergeten. De legende, bekend van onder andere Lawrence of Arabia, geeft zo’n krachtige, emotionele acteerprestatie, waarmee hij toonde dat hij zelfs op oudere leeftijd nog tot de absolute top behoorde.

Ondanks de status die ik Troy zelf geef, had ik niet gedacht dat ik mij nog altijd zo zou amuseren met deze film. Enerzijds natuurlijk in het ontdekken van hilarische en mindere aspecten van de film, maar ook nog altijd met de fantastische actie, degelijke acteerprestaties, en een epische cinematografie, soundtrack, en productie. Het was zelfs plezant om Sean Bean en Orlando Bloom samen in een film te zien enkele jaren na The Lord of the Rings. Wat definieert uiteindelijk een filmklassieker? Velen zijn effectief meesterwerken, maar een groot deel wordt nog altijd als klassieker bestempelt ondanks de vele fouten en verouderde inhoud. Troy mag dan ook niet de beste film zijn, maar het weet nog altijd een glimlach op mijn gezicht te brengen, en ik zit graag bijna drie uur in mijn zetel om de film te bekijken.

★★★★

Troy is nu te bekijken via Netflix