The Pacifier (2005) - Recensie
Wat hebben acteurs als Arnold Schwarzenegger, Dwayne Johnson, en Vin Diesel met elkaar gemeen? Ja, alle drie zijn het gigantische, gespierde iconen in de wereld van de actiefilm, maar daarnaast is er nog een element dat de carrière van alle drie sterren typeert. Wel, in het begin van hun lange carrières speelden ze mee in een film waar ze zich als grote, strenge kerels moesten ontfermen over een groep kinderen. Arnold Schwarzenegger speelde zo in Kindergarten Cop, Dwayne Johnson in The Game Plan en Tooth Fairy, én zestien jaar geleden speelde Vin Diesel zo mee inde Disney film The Pacifier. Met een script van Thomas Lennon en Robert Ben Garant (Night at the Museum, Baywatch), en een regie van Adam Shankman (Hairspray, Cheaper by the Dozen 2), draait de film rond een Navy Seal die voor zijn nieuwste opdracht de kinderen van een vermoorde wetenschapper moet beschermen. Naast Vin Diesel bestaat de cast eveneens uit acteurs als Britany Snow, Lauren Graham, en Brad Garrett.
The Pacifier was zeker niet Vin Diesel’s eerste film in Hollywood, maar het was op dat moment wel een heel ander soort film dan we van hem gewoon waren. Voor deze komische familiefilm zagen we Diesel in harde actiefilms zoals Pitch Black, The Chronicles of Riddick The Fast and the Furious, of xXx. Gedurende vijf jaar hadden deze film de naam Vin Diesel bekend gemaakt in Hollywood, en je voelt duidelijk dat dit een poging is om eens iets nieuw te proberen en hiermee nog groter te worden in de stad der engelen. Maar zoals we kunnen zien in zijn filmografie, was deze switch van korte duur. Een jaar later was hij nog te zien in de deels komische film Find Me Guilty, maar daarna lijkt zijn aandacht compleet te verschuiven naar de harde actiefilms waar we hem uiteindelijk allemaal van kennen. Maar was The Pacifier dan zo slecht? Met bijna 200 miljoen is er nog redelijk wat geld binnen gehaald, maar uiteindelijk heeft de film toch wel zijn problemen.
In haar kern is The Pacifier een heel plezante, hartverwarmende familiefilm met een al dan niet cliché verhaal: de strenge, kille man die niets van familie of kinderen moet hebben, warmt tijdens zijn opdracht op voor de kinderen en het gezin, en vindt zo uiteindelijk zijn eigen geluk. Het is een verhaal dat we al vaker hebben gezien. En Vin Diesel doet het eigenlijk nog niet slecht. Hij weet de veranderingen in zijn personage goed weer te geven, en tegelijkertijd de essentie van het personage te gehouden. De schrijvers weten ook goed genoeg dat wat Vin Diesel grappig maakt, is zijn serene, kille houding in rare, absurde situatie die compleet vreemd zijn voor zijn personage. Laat hem een raar dansje doen op een kinderliedje met zijn militaire, strakke houding, en hilariteit is gegarandeerd. Maar al deze elementen zijn ook deels het probleem: het is zo cliché en voorspelbaar dat het soms zijn effect verliest. Mijn grootste problemen met deze film zitten niet per se in de uitvoering of de essentie van het verhaal, maar wel in de rest van het plot.
We weten allemaal dat men in Hollywood houdt van de inclusie van het leger in haar films. Kijk maar naar bijvoorbeeld Marvel, alles draait daar rond het leger, en bijna elke andere film draait daar ook nog altijd rond in de positieve zin. De grote sponsering van Hollywood door het Amerikaanse leger helpt daar ook niet bij. Het is absurd om te zien hoe de militair cultuur in The Pacifier verheerlijkt wordt, maar tegelijkertijd ook hoe het leger als instituut in een negatief licht wordt geplaatst. De militaire principes van discipline en precisie blijken superieur tegenover gewone opvoedingstechnieken in een film die soms meer aanvoelt als een promotiefilm voor het militaire leven. Maar dit is niet het geval voor het leger als instituut, dat dan weer weergegeven wordt als corrupt. De schrijvers kennende was dit zeker niet de bedoeling van hun script, maar puur een manier om grappige situaties te creëren. Samen met de massa’s aan films rond het leger in Hollywood, toont dit een fascinatie die uiteindelijk wel dat effect heeft op een jongere generatie, zeker als men opgroeit met films als dit.
Ondanks deze absurde militaristische aspecten, was The Pacifier toch nog altijd een plezante, degelijke film. De actie maakt het op momenten wat spannend, en de diepere emotionele scenes die handelen rond verlies, verwerking, en jezelf zijn, zorgen voor de nodige afwisseling in een vrij snelle, dynamische film. De film mag dan wel geen hoge kritische score hebben, en voor een reden, toch is het in de zestien jaar sinds de release uitgegroeid tot een klassieker, een film die vele mensen van in de twintig herinneren uit hun jeugd. Vin Diesel mag dan niet verder gegaan zijn in het komische genre, met als gedachte dat het hem toch niet veel goed deed voor zijn carrière, maar het heeft hem waarschijnlijk meer gedaan dan hijzelf dacht. Diesel zal altijd herinnert worden voor zijn harde actiefilms, en dan vooral de Fast & Furious films die we met zen alle blijven opsmullen, maar we zullen met een glimlach terugkijken naar die keer dat hij eens wat grappiger wou zijn.
★★1/2
The Pacifier is nu te bekijken via Disney+
