The Falcon and the Winter Soldier (2021) - Recensie
Na een jaar afwezigheid wist Wandavision begin dit jaar met overdonderend succes de Marvel-machine terug op gang te trekken. Als eerste Disney+-reeks binnen de MCU wist het meer tijd met personages door te brengen die voordien wat minder aandacht hadden gekregen in de films. De reeks toonde op spectaculaire wijze, met een zeer dynamisch, spannend, en diep verhaal, de mogelijkheden van dit nieuwe platform voor de studio en de franchise. De eer om deze geweldige start op te volgen, is weggelegd voor The Falcon and the Winter Soldier, de reeks die origineel als eerste zou uitgekomen zijn. Zoals de naam stelt, focust de reeks zich op de twee zijpersonages uit de Captain America-films, die nu op hun beurt hun eigen verhaal krijgen. Showrunner en schrijver voor de reeks is Malcolm Spellman (Empire), met ondersteuning van schrijvers als Michael Kastelein (Truth Be Told), Derek Kolstad (John Wick), Dalan Musson, en Josef Sawyer. De zes afleveringen werden dan weer geregisseerd door regisseuse Kari Skogland, bekend als fantastische televisie-regisseuse van onder andere The Handmaid's Tale. Het verhaal speelt zich af zes maanden na de gebeurtenissen van Endgame, en ziet Sam Wilson en Bucky Barnes samenwerken tegen een globale bedreiging die hun vaardigheden, en hun geduld, op de proef stelt. Anthony Mackie en Sebastian Stan keren terug in hun rollen als The Falcon en The Winter Soldier, net als Daniel Brühl als Baron Zemo, en Emily VanCamp als Sharon Carter.
The Falcon and the Winter Soldier voelt heel erg aan als een continuatie van de Captain America-films van het voorbije decennia. Dit is voornamelijk het geval qua sfeer, uitzicht, en inhoud, maar ook door de focus op leger en overheid, met eveneens een zekere vorm van kritiek. Net als toen Steve Rogers het schild in handen had, staat de morele strijd van het goede centraal in dit verhaal. Het plot van The Falcon and the Winter Soldier zet het immer actueel thema rond vluchtelingen centraal in een wereld na Endgame. De egoïstische houdingen van grootmachten wordt hier aangehaald, als ook het extremisme dat zich kan ontwikkelen door deze onderdrukking. Maar met Sam Wilson als hoofdpersonage probeert de reeks ook het relevant thema rond zwarte mensen in de VS aan te halen in de reeks. Aan de ene kant zet de reeks nog eens de dagelijkse worstelingen van zwarte mensen in de VS in beeld, maar ook de grotere vragen van Amerika als symbool voor zwarte mensen komt aan bod. Met een personage als Isaiah Bradley wordt de symboliek achter het schild in vraag gesteld, en wat het zou betekenen voor een zwarte man om de VS, een land dat haar zwarte bevolking nog altijd onderdrukt, te vertegenwoordigen. Met deze vragen worstelt Sam doorheen de zes afleveringen, en geven de show een actuele thematiek om te bespreken.
De uitwerking van deze thema’s lukt grotendeels, maar het is de pacing van de reeks die er voor zorgt dat ze toch niet honderd procent tot hun recht komen. Marvel geeft elke reeks zes uur aan looptijd, en dat in verschillende vormen. Voor Wandavision waren dit negen afleveringen, maar voor The Falcon and the Winter Soldier waren dit zes afleveringen van ongeveer een uur. Toch heb je het gevoel dat het verhaal en haar thema’s beter tot recht zouden komen met een aflevering of twee meer. Er is weinig tijd voor de personages om stil te staan bij wat er op hen af komt. Zo neemt Sam toch snel de beslissing om het schild op te nemen en te trainen nadat hij de speech van Isaiah Bradley te horen kreeg in aflevering vijf. Ook in de laatste aflevering heb je nogal het gevoel dat ze zich moeten haasten om toch maar binnen het aantal minuten te blijven. Zo is de uiteindelijk confrontatie tussen Sam en Karli vrij snel afgelopen. Dit staat toch wat in contrast met de tijd die de show neemt in de eerste helft van de reeks. Wat de reeks wel beter deed, is het beperken van de hype rond bepaalde cameo’s. Ook zien we hier, nog meer als in Wandavision, hoe er gebruik wordt gemaakt van alle hoeken van de MCU, zoals met de terugkeer van Wakanda’s Dora Milaje.
Toch is de focus op deze thema’s, ondanks de haast op het einde, een van de sterktepunten van deze reeks naast de chemie tussen het duo van Sam en Bucky. De twee personages krijgen eindelijk hun moment om in de schijnwerpers te staan, en Anthony Mackie en Sebastian Stan zorgen samen voor de perfecte dynamiek van humor en serieuzere momenten. De evolutie die deze twee personages doormaken is het hart van deze reeks: Sam die zijn waardigheid voor en zijn rol als zwarte man in de rol van Captain America moet aanvaarden, en Bucky die eindelijk zijn verleden confronteert en verder gaat met zijn leven. De twee die elkaar eerst niet moesten hebben, zijn nu de beste vrienden, en dat is een evolutie die we, vooral doorheen de laatste twee afleveringen en met dat plezante einde van de laatste aflevering, graag zien. Het einde is dan ook waar we als fans wilden dat deze reeks zou eindigen, met beide personages beter uitgewerkt dan verschillende films konden doen, én met een interessante toekomst in het vooruitzicht.
Ook de zijpersonages weten de reeks interessante verhalen te geven. Het voornaamste nieuwe zijpersonage is natuurlijk John Walker, de “nieuwe” Captain America, die de perfecte antagonist/antiheld is voor dit verhaal. Zijn personage toont ons wat Captain America niet moet zijn, en wat persoon we wel nodig hebben in zijn plaats. Wyatt Russell geeft een fantastische performance als een personage die iedereen werkelijk haat. De grote antagonist, Karli Morgenthau, is dan weer een perfect voorbeeld om hoe een oprecht doel kan ontsporen in gevaarlijk extremisme, met een overtuigende performance van Erin Kellyman. Natuurlijk krijgen we ook terugkerende personage, en hierin moeten we wat realistisch zijn. De reeksen op Disney+ hebben zo veel nieuwe mogelijkheden gekregen om personages uit te werken, waar men voordien nooit over had nagedacht. Hierdoor wijken personages als Zemo of Sharon Carter wat af van hoe we ze het laatst gezien hebben. Vooral Sharon krijgt een heel ander verhaal dan we gedacht hadden. Hoewel dit natuurlijk wat aanpassen is, moeten we ook realistisch zijn dat zo’n dingen kunnen veranderen in een franchise als de MCU. Kleinere personages krijgen nu een veel grotere invulling, met waarschijnlijk veel dingen die aangepast zijn voor de nieuwe richting na Endgame. We kunnen enkel hopen dat Marvel de huidige lijn aanhoudt, en we in de toekomst nog de nodige toelichting krijgen.
In vergelijking met Wandavision is The Falcon and the Winter Soldier een visueel en inhoudelijk minder spectaculaire reeks, met een meer “realistische” setting waar Marvel in haar beginjaren om bekend stond. De reeks kan dus na de uniciteit van Wandavision vrij saai en monotoon aanvoelen. Uiteindelijk denk ik toch dat de makers van deze reeks het beste hebben gedaan met de middelen en beperkingen die ze hebben gekregen. Op zes afleveringen hebben ze toch een vrij boeiend en betekenisvol verhaal weten te brengen, dat focuste op enkele plezante personages en hun evoluties in deze wereld. Met de veranderingen die de show in de laatste aflevering op ons af smeet, ziet de toekomst er rooskleurig uit met misschien een tweede seizoen, of een film waar dezelfde dag nog naar gehint werd. Op deze manier is The Falcon and the Winter Soldier een nieuwe hit voor Marvel en Disney+.
★★★1/2
The Falcon and the Winter Soldier is nu integraal te bekijken via Disney+
