Halston (2021) - Recensie
Met Dance of the 41 bracht Netflix de voorbije week al een film uit rond een grote historische gebeurtenis die de geschiedenis van de homogemeenschap in het licht plaatst. Maar misschien nog groter was de release van Halston, een miniserie rond het gelijknamige mode-icoon uit de jaren zeventig en tachtig. Het verhaal over de modeontwerper die in 1990 stierf aan de gevolgen van AIDS, is gebaseerd op het boek Simply Halston van Steven Gaines, en werd geadapteerd door schrijvers Ian Brennan (Glee, The Politician), Kristina Woo, en Tim Pinckney. Ook schrijver en regisseur Ryan Murphy hielp bij het schrijven van enkele afleveringen, en werkte ook als Executive Producer. De regie viel in handen van Daniel Minahan, bekend van onder andere Game of Thrones en American Crime Story. De reeks volgt Halston terwijl hij zijn enige, verzonnen naam uitbouwt tot een wereldwijd mode-imperium dat synoniem staat met luxe, seks, status en roem, en letterlijk het tijdperk definieert. De titelrol wordt vertolkt door acteur Ewan McGregor, met onder andere Krysta Rodriguez als zangeres en actrice Liza Minelli.
Het eerste dat we toch moeten vermelden over enerzijds Dance of the 41 en Halston, is dat in beide projecten het homoseksueel hoofdpersonage vertolkt wordt door een, voor zover wij weten, heteroseksuele man. Hoewel het zeker niet wegneemt van de performances, is en blijft representatie belangrijk, zeker in historisch significante verhalen. Vooral met twee releases zo dicht op elkaar, viel het nog eens duidelijker op. Natuurlijk zijn er altijd voor- en tegenstanders van deze castingkeuzes, net zoals bij de keuze voor Ewan McGregor in Halston door regisseur Daniel Minahan, en onder andere schrijver en producent Ryan Murphy, allebei openlijk homoseksuele filmmakers in Hollywood. Toch weten beide projecten toch op een ander vlak voor representatie te zorgen. Hoeveel projecten bestaan er wel niet met vrij expliciete seksscènes van heteroseksuele personen? Wel, Dance of the 41 en Halston brengen op hun beurt ook de expliciete seksscènes die we normaal gezien enkel in heteroseksuele projecten zouden zien, wat natuurlijk reactie met zich mee zal brengen. Het is belangrijk dat ook dit aspect omarmt wordt, om uiteindelijk homoseksuele relaties te normaliseren in de media.
Halston zelf is een vrij typisch, fictief biografisch verhaal van een icoon uit de jaren zeventig en tachtig, met de gebruikelijke ups, downs, en gigantisch veel drugs. Uiteindelijk is het weinig verschillend van de verhalen van Elton John en Freddy Mercury in Rocketman en Bohemian Raphsody respectievelijk. Het hoofdpersonage start van niets, maar begint daarna succes te krijgen, wat dan weer zorgt voor stress die ons hoofdpersonage naar drugs doet grijpen. Vervolgens zien we een neerwaartse spiraal van feesten, drank en drugs waarmee hij iedereen rondom hem aliëneert. Het klinkt allemaal heel bekend, en zelfs al zijn de projecten op zich nog heel verschillend, de basis is bijna exact hetzelfde. Dit alles zorgt uiteindelijk voor en weinig verrassende reeks, ondanks de grote tijd die ze in vijf afleveringen proberen te overbruggen. Elke aflevering behandeld een specifieke periode, wat wel zorgt voor grote tijdssprongen tussen afleveringen. In bepaalde afleveringen is dit zeker een schok, waarbij je je als kijker opnieuw moet oriënteren in plaats en tijd. Zo heeft ook elke aflevering een nieuw belangrijk zijpersonage die op dat moment belangrijk is in Halston’s leven, naast zijn gebruikelijke entourage.
Wat Halston toch nog goed maakt ondanks dit vrij typisch en voorspelbaar verhaal, is de uitvoering in het algemeen. Hoewel je weet dat Halston niet de beste persoon is, is zijn verhaal hier op momenten toch inspirerend. Het is een delicate balans die het toch enigszins weet te bereiken. Dit alles betekent dat we ondanks de verschrikkelijke persoon die Halston is geweest tegen iedereen in zijn leven, we uiteindelijk toch om hem geven. Grotendeels is dit natuurlijk de verdienste van Ewan McGregor die, ondanks de casting, hier een zeer sterke performance weet te brengen, en echt weet te verdwijnen in deze rol. Uiteindelijk is Halston toch een vrije typische reeks, die op het moment zelf wel weet te fascineren, maar op lange terwijl weinig toe te voegen heeft. Als de reeks mij één ding herinnert heeft, is om ver weg te blijven van drugs.
★★★
Halston is nu integraal te bekijken via Netflix
