Spider-Man: Across the Spider-Verse (2023) - Recensie
Elke Marvel-fan, of zelfs elke filmliefhebber in het algemeen, heeft er wel eentje: een favoriete Spider-Man vertolking. Voor sommigen is de klassieke Toby Macguire de favoriet, voor anderen de smalle grapjas Andrew Garfield, of voor anderen het MCU-duracelkonijn Tom Holland. En dan hebben we het nog niet eens over de vele Spider-Men in animatie. Doorheen de jaren zijn er zoveel verschillende Spider-Men en Spider-Man films geweest, in verschillende geuren, kleuren en smaken, dat iedereen wel zijn eigen favoriet heeft. Toch is iedereen het toch wel eens over één ding: bovenaan je lijstje van Spider-Man films gaat altijd wel ergens Into the Spider-Verse staan. De Sony-animatiefilm van enkele jaren geleden schudde de filmwereld grondig door elkaar met haar kleurrijke en dynamische stijl, bovenop een sterk superheld-verhaal. De studio had nogmaals een Spider-Man hit te pakken, en voorlopig buiten de MCU (misschien wel het allerbelangrijkste aan het hele verhaal). Maar een animatiefilm maken duurt lang, en na lang wachten is het vervolg eindelijk in de zalen. Maar kan het opleven naar de hype?
Across the Spider-Verse moet allesbehalve onderdoen voor haar voorganger. De film pikt aan ongeveer een jaar na het einde van Into the Spider-Verse, en begint misschien verrassend met een blik op het leven van Spider-Gwen, die we laatst door een portaal terug naar haar eigen dimensie zagen vliegen. Een slimme keuze om wat meer diepgang in het verhaal te brengen, en om ons te doen geven om deze personages op het moment dat ze weer samenkomen. Want meer dan in de eerste film staat de groeiende liefdesrelatie tussen Gwen en Miles centraal in deze film. In elkaar vinden ze iemand die exact hetzelfde meemaakt in een wereld waar het Spider-Man zijn gigantisch eenzaam kan zijn. Maar laat je zeker niet afschrikken. Naast het hele liefdesverhaal draait Across the Spider-Verse ook over het zoeken van je eigen weg en het geloven in jezelf, een beetje in het verlengde van de vorige film. Een beetje in commentaar op het jarenlange discours in de comics-wereld dat Miles Morales eigenlijk geen echte Spider-Man is, wordt ook hier de Miles’ Spider-Man zijn in vraag gesteld. En dat in een multiversum van oneindig veel Spider-Men.
Het verhaal mag er dan wel zijn, Across the Spider-Verse is vooral een creatief meesterwerk van animatie. Nog meer dan de eerste film spatten de kleuren van het scherm in verschillende dynamische animatiestijlen. De makers van de film hebben deze vooral heel goed weten samen te brengen, waardoor deze wereld echt aanvoelt als een diverse universum, veel meer dan de MCU met haar multiversum ooit heeft kunnen doen. Breng daar dan nog eens de fantastische soundtrack en muziek van Daniel Pemberton bij, en je krijgt een schouwspel voor het oog en oor voorgeschoteld. Toch had ik een beetje het gevoel dat de animatie de “heavy liftinge” doet in deze film. Het verhaal is goed, met veel diepgravende scenes, een fantastische opbouw doorheen de film, en met de gigantische hoeveelheid referenties en easter-eggs ook een heel stuk grappiger. Maar toch voelt het een beetje holler aan dan Into the Spider-Verse. Dat deze film misschien meer gemaakt is voor fans van Spider-Man, dan voor de casual filmkijker, zeker met alle referenties en inside jokes.
Ik reken mij echter nog altijd bij die eerste groep, en voor mij was deze film een absoluut meesterwerk. Ook al voelde het bij momenten wel aan als een “eerste deel”, wat het uiteindelijk ook is, kan je dat op het moment zelf helemaal niets schelen. De film neemt je mee aan je nekvel en laat je niet meer los. Samen met Into the Spider-Verse, is deze film een van de beste superheldenfilms ooit gemaakt, en dan voornamelijk dankzij het animatiemedium die deze dynamische, knotsgekke wereld perfect tot leven weet te brengen.
★★★★1/2
Spider-Man: Across the Spider-Verse is nu te bekijken in de bioscoop
