The Princess Switch: Switched Again - Recensie

Hallmark mag dan wel bekend zijn geworden voor haar super slechte, cliché Kerstfilms, Netflix probeert de laatste jaren toch wel de concurrentie aan te gaan. Met geconnecteerde films zoals A Christmas Prince en The Knight Before Christmas heeft de streamingdienst werk gemaakt van een heus Kerstfilm-universum, waar de eerste The Princess Switch blijkbaar ook toe behoort. Net als de typische Hallmark films gaat het hier niet per se om de beste films, en druipt het cliché er zo vanaf. Toch blijven de sequels komen, met dit jaar het The Princess Switch: Switched Again. Net als de eerste film lag het verhaal in handen van Robin Bernheim en Megan Metzger, met Bernheim die ook als producent diende bij de tweede A Christmas Prince film, én met regisseur Mike Rohl opnieuw achter het stuur. In dit nieuwe verhaal moeten Stacy en Margaret opnieuw van plaats wisselen wanneer Margaret onverwacht de troon erft, om zo te proberen haar relatie met Kevin te redden. Dit plan wordt echter gedwarsboomd door Margarets nicht Fiona, een derde lookalike.

Grote verwachtingen waren er niet echt bij de release van deze sequel, aangezien de eerste film het niveau al laag genoeg had gelegd. Een groot probleem van The Princess Switch was dat de wissel gebeurde zonder enige duidelijke reden die was opgebouwd doorheen de film. Het gebeurde gewoon, en wij als kijker moesten het maar aanvaarden. Deze sequel doet dit enigszins beter, en geeft de personages effectief gemotiveerde redenen om te doen wat ze doen. Dit maakt het verhaal nochtans niet minder cliché, voorspelbaar, en als je er op terugkijkt gewoon slecht geschreven. De introductie van een derde lookalike is zo voorspelbaar dat het belachelijk is, en met hetgeen er opgezet wordt in het begin van de film, had het verhaal deze derde dubbel zelfs niet nodig. De liefdesdriehoek die ontstaat tussen Kevin, Margaret, en een nieuwe liefdesconcurrent, en de wissel tussen Stacy en Margaret die daarop volgt, was genoeg om het hele verhaal te dragen. Maar uiteindelijk was dit probleem er maar voor een goede tien minuten, terwijl het hierdoor, samen met de relatieproblemen van Stacy en haar prins, een veel complexere, dramatischere rom-com had kunnen worden. Het script is blind voor de mogelijkheden die er een iets minder slechte film van hadden kunnen maken, maar kiest daartegenover voor een saai plot waarvan de afloop zelfs vanuit de ruimte zichtbaar was.

Wat Switched Again wel heeft in tegenstelling tot haar voorganger, is een matige dosis actie. Dit is het gevolg van een vrij standaard ontvoeringsverhaal, bijgestaan door al even cliché klungelige handlangers. Dit alles wordt georkestreerd door de derde dubbelganger Fiona, een rip-off van Bad Janet uit The Good Place. Met haar blond haar en onbeleefde houding, bijgestaan door haar typische platte Britse accent en dat van haar handlangers, is zij een karikatuur van het rijke feestbeest. Hoewel hoofdrolspeelster Vanessa Hudgens waarschijnlijk veel plezier zal beleefd hebben aan het spelen van dit nieuwe personage, wordt hier nogmaals duidelijk dat zij deze film niet kan redden. Als Amerikaanse klinkt haar Brits accent, net als in de eerste film, zo nep dat het bijna afleid van de rest van het verhaal. Uiteindelijk is het bijna grappig hoe cliché en overdreven alles wel niet is. De cast doet haar uiterste best, maar met een prins, vertolkt door Sam Palladio, die er meer als een bankier uit ziet, en Kevin’s dochter die heel duidelijk van actrice veranderd is, is deze franchise moeilijk serieus te nemen.

De lage kwaliteit van de film ligt zeker niet aan de productiekwaliteit, met zeer degelijke sets, kostuums, en een respectabele cinematografie, maar simpelweg aan de verwachtingen die de studio’s ervoor hebben. Deze Kerstfilms zijn bedoelt als hersenloos entertainment, om je een goed gevoel te geven tijdens de feestdagen die focussen op liefde en familie. Dit bandwerk toont ook waarom een studio als Hallmark verschillende Kerstfilms per jaar kan uitbrengen, die er gewoon allemaal hetzelfde uit zien. Kerstfilms kunnen uiteraard minder cliché zijn, denk maar aan het fantastische Klaus, of nog altijd vol met clichés zoals bijvoorbeeld Love Actually, maar dit betekend niet dat men opeens geen goed script meer moet schrijven. Waar ik Netflix nochtans wel moet voor feliciteren, is het kerst-universum dat ze hebben weten de creëren, iets dat in deze film nogmaals bevestigd en verstevigd wordt. Ikzelf kijk al uit naar de grote Endgame-achtige cross-over die ons te wachten staat over enkele jaren.

★

The Princess Switch: Switched Again is nu te zien op Netflix