Love, Death & Robots | Seizoen 3 - Recensie

Als we eerlijk zijn, is het al een tijd geleden dat Netflix nog een goede, populaire reeks heeft kunnen lanceren. Alles waar wij als kijkers naar uitkijken, zoals Stranger Things, The Witcher, The Umbrella Academy, … is al enkele seizoenen ver. Met altijd enkele jaren tussen seizoenen is het altijd heel erg uitkijken naar het volgende grote evenement dat de streamingdienst te bieden heeft. Een van deze populaire reeksen waar iedereen nog naar uit lijkt te kijken, in tegenstelling tot de rest dat Netflix te bieden heeft, is de animatiereeks Love, Death & Robots. Gecreëerd in 2019 door David Fincher en Tim Miller, was de reeks bedoelt voor een volwassen publiek om zwaardere thema’s aan te pakken. Met natuurlijk het nodige naakt, sex, geweld, en bloed. Het eerste seizoen was enorm gehypet en uiteindelijk ook nog heel goed. Maar vanaf het tweede seizoen was er wel een duidelijke verandering merkbaar: van die focus op naakt en sex, waar zoveel mensen van hielden, was opeens niet meer veel te zien.

Dit derde seizoen bevestigt de trend die we al zagen in het tweede seizoen naar een grotere focus op geweld en bloed, met minder naakt en seks. Niet direct een probleem maar het valt wel op als je de afleveringen bekijkt. Er zitten nog altijd wel die filosofische gedachten in die kijken naar de mensheid en het universum, maar vaak op een meer gewelddadige manier. Het lijkt alsof elke aflevering wel moet eindigen in bloed, met natuurlijk ook de gebruikelijke stukjes Amerikaanse militaire propaganda. Minder love, enkele robots, maar vooral meer death. Van de in totaal negen afleveringen, kan ik er drie al zeker aanraden.

In The Very Pulse of the Machine moet de eenzame overlevende van een verkenningsmissie naar een Joviaanse maan die in een ramp eindigde, aan een gevaarlijke maar geestverruimende reis beginnen. Een simpel verhaal, maar visueel prachtig.

Mason’s Rats is een meer komisch verhaal waarin een boer het moet opnemen tegen een plaag ratten in zijn schuur. Maar het wordt pas echt een probleem wanneer de ratten beginnen terugschieten. De stijl mag dan wel iets minder stilistisch en meer natuurlijk zijn, het totaal pakket is nog altijd verbluffend entertainend.

Jibaro is misschien wel de meest unieke kortfilm van dit hele derde seizoen. Een dove ridder en een mythische sirene raken verstrengelt in een dodelijke dans. Een fatale aantrekkingskracht doordrenkt met bloed, dood en schatten. De combinatie van de hyperrealistische animatiestijl met een uniek verhaal en intense atmosfeer, maakt dit een trippy ervaring.

Zelfs de afleveringen die ik wat minder vond, waren op zich nog altijd pareltjes van animatie. Zo zitten er grappige tussen, gewelddadige en expliciete, maar ook kalmere films die het allemaal niet zo serieus nemen. Ik ben er dan ook zeker van dat in dit derde seizoen van Love, Death & Robots er voor iedereen wel iets tussen zit. Maar laat het niet misschien niet aan kinderen zien. Er zit wel wat nachtmerrie materiaal tussen.

★★★1/2

Het derde seizoen van Love, Death & Robots is nu te bekijken via Netflix