The Paper (1994) - Recensie
Een van de favoriete werelden waarin Hollywood zich doorheen de jaren graag in heeft bewogen, moeten wel de wereld van kranten, journalisten, en nieuwsdiensten zijn. De chaos, de druk, de ambitie … allemaal aspecten van een wilden westen die ze in het kapitalistische Amerika, met hun American Dream, graag zien. Maar hiernaast heeft het ook de mogelijkheid gegeven om een waaier aan verschillende verhalen te vertellen, die vaak ingaan op waargebeurde feiten. Een van de meest bekende films uit deze wereld is zeker All the President’s Men uit 1976 over de onthulling van het Watergate schandaal, en in dit politieke genre is er bijvoorbeeld ook de 2017 film The Post, over de Pentagon Papers. Maar natuurlijk moet het niet altijd politiek zijn dat centraal staat. Een film als Killing Fields uit 1984 belichte dan weer de gruwel van het regime in Cambodia, en de 2007 film Zodiac volgde de zoektocht naar de fameuze Zodiac moordenaar. Journalistieke films worden dus vaak gebruikt om relevante gebeurtenissen in de maatschappij aan te kaarten omdat ze een standpunt geven om de feiten toe te lichten, kijk maar naar de populaire film Spotlight met Michael Keaton uit 2015 over de onthullingen van seksueel misbruik in de kerk. Maar moeten journalistieke films wel altijd een dergelijke relevante, waargebeurde insteek hebben?
Voor Michael Keaton was Spotlight zeker niet zijn eerste film in de journalistieke wereld, een type film waar hij blijkbaar vaak in meespeelt. Elf jaar eerder, in 1994, speelde Keaton al de hoofdrol in een journalistiek drama dat zich voornamelijk focuste op het chaotische leven in de nieuwsdienst. The Paper was een film van schrijvers David en Stephen Koepp, met deze eerste bekend als scenarist van films als Jurassic Park, Mission: Impossible, en Spider-Man. De regisseursstoel was voorbehouden voor Ron Howard, de bekende regisseur achter onder andere Frost/Nixon en Apollo 13. The Paper volgt Henry (Michael Keaton), de editor van een New York tabloid, die tijdens een dag op zijn werk veel moeilijke beslissingen moet maken, terwijl hij voor belangrijke levensuitdagingen staat, én een verleidelijke jobaanbieding krijgt. Naast Keaton zijn in de indrukwekkende cast ook namen als Glenn Close, Robert Duvall, en Marisa Tomei te vinden. Recent waren Keaton en Tomei, die man en vrouw spelen in The Paper, nog samen in Spider-Man Homecoming te zien.
Alleen Hollywood kan een film beginnen met de verdachtmaking van twee onschuldige zwarte mannen voor moord, en voor de rest een persoonlijk drama rond een nieuwsdienst zijn. Het is een van de elementen waarin het heel duidelijk is dat dit een film uit de jaren negentig film. De verdachtmaking van onschuldige zwarte mensen wordt hier gebruikt als een plotpunt ten functie van een persoonlijk verhaal voor een witte journalist, en dat terwijl dit thema nog altijd zeer relevant was na de Central Park Five zaak in 1989. In plaats van het verhaal meer over de valse beschuldiging te laten gaan, met de krant en nieuwsdienst als ingangspunt, wordt het een persoonlijk verhaal over hoe zwaar het leven van een kranteneditor wel niet is. Daarnaast is ook de rol van de vrouw heel opvallend in deze film die toch gesitueerd is in een traditioneel mannelijke wereld. In de interacties op de nieuwsdienst komt altijd wel wat casual misogynie naar boven, al is de verhaallijn van Marisa Tomei’s personage Martha wel interessant. Met Martha als fantastische journaliste focust deze verhaallijn op de rol van vrouwen na een zwangerschap, en de schrik om hun werk te moeten opgeven en in isolatie te belanden.
Maar ondanks deze kritische punten is The Paper nog altijd een zeer degelijke film die loopt als een trein, dankzij de drukte en chaos van deze nieuwsdienst. Henry loopt constant van hier naar daar, met continu geschreeuw rond zijn hoofd, om toch maar de deadline te halen. Dit effect wordt versterkt door het verhaal zelf: van begin tot einde speelt The Paper zich af over exact 24 uur. Zonder grote tijdssprongen, met de deadline constant op het oog, voel je als kijker de tijdsdruk en wordt je helemaal in het verhaal meegesleept. Journalisten bekritiseren The Paper nogal eens omdat het vol zou zitten met clichés, en hoewel het verhaal van de film duidelijk overdreven is, komen clichés toch altijd ergens vandaan. Keaton is dan ook de perfecte acteur voor deze rol. In films als Beetlejuice toonde hij al hoe veel energie hij aan een rol weet te geven, een eigenschap die hier nog maar eens duidelijk wordt. Het is zijn energie die de film blijft vooruit duwen, in plaats van verloren te geraken in de chaos. Marisa Tomei in de rol van zijn vrouw bied het perfecte rustige tegengewicht. De verhaallijnen van de personages van Robert Duvall en Glenn Close werden nochtans wat verwaarloosd, in dat ze niet genoeg ontwikkeld werden in een film die voornamelijk focuste op Keaton’s Henry. Toch wisten ook zei degelijke performances neer te zetten, in een verhaal waar ze misschien niet genoeg de kans kregen om te schijnen.
The Paper is een perfect voorbeeld van een degelijke, plezante film, met wat missers eigen aan de tijd, die we doorheen de jaren wat vergeten zijn. Met een voornamelijk focus op de grote blockbusters, had ik deze film waarschijnlijk nooit bekeken zonder deze throwback. We vergeten soms dat er een hoop degelijke films bestaat die nog altijd de moeite waard zijn om opnieuw te bekijken. The Paper herinnert ons er ook nog eens aan hoe goed Michael Keaton wel niet is als dramatische en komische acteur, ondanks dat vele onder ons hem nog altijd voornamelijk kennen als Batman. Enkel al hiervoor is The Paper nog altijd de moeite waard.
★★★
The Paper is nu te bekijken via Google Play
