The Haunting of Bly Manor - Recensie
Een van de beste horrorseries, of gewoon series in het algemeen, van de afgelopen jaren, is zeker The Haunting of Hill House uit 2018 van schrijver/regisseur Mike Flanagan. Nu twee jaar later, krijgen we eindelijk een vervolg in deze anthologie met The Haunting of Bly Manor met wederom Mike Flanagan achter het stuur. Net als Flanagan, zijn er ook enkele bekende gezichten die eveneens hun terugkeer maken. The Haunting of Bly Manor staat echter compleet los van haar voorganger uit 2018. Na de tragische dood van een au pair, huurt Henry (Henry Thomas) een jonge Amerikaanse (Victoria Pedretti) in om voor zijn ouderloze neef en nicht te zorgen, die wonen in het grote Bly Manor samen met kok Owen (Rahul Kohli), tuinierster Jamie (Amelia Eve), en huishoudster Mvr. Grose (T’Nia Miller).
The Haunting of Bly Manor is een prachtige negendelige reeks met momenten van blijdschap en droefenis, met een enge maar anderzijds serene sfeer. Bly Manor weet uiteindelijk redelijk wat emoties op te roepen, die er een bewogen ervaring van maken. Net als bij haar voorganger heeft Flanagan een spookverhaal gemaakt dat het genre compleet herdefinieerd. Het zijn geen spookverhalen waarbij een geest verstoord wordt en dreigt om iedereen te elimineren. Deze verhalen gaan een stuk dieper, en gebruikt het horror om iets veel complexer te vertellen. De geesten die de personages kwellen zijn eigen demonen, in verschillende vormen van verdriet, spijt, tot angst. Het verleden in de vorm van goede of slechte herinneringen speelt in dit alles een grote rol. Het is een kooi die velen in de serie gevangen houdt. Er spookt dus wel degelijk iets in Bly Manor, maar het is niet altijd wat je denkt. De serie toont hiermee dat het niet altijd oude, gekwelde geesten moeten zijn, soms is de mens genoeg.
The Haunting of Hill House was op haar beurt verdomd eng. Deze reeks doet het met iets minder. Dit enge aspect zit er nog altijd in, met enkele goed geplaatst jumpscares, maar het is vooral de spanning die The Haunting of Bly Manor ook zo speciaal maakt. Het menselijke aspect zorgt ervoor dat je nooit echt weet wat er gaat gebeuren, waardoor de sfeer constant gespannen staat. De langzame revelatie van plotelementen doorheen de aflevering werkt dit in de hand, en zorgt ervoor dat je wil blijven kijken. De serie is dan ook gemaakt om gebingd te worden, en zo de spanning erin te houden. Wat ook zeker mag aangehaald worden is de degelijke representatie die aanwezig is in de cast, en het verhaal. Twee van de hoofdpersonages die te zien zijn in elke aflevering, zijn minderheden, met een zwarte actrice in T’Nia Miller, en een acteur van Indische afkomst met Rahul Kohli. Hoewel het vrij miniem is, weerspiegelt het toch wel meer het gezicht van de Britse samenleving. Het belangrijkste is de centrale plaats van een goed uitgevoerde, lesbische relatie in het verhaal. Een lesbische relatie wordt eens niet gebruikt, of misbruikt, maar vormt het hart van de reeks, en wordt niet anders behandelt dan andere relaties in de reeks. Al deze elementen samen maken van The Haunting of Bly Manor een zeer goede en vooruitstrevende reeks op alle vlakken van het verhaal.
Zelfs met de hoge verwachtingen, wist Flanagan met deze reeks nog altijd te verbazen. Niet door het nog enger te maken dan het vorige seizoen, een fout die nog al eens veel gemaakt wordt, maar door een veel dieper, en complexer verhaal te brengen. Net zoals men in de reeks zegt, is het eigenlijk geen spookverhaal, maar een liefdesverhaal. De manier waarop deze centrale relatie behandelt wordt, prachtig maar hartverscheurend, heeft mij op het einde zelfs enkele traantjes doen laten. Deze “gothic romance”, zoals sommigen het noemen, mag dan wel niet zo eng zijn als andere spookverhalen, en dus ook wat meer toegankelijk zijn, maar de manier waarop het deze elementen gebruikt is geniaal.
★★★★ 1/2
The Haunting of Bly Manor is nu te zien op Netflix
