Top Gun: Maverick (2022) - Recensie
Tom Cruise is een apart fenomeen, zelfs in Hollywood. Door sommigen wordt hij al wel eens de “last real action star” genoemd, en eigenlijk ben ik het daar wel mee eens. Cruise streeft er altijd voor om zijn films zo groots, entertainend, maar ook zo diep en emotioneel mogelijk te maken. Tegelijkertijd is hij ook nog eens enorm trouw aan de bioscoopervaring. Ja, het meeste mag dan wel Amerikaanse leger propaganda zijn, en dan spreken we eigenlijk nog niet eens over Cruises persoonlijke leven en zijn rare Scientology zaken. Maar als je enkel kijkt naar de films die Tom Cruise weet uit te brengen, is er geen enkele actiefilm beter. Geen wonder dat de filmwereld helemaal uit z’n dak ging toen bekend werd gemaakt dat Cruise een sequel ging maken op misschien wel zijn meest bekende film: Top Gun.
De film uit 1984 was misschien wel het summum van de Amerikaanse leger propaganda, maar tegelijkertijd ook een film met enorme, en waarschijnlijk onbedoelde, homoseksuele ondertonen. Top Gun was dan wel niet de beste film die we ooit hebben gezien, maar het was entertainend, spannend, en uiteindelijk verrassend emotioneel. En iedereen kent die legendarische soundtrack wel. Tegelijkertijd is het de ideale film om een “legacy sequel” van te maken, een sequel vele jaren later met een mix van nieuwe en oude cast. Enerzijds staat de technologie zo veel verder, zijn zoveel plotpunten ideaal voor een sequel, en is het het perfecte moment voor Cruise om terug te duiken in de rol. In Top Gun: Maverick zien we Pete Mitchell, na meer dan dertig jaar dienst als een van de toppiloten van de marine, terugkeren waar hij thuishoort: Top Gun. Opnieuw moet hij grenzen verleggen, terwijl hij zijn verleden onder ogen moet komen en zijn job weten te behouden.
Toch een beetje tot ieders verbazing is Top Gun: Maverick een van de meest entertainende legacy sequels ooit, en dat terwijl het heel dicht bij de structuur en sfeer van het origineel weet te blijven. De film heeft een opvallende emotionele diepte, met alle bagage van de eerste film. De relatie van Mitchell met IceMan, én vooral met Goose’s zoon Rooster, en de manier waarop de film hiermee werkt, zorgt toch wel voor enkele zware momenten waar je bijna een traan bij zou laten. Maar hiernaast is de film net zo entertainend en grappig als de eerste. We krijgen weer een groep jonge, opgefokte piloten, deze keer wat diverser met ook één vrouwelijke piloot, die het tegen elkaar moeten opnemen, en waar dus de nodige drama bij komt kijken. Rivaliteiten, onderhandse beledigingen, en levensgevaarlijke luchtgevechten horen er allemaal bij, met deze keer een rugbymatch in bloot bovenlijf in plaats van een volleybalmatch. Daarnaast mag ook de romantische kant niet vergeten worden, een aspect dat opvallend aanwezig was in de originele film. En ook weten ze het te verbinden aan het verleden, maar op een zeer originele, frisse manier.
Mijn grootste zorg was altijd de manier waarop het Amerikaanse leger zou worden afgebeeld. Is het weer een propagandastuk tegen de Russen? Maar ook hier was ik aangenaam verrast. Er is inderdaad een missie en een vijand, maar deze wordt nooit bij naam genoemd, ook al is het door het landschap vrij duidelijk dat het Rusland moet zijn. Hoewel het dus nog altijd legerpropaganda is, was het tenminste aangenaam om die vijandelijkheid eens niet te zien, ook al is het tegen Rusland. Het is dan ook nog altijd een actiefilm, met op het einde zelfs een klein snuifje Mission Impossible. Waar de film natuurlijk mee uitpakt, is dat alle scenes in de cockpit ook effectief tijdens het vliegen zijn opgenomen om zo echte reacties van de acteurs te krijgen. En natuurlijk zorgt dit voor een extra dimensie die deze film alleen maar beter maakt op een manier die alleen Tom Cruise kan.
De grote vraag is natuurlijk: moet je de eerste film gezien hebben? Terwijl het natuurlijk een bonus is, doet de film eigenlijk veel moeite om alles nog een te overlopen, zodat iedereen goed mee is. Het is lang geleden dat ik nog zo veel plezier heb gehad in een bioscoopzaal. Ik heb gelachen, gecringed, schrik gehad, en bijna zelfs een traan gelaten. Die twee uur vlogen zo voorbij. Top Gun: Maverick is dan ook alles wat je wil hebben van een entertainende bioscoopervaring.
★★★★1/2
Top Gun: Maverick is nu te bekijken in de bioscoop
