The Mitchells vs. the Machines (2021) - Recensie

Met de bioscopen over de hele wereld nog altijd niet hersteld na een jaar pandemie, lijken het de animatiefilms te zijn die gedumpt worden op streamingdiensten. Disney gooide Soul en Luca al zo goed als exclusief op Disney+, en nu lijkt ook Sony Animation een plaats te hebben gevonden voor haar films. De voorbije week raakte bekend dat de Lin-Manuel Miranda film Vivo op Netflix zou worden uitgebracht, en daarvoor werd ook The Mitchells vs the Machines, voordien bekend als Connected, al verschoven naar het streamingplatform. De film van producenten Phil Lord en Christopher Miller, bekend van The Lego Movie, draait rond een eigenzinnige, disfunctionele familie wiens road trip wordt verstoord wanneer ze zich in het midden van de robot Apocalyps bevinden, en plotseling de meest onwaarschijnlijke laatste hoop van de mensheid worden. Het verhaal werd geschreven en geregisseerd door Michael Rianda en Jeff Rowe (Gravity Falls, Disenchanted), met in de hoofdrollen Abbi Jacobson, Danny McBride, Maya Rudolph, en Olivia Colman.

The Mitchells vs. the Machines is uiteindelijk een entertainend, energiek pareltje van een film. Maar tegelijkertijd zit er ook een bijzonder pakkend verhaal in, dat zelfs mij op het einde onverwacht wist te raken. Uiteindelijk draait het hier allemaal rond een vrij universeel thema, dat van de botsing tussen generaties en persoonlijkheden. Allemaal hebben we in onze jeugd wel geclashed met onze ouders, puur omwille van de verschillende persoonlijkheden. Rianda en Rowe gieten al deze emoties in een prachtig verhaal dat het belang en de liefde van familie in de verf zet. Hoewel niet iedereen natuurlijk die luxe heeft, is het toch een situatie waar velen zich in zullen herkennen. Het is de fantastische uitvoering, de lange tocht van conflict naar respect, die in The Mitchells vs. the Machines gewoon zo goed opgebouwd is, met een prachtige finale. En dat allemaal met misschien wel het minst Hollywood hoofdpersonage. Met centraal een vrouwelijk LGBTQ+ personage, is dit verhaal een toonbeeld van een natuurlijke inclusie waar we in de toekomst meer naar moeten streven. Ook doorheen het verhaal toont de film simpelweg een zeer sterk representatief beeld, denk maar aan de vrouwelijke regisseurs hall of fame in Katie’s filmpje, en de fantastische scenes van Maya Rudolph’s Linda Mitchell.

Als er één woord is dat The Mitchells vs. the Machines perfect beschrijft, is het wel energiek. De film gaat niet alleen als een sneltrein vooruit, maar de scenes zelf barsten ook visueel en inhoudelijk van de energie. Maar soms kan een film ook té energiek zijn, een valkuil die hier gelukkig vermeden wordt. Rianda en Rowe weten genoeg rustige momenten doorheen de film te sprenkelen, die op hun beurt zorgen voor de emotionele basis van het verhaal. Al deze energie en emotie is natuurlijk geholpen door de prachtige, innovatieve animatie. De unieke stijl combineert 3D en 2D animatie om Katie’s gedachten, gevoelens, en visie tot leven te wekken, met een visuele stijl die veel doet denken aan het expressieve Scott Pilgrim vs the World, gemengd met Cloudy with a Chance of Meatballs. Anderzijds zijn er ook de performances, die er voor mij veel beter tot hun recht kwamen dan gewoonlijk het geval is bij animatie. Olivia Colman gaf misschien wel de beste acteerprestatie als PAL, die dit kwaadaardig personage echt tot leven bracht. Ook de twee robots Eric en Deborahbot 5000, vertolkt door Beck Bennett en Fred Armisen, waren veel plezantere personages dan ik ooit had kunnen denken. En natuurlijk kunnen we de performances van Abbi Jacobson als Katie en Danny McBride als vader Rick niet vergeten, wiens performances de emotionele kern van het verhaal vormen.

The Mitchells vs. the Machines is na Spider-Man: Into the Spider-Verse drie jaar geleden een nieuw succes voor Sony Animation tussen de over het algemeen wat mindere films. Het zijn deze onverwachte successen die in de luwte een visueel innovatieve film in elkaar kunnen steken met een plezant maar impactvol verhaal. De film is dan ook perfect voor jong en oud, met een entertainend spektakel voor de jongsten, maar aangevuld met een diep en pakkend verhaal voor volwassenen waar velen zich in zullen herkennen. The Mitchells vs. the Machines is nu al een van de beste animatiefilms van het jaar, en zeker de moeite om eens te bekijken.

★★★★1/2

The Mitchells vs. the Machines is nu te bekijken via Netflix