The Vigil - Recensie

Het Christendom heeft doorheen de jaren zowat een monopolie opgebouwd als het gaat om horrorfilms in Hollywood. Zet een film op van de afgelopen veertig jaar, en er bestaat een grote kans dat de Kerk, priesters, of christelijke versies van de duivel en demonen, een rol zullen spelen. Recent beginnen er echter meer internationale verhalen verspreid te geraken op mainstream platformen, wat de kans geeft aan andere verhalen. In de afgelopen maanden zagen we zo horror geïnspireerd op Soedanese legendes in His House, of Arabisch geïnspireerde horror in Paranormal. Met The Vigil krijgen we nu een horrorfilm gesitueerd in de voor ons vrij onbekende orthodoxe, chassidische, joodse gemeenschap in New York. Dit regiedebuut van regisseur en schrijver Keith Thomas verteld het verhaal van Yakov Ronen, gespeeld door Dave Davis, die ingehuurd wordt om ‘s nachts de traditionele wacht van een overleden lid van de gemeenschap op zich te nemen, maar vind zichzelf oog in oog met een kwaadaardige entiteit.

The Vigil is nog wel een zeer degelijk horrorfilmpje. Met haar speelduur van anderhalf uur is het zeker niet de langste film, maar het verleden toont dat dit eerder een voordeel is voor horrorfilms. De film start met een goede inleiding die alles bevat wat je nodig hebt om dit verhaal te begrijpen: een korte uitleg over de rol van het waken bij de dode, én een introductie van ons hoofdpersonage die de orthodoxe gemeenschap verlaten heeft. Dit alles duurt nog geen tien minuten, maar geeft ons als kijker, die waarschijnlijk onbekend is met deze wereld, alles wat we moeten weten om het plot te kunnen volgen. Daarna gaat het allemaal aan een snel tempo vooruit, zonder echt lange momenten om te ademen. Het verhaal bouwt goed op door rustig doorheen de film het verhaal van de entiteit uit de doeken te doen. Naast een beschrijving van de entiteit, komen er ook persoonlijke elementen bij kijken, zoals emotionele trauma’s die het hoofdpersonage blijven achtervolgen. Het helpt dat het merendeel van The Vigil zich afspeelt in een vrij klein huis, wat zorgt voor een vrij claustrofobische sfeer, en het hoofdpersonage weinig plaatsen geeft om naartoe te vluchten. Het verhaal eindigt in de typische theatrale stijl waar religieus geïnspireerde horrorfilms zo bekend om zijn. De uitwerking van deze finale is ook bijzonder indrukwekkend, met een lange gang, bewegende muren, enkel verlicht door kaarslicht met een griezelige soundtrack op de achtergrond.

Met een vrij kleine cast, ligt de druk van de film voornamelijk op de schouders van Dave Davis, die het hoofdpersonage Yakov Ronen vertolkt. Dit doet hij dan ook fantastisch met een emotionele, maar uiteindelijk ook krachtige performance waarmee hij de horrorelementen van de film goed weet te verkopen. Een actrice die de griezelige sfeer nog wat weet te vergroten is Lynn Cohen, bekend van The Hunger Games: Catching Fire, in haar rol van het enge oud vrouwtje. Het speciale aan The Vigil is toch wel dat er naast het gebruikelijke Engels, ook heel veel Yiddish wordt gesproken, een Germaanse taal gebruikt in de joodse gemeenschap naast het Hebreeuws. Deze toevoeging van een klein beetje realisme, is wat de film uiteindelijk dat beetje meer geeft. Toch moet gezegd worden dat de film niet helemaal het effect had waar ik op zat te hopen, iets dat niet eens de schuld is van de film zelf. Het griezelige, benauwde effect dat The Vigil zou moeten hebben, kwam niet tot zijn recht in de huiskamer, de manier waarop deze film op het moment te bekijken is. Ik geloof sterk dat het verhaal een veel groter effect zou hebben in de bioscoop met haar complete duisternis en omringend geluidssysteem, waar de intensiteit zou zijn zoals het moet zijn. In de huiskamer mag de film dan wel niet deze impact hebben, toch is het verhaal op zich nog altijd sterk genoeg om te blijven kijken.

Een horrorklassieker gaat The Vigil zeker niet worden, aangezien het nog te veel leunt op veelgebruikte elementen zoals jumpscares, goed zichtbare schaduwen in de achtergrond, en een heroïsch, voorspelbaar einde, met nochtans goede, maar simpele special-effects. Hoewel ik wel geëntertaind was door de film, was ik voornamelijk geïntrigeerd door deze nieuwe mythische wereld waar wij als kijker nu een glimp opvangen. In een normale wereld had The Vigil misschien meer aandacht gekregen, maar het behoort zeker tot een reeks films die de deur open zetten voor veel nieuwe horrorfilm vanuit andere perspectieven en culturen, die de industrie het nodige nieuw leven inblazen.

★★★

The Vigil is nu te bekijken via ZED vanuit je zetel, en MyLum