The Quiet Girl (2023) - Recensie
Zoals iedereen toch stilaan begint te beseffen, zijn de Oscars vaak nogal een populariteitswedstrijd binnen een exclusief clubje, met nu en dan eens een verrassende uitzondering. De echt goede, diepe films die een blijvende impact kunnen achterlaten, zijn meestal dan ook te vinden in de Internationale Competitie. Dit zijn films die soms vanuit het niets kunnen komen, van soms nog wat onbekende talenten, die je een echte klap in je maag kunnen verkopen. Misschien het perfecte voorbeeld daarvan is de eerste fictie, en al direct Oscar genomineerde, langspeelfilm van de Ierse regisseur Colm Bairéad. In An Cailín Ciúin, ofwel The Quiet Girl, brengt hij het tedere verhaal van een stil, verwaarloosd meisje dat door haar disfunctionele familie wordt weggestuurd om de zomer bij pleegouders door te brengen. Het verhaal dat hij schreef samen met schrijfster Claire Keegan is misschien wel het meest onverwachte, en emotioneel verscheurende meesterwerk dat je dit jaar zult zien.
Al in het begin van de film zien we het emotionele, familiale trauma dat een leidraad vormt door het verhaal. Een stille Cáit zit duidelijk niet op haar plaats in haar drukke, overvolle familie waar dat ze niet de liefde krijgt die ze zo nodig heeft, iets dat ook verderzet op school. Maar ze moet vertrekken naar de mensen die haar opvangen voor de zomer, kan ze in alle rust openbloeien met mensen die de aandacht en liefde kunnen geven die ze verlangd. Toch hebben ook de pleegouders, Eibhlín en Seán, heel wat onderhuidse trauma die hangt over de relatie met Cáit. De film zit zo vol onuitgesproken emotie die de diep weggeborgen trauma doorheen het verhaal langzaam in een liefdevolle omgeving weet te helen. The Quiet Girl is een zware, impactvolle film die doorheen een anderhalf uur langzaam je hart binnensluipt. Het weet onuitgesproken emoties in mensen los te maken, die je zelf nooit wist dat je had. En voor je het weet rollen de laatste scene van de film de tranen over je gezicht.
Als je tijd hebt, zoek zeker ook de muziek van Stephen Rennicks op, die het verhaal een melancholische, emotionele toon geeft, die gevoelen diep binnenin weet aan te spreken. Het is maar een kort album, maar enorm de moeite waard. Maar ik wil ook zeker niet de acteurs vergeten die de film zo mooi gemaakt hebben. De jonge Catherine Clinch zet een enorm krachtige en subtiele acteerprestatie neer voor haar leeftijd als Cáit, en het zou me niet verbazen als we nog veel van haar gaan horen in de toekomst. En natuurlijk mag ik ook niet Carrie Crowley en Andrew Bennett vergeten, die elk mijn hart deden breken met hun liefdevolle rollen. The Quiet Girl is dan misschien geen grote actierijke blockbuster, maar beter als dit ga je niet veel krijgen dit jaar. Dus allen naar de bioscoop om de film op het grote scherm te zien, zolang het nog kan.
★★★★ 1/2
The Quiet Girl is nu te bekijken in de bioscoop
