Tout s’est bien passé (2021) - Recensie

Het voorbije jaar hebben we met een film als Blackbird al een heel pakkend verhaal over euthanasie te zien gekregen, maar met zijn nieuwste film probeert regisseur en schrijver François Ozon een andere kant van het thema te tonen. Tout s’est bien passé is een adaptatie van het gelijknamige boek van Emmanuèle Bernheim, een schrijfster waarmee Ozon verschillende keren samenwerkte voor zijn films, over de relatie met haar vader die na een beroerte een einde aan zijn leven wil maken. De film was dan ook enkele keren genomineerd op het voorbije festival van Cannes. De hoofdrol van Emmanuèle wordt vertolkt door actrice Sophie Marceau, met acteur
André Dussollier in de rol van haar vader André. In de cast zijn ook actrices Géraldine Pailhas, Hanna Schygulla, en Charlotte Rampling terug te vinden.

Het is dan ook niet de daad van euthanasie zelf die in de film centraal staat, maar wel de keuze en de lange tocht ernaartoe. Met Emmanuèle als hoofdpersonage gaat het verhaal ook heel erg over de impact, en onder andere de lange administratieve tocht, van deze beslissing voor haar en haar zus. De zware, hartbrekende, en emotionele strijd die volgt, zou je niemand willen toewensen, maar tegelijkertijd gaat Tout s’est bien passé ook de noodzaak van euthanasie niet uit de weg gaat. De relatie met haar vader staat centraal, met herinneringen aan haar vader die doorheen de film worden gestrooid aan de hand van flashbacks. Ook de complexiteit aan relaties binnen de familie maakt het allemaal een stuk persoonlijker, zoals de homoseksualiteit van de vader en de relatie met zijn vrouw, kinderen, en geliefde. Met enkele sterke performances van vooral Sophie Marceau en André Dussollier, aangevuld door Géraldine Pailhas en Charlotte Rampling, is Tout s’est bien passé zeker een van de betere biografische verfilmingen die je dit jaar te zien zult krijgen.

★★★1/2

Tout s’est bien passé is nu te bekijken in de bioscoop