Snowpiercer (S2) - Recensie

Een jaar geleden werd de bekende franchise, van de originele comics tot de succesvolle film van Bong Joon Ho, nieuw leven in geblazen met haar eigen tv-serie. De reeks, die bij ons te zien was op Netflix, werkt als een prequel op de voorgaande film, met Bong Joon Ho als producent. In plaats van de actiefilm van de Zuid-Koreaanse regisseur, lijkt de reeks zich meer te focussen op de sociologische aspecten van het leven op een eeuwige trein. Het eerste seizoen zag een klassenstrijd waarin de verwaarloosde tail het opnemen tegen het dictatoriale regime in de naam van haar uitvinder Mr. Wilford. Met dat verhaallijn afgerond op het einde van het tien aflevering lange seizoen, liet men de kijker achter op een gigantische cliffhanger. De onverwachtse terugkeer van Wilford na een turbulent seizoen bracht dan ook ons, en de trein, tot stilstand.

Hetzelfde team met showrunners Josh Friedman (War of the Worlds, Terminator: Dark Fate) en Greame Manson (Orphan Black) staat terug paraat voor het tweede seizoen, met onder meer de terugkeer van de ondertussen bekende personages. Nieuw in de cast zijn Sean Bean als Mr. Wilford, de charismatische uitvinder van de trein, en Rowan Blanchard als Alexandra Cavill, de verloren geachte dochter van Melanie Cavill. Bij de start van dit tweede seizoen staat Layton’s kersverse democratie onder druk door Wilford’s terugkeer, en worden loyaliteiten nogmaals onder druk gezet. Maar net als de trein die tot stilstand kwam in de laatste aflevering van het eerste seizoen, kwam het verhaal echter ook tot stilstand. Dit maakt dat het tweede seizoen wat moeite had om terug op gang te komen na de voorbije gebeurtenissen. Snowpiercer moest zich opnieuw heruitvinden, en het had enkele afleveringen nodig om terug compleet op gang te komen.

De eerste afleveringen worden voornamelijk gekenmerkt door weinig vertrouwen tussen de verschillende hoofdpersonages, een chaotische tijd die het kijkplezier niet ten goede komt. Het is een wereld waarin terug opgebouwd moet worden wat zo moeilijk gewonnen was in het seizoen ervoor, maar anderzijds is er ook een gewenning aan de aanwezigheid van Wilford. Het frustreert als kijker om deze interne chaos terug te zien, waardoor in het begin vooral de zijverhalen rond bijvoorbeeld Bess Till en Melanie interessant zijn. Maar in het midden van het seizoen begint het landschap terug wat duidelijker te worden, en is er terug licht aan het einde van de tunnel. Dit maakt het hele hoofdverhaal een stuk aangenamer, waardoor je terug uitkijkt naar elke volgende aflevering. In de tweede helft van het seizoen komt het verhaal dan echt op gang. De absurditeit die Wilford brengt, met zijn tactieken om Layton ten val te brengen en de lak voormensenlevens, zorgt voor perfecte televisie die vriend en vijand samen brengt om de dictator ten val te brengen.

Wat dit tweede seizoen echt doet schitteren, is de fantastische slechterik die Sean Bean weet te brengen als Joseph Wilford. De gestoorde megalomanie van deze witte, oude man is de perfecte antagonist voor een wereld waarin mensen zoeken naar stem en een plaats. Hiermee brengt te show een zekere relevantie in haar verhaal. Layton begint zijn kracht als hoofdpersonage wat te verliezen, iets dat zeker niet de fout is van Daveed Diggs, maar wel van de omstandigheden in het verhaal. De beste verhalen zijn echter te vinden in de meer emotionele elementen van de reeks, en dan vooral de evoluerende relatie tussen Melanie en Alex. Voor een tweede seizoen op rij weet het ons nog meer te doen geven om de personages, wat een grote sterkte is van deze adaptatie.

Snowpiercer heeft op deze manier getoond dat het perfect op zichzelf kan staan, en niet per se afhankelijk is van nostalgie, of zelfs een eventuele opbouw naar de gebeurtenissen van de film. Hoewel het altijd elementen zijn die in het achterhoofd blijven steken, heeft de reeks toch haar eigen weg weten uit te bouwen. Voor een tweede seizoen op rij moet de reeks niet per se onderdoen voor de film op het vlak van productie. Met duidelijk minder budget, en natuurlijk een minder spectaculaire cinematografie, weet het deze wereld nog altijd zeer goed tot leven te brengen. Uiteindelijk is Snowpiercer natuurlijk niet de meest spectaculaire reeks, inhoudelijk en visueel, maar het is nog altijd een van de meer entertainende, verrassende series die uiteindelijk ook nog iets te zeggen heeft.

★★★1/2

Het tweede seizoen van Snowpiercer is nu integraal te bekijken via Netflix