Throwback - Constantine (2005)
Op 16 februari werd aangekondigd dat HBO MAX van plan is om een nieuwe serie te produceren gebaseerd op het bekende DC personage Constantine, met onder andere een nieuwe BIPOC acteur in de hoofdrol. Het is echter niet de eerste keer dat moederbedrijf achter Warner Bros. een adaptatie maakt rond de populaire, occulte detective. In de meest recente adaptatie uit 2014 kreeg John Constantine zijn eigen televisiereeks als deel van de CW Arrowverse, met Matt Ryan in de hoofdrol. Hoewel deze reeks met slechts één seizoen een korte levensduur was beschoren, was het personage zo populair dat hij nog geregeld opdook in de verschillende serie van het DC televisie universum, en dan vooral in de serie Legends of Tomorrow. De eerste adaptatie kwam er echter al negen jaar eerder met een film van Francis Lawrence, bekend van I Am Legend en de laatste drie The Hunger Games films, met in de hoofdrol de legendarische Keanu Reeves.
Een van mijn favoriete genres, of simpelweg aspecten in horror, is het gebruik van religie. De mysterieuze wereld van goden, duivels, demonen, en alle andere creaturen en plaatsen die hieruit is ontstaan doorheen de eeuwen in zo goed als alle religies, is perfect materiaal voor de meest gruwelijke horrorverhalen. De bekendste uit dit rijtje is misschien wel The Exorcist uit 1971, maar dergelijke films zijn van alle tijden, denk maar aan recente films zoals The Vigil, dat gebruik maakt van Joodse mythes. Maar het is deze sfeer van mysterie die er ook voor kan zorgen dat een religieuze horrorfilm compleet flopt. Soms willen films de kwaadaardige krachten in het duister niet expliciet tonen aan de kijker om zogezegd het mysterie te behouden. Nu en dan kan dit werken, maar vaak is het eindresultaat een saai afkooksel, denk maar aan Stigmata, of een godsdienstles. Soms kan een goede dosis expliciete actie geen kwaad, en dat is te zien in Constantine. Van de Hellblazer comic door schrijvers Jamie Delano en Garth Ennis, en geadapteerd door Kevin Brodbin voor het grote doek, is Constantine een perfecte mash-up van het comic- en horrorgenre dat de beste elementen van beiden weet te combineren in een spannende, actierijke, en doldwaze rit door een ondergrondse, occulte wereld.
Het uithangbord van Constantine was natuurlijk Keanu Reeves, die op dat moment al talrijke klassiekers zoals Bill & Tedd’s Excellent Journey, Point Break, Speed, en The Matrix onder zijn naam had staan. Na bijna vijftien jaar aan de top was hij in het midden van de jaren 2000 al wat meer aan het wegdeemsteren, om dan in 2014 met John Wick met een knal terug naar te top te stijgen. Maar in 2005 toont hij als John Constantine toch nog eens zijn waarde als de grote actiester. Hij mag dan wel niet de meest emotioneel expressieve acteur zijn, met altijd een wat houterige acteerstijl, maar het charisma dat hij aan deze film weet te brengen, maakt het een heel onverwachts succes. Zonder een figuur als Reeves, zou Constantine al snel vrij kitscherig en overdaan aanvoelen, zoals vele andere film uit deze periode, vooral als je er nu zestien jaar later op terugkijkt. De hele occulte wereld is misschien wat moeilijk te verkopen op zo’n korte tijd, maar Reeves doet dit met een kalmte en overtuigen waardoor je altijd wel mee bent met het verhaal. De rest van de casting was ook perfect, met vooral dan de vertolking van Tilda Swinton als Gabriel. Hoewel Swinton zeker niet haar beste performance ooit geeft, was de keuze om haar een mannelijke rol te laten spelen, iets dat ze nog wel eens vaker zou doen, simpelweg geniaal. Uit de hele cast was enkele Shia LaBeouf’s Chas Kramer wat irritant.
Van Constantine mag je echter geen diep, emotioneel, super relevant meesterwerk verwachten. De grootste boodschap die de film misschien te vertellen heeft, is het verschil tussen een goede daad die wel of niet uit eigenbelang is gedaan. Geen al te slechte boodschap, maar dat Constantine zich letterlijk moest opofferen om door God als goed gezien te worden, is misschien wat extreem. Toch geeft de film tegelijkertijd ook kritiek op het hele concept van goed en slecht, regels die hier door deze religieuze doctrine worden bepaald, zoals het naar de hel gaan voor zelfmoord ondanks hetgeen je in je leven gedaan hebt. Ondanks al dit ligt de nadruk natuurlijk wel nog altijd op de actie en horror. Constantine probeert dan ook niet filosofisch te zijn. Het gebruikt al deze aspecten wel om doorheen het verhaal haar personages wel goed uit te bouwen, waardoor je alleszins met Constantine toch een zekere band hebt. Dat is wat Constantine na al die jaren nog altijd een klassieker maakt: een plezante, spannende actiefilm met een degelijke cast en een degelijk verhaal. Je moet er niet al te veel bij nadenken, al bestaat het potentieel wel voor een dieper, impactvoller verhaal.
De sterkte van deze adaptatie in dit genre is, zoals ik al eerder heb vermeld, zeker de expliciete weergave van meestal mysterieuze aspecten van de religieuze en occulte wereld, die gecombineerd wordt met een grote dosis actie. De manier waarop het conflict tussen hel en hemel is opgezet, zorgt voor een fascinerend verhaal met eindeloze mogelijkheden. De film werkte natuurlijk ook met de mogelijkheden die het indertijd had. De scenes in hel zien er visueel zo cool uit, net als de vele demonen die John Constantine onderweg tegenkomt, maar vele jaren later merk je wel dat de CG-elementen wat gebrekkig zijn. Mocht men nu een nieuwe kans krijgen, zouden we misschien een visueel nog betere en spectaculairdere film te zien krijgen, zonder de technologische limieten. En die kans krijgen ze misschien, met acteurs en producenten van de eerste film die al hebben vermeld dat er gewerkt wordt aan een sequel. Warner Bros. heeft zelf aangeven met haar aankondiging van verschillende Batman films dat het niet vies is om verschillende versies van eenzelfde personage tegelijkertijd te laten bestaan. De hoop is er dus om Keanu Reeves voor een tweede keer in de huid van John Constantine te zien kruipen.
★★★★
Constantine is op dit moment te bekijken via Itunes en Google Play
