The Irregulars (2021) - Recensie
De avonturen van Sherlock Holmes en John Watson, de bekende personages van schrijver Arthur Conan Doyle, behoren tot enkele van de meest populaire verhalen ter wereld. Het aantal verfilmingen op het grote en kleine doek sinds het begin van de twintigste eeuw zijn dan ook niet op vijf paar handen te tellen. Vooral sinds het personage en een groot deel van de verhalen in het openbaar domein zijn beland. De meeste van deze adaptaties zijn vrij trouw aan de originele verhalen van Conan Doyle, en de setting in het negentiende-eeuwse London. De voorbije decennia is men heel wat creatiever beginnen omgaan met het adapteren van Sherlock Holmes en zijn wereld. De films met Robert Downey Jr. uit 2009 en 2011 brachten al een veel dynamischer beeld van de detective en zijn assistent. Ook wordt het personage steeds meer in de huidige tijd gebracht, bijvoorbeeld in de Amerikaanse reeks Elementary dat ook het personage van Watson genderswapt. De meest populaire adaptatie van de voorbije decennia is misschien wel de Steven Moffat reeks Sherlock met Benedict Cumberbatch en Martin Freeman. Toch houden ook deze verfilmingen zich nog altijd vrij dicht bij de bron.
De nieuwste Netflix-reeks gebaseerd op de wereld van Sherlock Holmes is misschien wel de adaptatie die zich het verste verwijderd van wat wij kennen. Het verhaal van de hand van schrijver Tom Bidwell (Watership Down) geeft een meer magische en occulte draai aan de personages waar we zo bekend mee zijn. De setting in het Victoriaanse Londen blijft trouw aan het origineel van Conan Doyle, maar voor de rest is het voornamelijk een originele creatie. The Irregulars volgt een groep van straatjongeren die gemanipuleerd worden door Dr. Watson om te helpen met het oplossen van enkele mysterieuze misdaden in London. De hoofdpersonages hoofdpersonages worden vertolkt door vijf jonge Britse acteurs: Thaddea Graham (The Letter for the King) als Bea, Harrison Osterfield (Catch-22) als Leopold, Jojo Macari (Cursed, Sex Education) als Billy, Darci Shaw (Judy) als Jessie, en McKell David (The Gentlemen) als Spike. De bekende personages van Dr. Watson en Sherlock Holmes worden vertolkt door respectievelijk Royce Pierreson (Judy, The Witcher) en Henry Lloyd-Hughes (Killing Eve). Net als de populaire Netflix-reeks Bridgerton, zet The Irregulars ook sterk in op diversiteit met een vrij diverse cast, zeker met een setting in Victoriaans Londen.
The Irregulars is in essentie een vrij standaard Netflix-tienerserie, met de gebruikelijke actie, mysterie, en natuurlijk een liefdesdriehoek. Centraal in de meeste Sherlock adaptaties staan de mysteries, die dan doorheen het verhaal opgelost worden. Dit is waar bijvoorbeeld de BBC-reeks van Steven Moffat zo in uitblonk. Met enkele alleenstaande mysteries voor de groep om op te lossen in de eerste wat episodische afleveringen, probeert men ook hier wat met dit concept te werken. Toch faalt men hiermee enigszins. Het mysterie is er wel, maar door er vrij snel overheen te gaan, laat men de kijker niet meeleven in de zoektocht. De mysteries staan dan ook duidelijk niet centraal, en voelen zelfs aan als een zijgedachte, want de focus ligt op het overkoepelende verhaal en de romantiek tussen enkele van de hoofdpersonages. Het overkoepelende verhaal is dan weer vrij intrigerend, met een Londen vol magie en mensen met mysterieuze krachten, al kon alles veel beter opgebouwd worden als de balans tussen hoofdverhaal en de episodische elementen beter was.
Het kan enkele afleveringen duren voor je als kijker echt mee bent met de personages, maar tegen het midden van de reeks heb je toch een respect opgebouwd. De centrale groep is dan ook de sterkte van de reeks, met goed uitgewerkte relaties en sterke achtergronden. Het probleem ligt voornamelijk in de inclusie van de wereld rond Sherlock Holmes. De groep van jongeren die Holmes en Watson assisteert bestaat ook in de boeken, dus daar ligt het probleem al niet. Buiten Sherlock Holmes zelf, zijn het de karakteristieke van de andere bekende personages die wat wringen met wat we gewoon zijn. Personages als Lestrade, of Mrs. Hudson zijn zo veel gemener dan als we ze kennen, met verhaallijnen die je niet normaal bij de personages passen. Watson past ook in dit rijtje thuis, als gemeen in plaats van streng, al is zijn verhaallijn wat beter. Het zijn aanpassingen die niet hadden gehoeven om dit verhaal uit te werken, waardoor het Sherlock Holmes gevoel uiteindelijk minder is dan in andere adaptaties.
The Irregulars is na acht afleveringen voornamelijk entertainend, maar met niets dat echt gaat bijblijven. Met de laatste afleveringen die zich uitsluitend kunnen focussen op het overkoepelende verhaal, komt de reeks pas echt op gang, ondanks de mindere opbouw die het voordien allemaal wat tegenhield. Opvallend is ook hoe bepaalde adaptaties de verfilmingen van Sherlock Holmes zijn gaan beïnvloeden. De intro-muziek van deze reeks heeft een opvallende gelijkenissen met de BBC-reeks, waardoor je niet anders kunt dan ook deze adaptatie in gedachte te houden. Visueel is er ook niets mis met de show, maar spectaculair is het ook weer niet. The Ireggulars is uiteindelijk een Netflix-reeks die bij de beteren behoort die het streamingplatform momenteel produceert, maar qua inhoud niet per se kan overtuigen. Met de entertainende kwaliteiten die er toch aanwezig zijn, en de initiële introducties achter de rug, is een tweede seizoen geen slecht idee. Want wat is er uiteindelijk mis met wat entertainment?
★★★
Het eerste seizoen van The Irregulars is nu integraal te bekijken via Netflix
