The Woman in the Window (2021) - Recensie
Als je kijkt naar de meeste grote studio’s in Hollywood, lijkt een film uitbrengen soms de makkelijkste zaak ter wereld: een script wordt geschreven, filmmakers aangetrokken, releasedatum gezet, en dan is het wachten. Maar toch is het niet altijd zo simpel. We zien bij onafhankelijke films al hoe moeilijk het is om een distributiedeal te krijgen, maar ook bij grote films gaat het soms niet van een leien dakje. Een goed voorbeeld van de lange weg die een film soms moet afleggen, is de nieuwste film uitgebracht door Netflix. Met The Darkest Hour-regisseur Joe Wright aan het helm, begon filmen in het najaar van 2018 met een oog op een oktober 2019 release. Na de aankoop van haar studio Fox door Disney, werden verschillende reshoots gepland na desastreuse test-screenings. 15 mei 2020 zo dan de nieuwe datum voor release worden. Maar de coronapandemie stak ook hier een stokje voor, met mogelijk een release in het najaar. In augustus 2020 werd de film echter aangekocht door Netflix, met een release bijna anderhalf jaar na de origineel geplande datum. The Woman in the Window zou zo de laatste film worden met het Fox 2000 label na de aankoop door Disney. Maar was dit lange wachten, met de slechte screenings, reshoots, en de opgebouwde anticipatie, wel echt de moeite waard?
Zelfs zonder alle uitstel is The Woman in the Window met niet direct de beste achtergrond. Het script van schrijver Tracy Letts is gebaseerd op het gelijknamige boek uit 2018 van de niet onbesproken auteur A.J. Finn, pseudoniem van schrijver Daniel Mallory. Zo loog de schrijver verschillende aspecten uit zijn leven, zoals onder andere zijn doctoraat aan Oxford en de dood van zijn moeder aan kanker. Ook de aanwezigheid van producent Scott Rubin, die recent nog onder vuur kwam voor zijn vele beschuldigingen van misbruik, laat een zure smaak achter. Het is de cast die ons dit allemaal moet doen vergeten. et verhaal van de film draait rond een agorafobische vrouw die alleen woont in New York, en begint haar nieuwe buren te bespioneren, waarna ze getuige is van een verontrustende daad van geweld. Actrice Amy Adams, bekend van bijvoorbeeld Man of Steel en Enchanted, vertolkt de hoofdrol, met een ondersteunende sterrencast van onder andere Gary Oldman, Julianne Moore, Anthony Mackie, en Wyatt Russell. Maar ook zij kunnen niet verbergen dat deze adaptatie van The Woman in the Window toch niet helemaal werkt.
Met een titels als The Woman in the Window is de vergelijking met The Girl on the Train snel gemaakt. Zelfs het plot klinkt zeer gelijkaardig. Maar uiteindelijk werkt het een, met een intrigerend mysterie, maar niet het ander. Bij een mysterie-film lijkt alles af te hangen van de twists en de onthullingen. Met een van de grote twists in het midden van de film al gespoiled in de trailer, hangt alles af van hoe de film ons daarna nog kan weten te verrassen. Wat de film vergeet, is dat de weg daarnaartoe ook belangrijk is. Als kijker wil je Anne volgen in haar theorieën, maar de focus op haar paranoïde en pogingen van de film om haar ongelijk te geven, zorgt ervoor dat je haar zelfs als kijker niet gelooft. Het brengt een zeker frustratie met zich mee, uitgestraald door het hoofdpersonage, die niet bepaalt zorgt voor een aangename kijkervaring. Je hebt zelfs zin om vooruit te spoelen, om het allemaal over te slaan en gewoon te zien hoe het allemaal eindigt. In The Woman in the Window heb je dan ook voornamelijk het gevoel dat je gewoon zit te wachten tot die uiteindelijke resolutie.
De theorieën die je in je hoofd hebt, gaan uiteindelijk niet ver weg zijn van de realiteit. Het lijkt alsof de film je een andere kant op stuurt, maar als je je gevoelend vertrouwd, ga je er niet ver vanaf zitten. Na de hele opbouw richting de conclusie, is het einde uiteindelijk toch wat teleurstellend, juist omdat de twee niet echt samen lijken te passen. Het einde zou perfect zijn geweest voor een typische slasher film, maar in een thriller als dit voelt het misplaatst. Anderzijds speelt de film ook met stereotypen, en niet in een positieve zin. Amy Adams is eigenlijk nog heel goed, maar het hele agorafobische aspect van de film had visueel beter weergegeven kunnen worden. Wat de film echt eng maakt op momenten, is uiteindelijk Gary Oldman als de heethoofdige overbuur.
Dat er heel wat bijgewerkt werd na enkele mislukte testscreenings is heel erg voelbaar in The Woman in the Window. Het einde voelt wat misplaatst ten opzichte van de rest van de film, en de opbouw is veel te traag en bouwt de spanning zo fel op, voor eigenlijk maar een voorspelbare conclusie. De frustratie die je ook als kijker voelt, zorgt ervoor dat zelfs dit geen aangename tocht is. Het voelt aan alsof een eenzijdige visie te ontbreken. Bijna drie jaar nadat de film eerst aangekondigd werd, is deze adaptatie van The Woman in the Window uiteindelijk redelijk teleurstellend.
★★★
The Woman in the Window is nu te bekijken via Netflix
