The Girl on the Train - Recensie
Heb je ook het gevoel dat je tegenwoordig meer moeilijkheden hebt om te focussen op een film? Met zo goed als alle films online tijdens deze pandemie, is de pauzeerknop dichterbij dan ooit. Waarbij je in een bioscoop bij een slechtere film wel gedwongen wordt om te blijven kijken, is het tegenwoordig gemakkelijker om een film te pauzeren. Het bekijken van een film kan daarom soms dagen duren, of zelfs compleet aan de kant wordt geschoven. Op deze manier heeft een van Netflix’s nieuwste films mij zo drie dagen gekost om te bekijken. The Girl on the Train is een film van de Indische regisseur Ribhu Dasgupta, en een adaptatie van het gelijknamige boek van Paula Hawkins, dat al eens door Hollywood verfilmd werd met Emily Blunt in de hoofdrol. Met een speelduur van twee uur draait de film rond een gescheiden vrouw die op haar dagelijkse pendel gefascineerd geraakt door een zogezegd perfect koppel, totdat ze iets schokkends ziet en ze betrokken geraakt in een veel groter verhaal. Net als in het boek, anders dan de eerdere adaptatie, speelt het verhaal zich af in London, maar de hoofdpersonages werden voor deze adaptie hercast met acteurs van Indische afkomst, met Hindi als de taal die hoofdzakelijk gesproken wordt.
Waarom heeft het mij zo lang gekost om deze film te bekijken, met een verhaal gebaseerd op een succesvol boek en een al even succesvolle Hollywood-adaptatie? Als je het boek leest, of zelfs maar naar de 2016 adaptatie kijkt, kom je een verhaal tegen dat spannend en intrigerend is, door een plot te creëren dat je van begin tot einde vasthoudt. Ook visueel is het een film die er over het algemeen zeer degelijk uit ziet, net zoals de meeste films in de middenmoot van Netflix. Waar ligt dan het probleem? De problemen van déze adaptatie worden al zichtbaar in de eerste vijftien minuten van de film. Als kijker krijg je hier bijna een whiplash van de constante veranderingen in toon, met een verhaal waar je geen idee van hebt waar het naartoe wil. Na een half uur wil je de film eigenlijk al afzetten en iets beters gaan doen met je leven, maar blijkbaar martel ik mezelf graag. De hele opbouw van het verhaal in deze film is gewoon zo desoriënterend slecht. Met een boek als inspiratie vraag je je af hoe het zo had kunnen lopen. Er zit geen lijn in deze adaptatie, met een verhaal dat van hier naar daar springt, zonder een opbouw die in een spannende en intrigerende film moet resulteren.
De laatste druppel is toch wel de performance van de acteurs. Slechte acteurs zijn het niet, met enkele degelijke scenes, maar goed kan ik ze ook weer niet noemen. Dronken acteren is moeilijk, en moet vooral in dit verhaal de hele situatie en het mysterie rond het hoofdpersonage geloofwaardig maken, maar Parineeti Chopra’s performance als het hoofdpersonage Mira weet mij als kijker niet te doen geloven dat hetgeen ik zie op het scherm echt is. Je geraakt niet gehecht aan dit personage, waardoor de impact van het verhaal verloren gaat. De hele film wordt wat getypeerd door overacting, met vooral de dronken scenes die er zeer nep uit zien, en sommige scenes die op het randje liggen van grappig te zijn. Deze adaptatie van The Girl on the Train mist subtiliteit, ook in het script. In plaats van de spanning rustig op te bouwen, is het eindresultaat een chaotisch moordmysterie waar je uiteindelijk je weg compleet in kwijt geraakt. De diepere essentie het hele verhaal zit er wel nog in, met de focus op gewelddadige en giftige relaties, én de fascinatie voor iemands anders leven terwijl je niet weet wat er achter gesloten deuren plaats vindt. Maar al dit wordt wat begraven onder een slecht geëdit verhaal, dat zoveel meer had kunnen zijn met een beter script, regie en performances.
Waarom dan toch de moeite doen om een heel artikel te schrijven over zo’n slechte film, waar zoveel moeite in gestoken is om de film toch maar uit te kijken? Wel, representatie! Wil je een beter Indische film zien op Netflix, dan zou ik zeker het fantastische The White Tiger aanraden, met een spannend, diep verhaal over de Indische maatschappij. Maar net als vele films gemaakt voor een meer internationaal publiek, focust deze film, hoe goed het ook mag zijn, op de miserie van een volk, iets waar de “westerse” wereld op kickt. Naast de typische, over-the-top Bollywood films, is dit het enige type Indische film dat men internationaal kent. Met deze adaptatie van The Girl on the Train krijgen we echter een simpele thriller met een Indische cast en crew, die tegelijkertijd de Indische gemeenschap in London in beeld brengt, en dit zonder te blijven hangen in de myserie van een volk, of de typische Bollywood film.
Films over de unieke ervaringen van minder gerepresenteerde bevolkingsgroepen zijn uiteraard belangrijk, zoals bijvoorbeeld The White Tiger of recent ook Minari, maar uiteindelijk zijn alledaagse verhalen en films, die niet per se gecategoriseerd worden als “Indisch”, dat ook. Films als The Girl on the Train helpen om het cliché achter de “Indische film” te wereld uit te helpen. Waarom kan men geen Indische adaptatie in Hindi maken voor een internationaal publiek van een bekend Brits boek? Projecten als The Personal History of David Copperfield of Bridgerton helpen net als deze film om de aanwezigheid van minder gerepresenteerde bevolkingsgroepen in een door witte acteurs gedomineerde industrie te normaliseren. The Girl on the Train mag dan wel niet goed zijn, maar dat is ok. Hopelijk is dit nog maar het begin van meer films en adaptaties met diverse bevolkingsgroepen in een hoofdrol, waarmee ze hun plaats in de filmindustrie claimen.
★1/2
The Girl on the Train is nu te bekijken via Netflix
