Throwback - Supernova (2000)

Hollywood is altijd al een plek geweest waar grote studio’s enorm veel macht kunnen hebben, en creativiteit nog al eens verstikt kan geraken. Hoewel dit fenomeen meer en meer begint aangekaart te worden, was de macht van de grote figuren twintig jaar geleden nog altijd gigantisch groot. Een goed voorbeeld daarvan is de sci-fi film Supernova uit 2000, een film waarbij bij de release zowel regisseur als acteurs niets meer van wilden weten. Origineel bedacht door William Malone en Daniel Chuba, en dan herschreven door David C. Wilson en regisseur Walter Hill, verteld Supernova het verhaal van een reddingsschip, ver in de ruimte, dat een noodoproep krijgt van een mijnbouwoperatie. Maar alles gaat bergaf zodra ze de sprong maken naar de planeet. Ondanks de grote productieproblemen wist de film toch nog een degelijke cast aan te trekken. De bekendste namen indertijd waren zeker James Spader (Stargate, The Blacklist) als Nick Vanzant, en Angela Bassett (Malcolm X, Black Panther), met daarnaast onder andere Peter Facinelli (The Twilight Saga), Robin Tunney (The Craft, The Mentalist), en Wilson Cruz (Star Trek: Discovery).

Het eindresultaat van Supernova is een overactieve sci-fi/actie film die we eigenlijk snel terug mogen vergeten. het concept is nochtans vrij klassiek: een hulpoperatie neemt na een reddingsactie een verstekeling mee die daarna zorgt voor problemen. De uitvoering ervan is wat deze film echt slecht maakt. Als de film nu eens een beetje langer zou duren, iets dat niet vaak te zeggen is over een film, dan zou je tenminste meer van het verhaal begrijpen. Er is een haast aanwezig waardoor je de personages al niet kunt leren kennen, maar er ook zoveel gezegd wordt waar je gewoon geen tijd voor hebt om over na te denken. Wat dit verhaal nodig heeft, is rust en opbouw, alleszins in de eerste helft, voor ons als publiek om bekend te geraken met de personages, en nog wat zaken over de wereld uit te leggen. In een film waar personages één voor één worden uitgeschakeld, is het zeer belangrijk om als kijker een band te kunnen vormen met deze personages vooraleer ze geëlimineerd worden, anders heeft hun dood niet het effect dat het zou moeten hebben. Deze drukte is ook zichtbaar in de cinematografie. Het ruimteschip waarin de hele film plaatsvind is zo donker belicht, en alles wordt altijd van zo dichtbij gefilmd, zodat je nooit echt een overzicht krijgt van de ruimte waarin het verhaal zich afspeelt. Combineer dit met een constant bewegende, schuddende camera, en snelle editing, en je krijgt een zeer benauwd gevoel. Hoewel dit misschien de bedoeling was, zorgt het wel voor een zeer onaangename kijkervaring.

Supernova is duidelijk een sci-fi film die meer werkt als een actiefilm, in vergelijking met vele andere films uit het genre. De film heeft daarnaast ook een opmerkelijke fascinatie met naakte personages, maar dan wel in de typische commerciële Amerikaanse versie van de jaren 2000, aka enkel de torso en de achterkant. Dit resulteert ook in opvallend veel seksscènes voor een film van anderhalf uur. Het is te begrijpen dat ze de relaties in het schip willen afbeelden, die later in het verhaal misbruikt worden, maar veel seks- of naaktscenes waren gewoon onnodig, iets dat de film soms doet aanvoelen als een softcore porno film. Wat mij als fan van het ruimte/sci-fi genre pijn doet, is dat de wetenschappelijke elementen aanvoelen alsof ze in een namiddag geschreven zijn, zonder enige moeite om het ook maar geloofbaar te maken. De schuld voor al deze elementen die uiteindelijk zorgen voor deze barslechte film, ligt zeker niet bij de acteurs, die nog altijd het beste van zichzelf proberen te geven, wat niet verbaasd aangezien meerderen jaren later een zeer succesvolle carrière zouden hebben. Maar ook zij hadden uiteindelijk een slechte ervaring bij het hele gebeuren dat James Spader zelf zijn betrokkenheid bij het project later betreurde, en aanraad dat kijkers de film vermijden.

Na de uitwerking van het originele concept door schrijver en regisseur, dat al veel donkerder was dan de versie die uiteindelijk te zien was, begon de studio zich te mengen aangezien dat het originele script een van de lievelingen was van Lindsay Doran, de studio’s president. Al snel werd het budget gehalveerd, en het script constant herschreven door regisseur Walter Hill. Uiteindelijk was deze laatste de bemoeienis zo beu dat hij in het midden van de productie de film verliet, waarin de film kort werd overgenomen door Francis Ford Coppola, en afgewerkt werd door Jack Sholder. Op de poster is dan ook niet de naam Walter Hill te vinden, maar wel Thomas Lee. Dit is een naam, zoals voordien Alan Smithee gebruikt werd, die de Director's Guild of America gebruikt als regisseur niet gecredit of geassocieerd willen worden met een film waar ze aan hebben gewerkt. Het is een perfect voorbeeld van de creativiteit, een concept, hier bedacht door William Malone, dat zo versmacht wordt door de studio dat er op het einde enkel een zielloos stuk film overblijft.

Sci-fi mag dan wel mijn favoriete filmgenre zijn, toch zijn er limieten, en Supernova is een film waar ik geen minuut plezier aan heb beleeft. Zou ik de film dan aanraden? Zeker niet, maar als voorbeeld van een periode in Hollywood waar genrefilms zo geconstrueerd werden voor een fictieve commerciële markt, waarbij creativiteit en een unieke stem zelden werden toegelaten, is dit een perfect voorbeeld.

★

Supernova is op dit moment te bekijken via Itunes