Stowaway (2021) - Recensie

Doorheen verschillende recensies het voorbije jaar heb ik mijn liefde voor de ruimtefilm, in al haar vormen, al verschillende keren aangehaald. Doorheen verschillende genres weet dit type film een gevoel van wonder, exploratie, en gevaar te geven die we niet meer al te veel in verhalen op aarde ervaren. Aan de ene kant heb je de puur avontuurlijke films die vaak nog al eens de fantasierijke kant op gaan, met bijvoorbeeld een Star Trek dat wat meer realistisch is dan Star Wars, dat dan weer tegen de fantasie aanleunt. Hoe graag we ook kijken naar de mogelijkheden in ruimte en tijd van dit eindeloze universum waarin we ons bevinden, vaak houden we het nogal eens dichter bij huis. 2001: A Space Odyssey is misschien wel de ultieme film die het wat dichter bij huis ging zoeken, maar gedurende de voorbije decennia hebben films als The Martian, Interstellar, of Gravity ons fantastische verhalen gebracht uit ons zonnestelsel. Het een mag dan wel wat fantasierijker zijn als het ander, allemaal werken ze op onze verbeelding en gevoel van avontuur over wat er boven onze hoofden allemaal mogelijk is.

Toch zijn er ook hier doorheen de jaren specifieke type films ontstaan, zoals de rampenfilm waarin Stowaway, de nieuwste film op Netflix, perfect kan geplaatst worden. Deze film van regisseur Joe Penna (Arctic), die hij schreef samen met schrijver Ryan Morrison, focust zich op een driekoppige bemanning op een missie naar Mars. Tijdens deze tocht komen ze voor een onmogelijke keuze te staan wanneer een ongeplande passagier het leven van iedereen aan boord in gevaar brengt. Met acteurs als Toni Collette, Daniel Dae Kim, Anna Kendrick, en Shamier Anderson bevat de film eveneens een zeer sterke cast.

Hoewel Stowaway nog altijd een vrij entertainende film is, is er uiteindelijk weinig speciaal aan. In de jaren zestig en zeventig kan je met goed uitgedachte effecten een visueel innoverende film maken die het publiek kon doen verbazen. Tegenwoordig is het met de technologische vooruitgang, en de overvloed in het genre dat het teweegbrengt, al veel moeilijker om het publiek een uniek visueel spektakel te kunnen geven. Enkel films als Interstellar of Ad Astra wisten visueel te overtuigen, maar dan wel met een meer fantasierijk verhaal. Het voorbije decennia hebben we al zoveel meer realistische ruimte-films gezien, met recent nog Proxima, dat Stowaway eigenlijk weinig nieuws in de aanbieding heeft. Alle druk ligt bij dit type film dus bij het verhaal zelf, en hoe het de kijker een zekere originaliteit en verrassing kan geven. Maar ook dit is uiteindelijk niet aanwezig in Stowaway. We zien in dit verhaal het enige cliché van de typische ruimtefilm na de andere, waarin alles altijd opvallend mis gaat. Lijkt een scene compleet normaal, dan komt er opeens een zonnestorm om alles in de war te gooien. Hoewel het lijkt alsof deze aspecten een verrassing moet zijn, is dat totaal niet het geval omdat je weet dat er wel iets moet gebeuren. Tegelijkertijd zie je het niet aankomen, omdat de schrijvers de gebeurtenissen gewoon uit hun mouw lijken te schudden.

Toch is het merendeel van Stowaway eigenlijk een heel rustig drama. Er is een keuze gemaakt om het verhaal vrij realistisch aan te pakken, en er niet per se een echte horror of thriller van te maken. Dit betekent vooral dat er weinig conflict is tussen de personages na de ontdekking van de verstekeling. Terwijl andere films de spanning tussen de bemanning zouden opvoeren door de problemen op het ruimteschip, houdt Stowaway met een kleinere bemanning van drie, en later vier, de vrede er goed in. Met de training die een dergelijke bemanning zouden gekregen hebben, en met slechts drie bemanningsleden, is dit echter een vrij realistische situatie. Toch zorgt het niet per se voor het spannendste verhaal. Het entertainment gehalte komt er vooral op het einde, op het moment dat de problemen in het schip zich vergroten, en de bemanning drastische beslissingen moeten nemen. Versterkt door de typische opbouwende spannende muziek, en de belangen die er toch aan vast hangen, gaat de hartslag tijdens de laatste beslissende missie toch omhoog. Het triomfantelijke gevoel is echter snel verdwenen wanneer het nog eens voor de laatste keer mis gaat. Wat volgt is een mooi, maar niet per se verrassend einde op een film die de verwachtingen niet direct kan inlossen.

Wat voornamelijk opviel aan Stowaway, is dat met een speelduur van toch bijna twee uur, én maar een cast van vier acteurs, dat je op het einde toch weinig geeft om deze personages. Je zit niet binnenin te hopen dat de een of de ander het gaat overleven, en de emotionaliteit is op het einde opvallend afwezig. Toch ligt de fout niet direct bij de acteurs of hun performances. Toni Collette is zo als altijd geniaal, ook als ze tegen een onzichtbaar persoon over een intercom zit te praten, net als Daniel Dae Kim in de meer emotionele momenten naar het einde toe. Anna Kendrick is misschien de vreemde eend in dit gezelschap, maar ook zij weet op het einde het nodige gewicht in haar performance te leggen. Uiteindelijk is er dan nog Shamier Anderson die misschien wel de beste performance van de film geeft, met een hele waaier aan emoties die zijn personage doormaakt doorheen dit verhaal. Als we de film dus op kwaliteit moeten beoordelen, is zeker het script het zwakte element, met een haal dat de situatie en de performances niet genoeg weet te benutten.

Als liefhebber van het genre weet Stowaway mij enigszins te bekoren, met een goede productie en visuele effecten. Het uitzicht van deze film ziet er dus alleszins fantastisch uit, maar zoals al eerder aangehaald werd, is dat tegenwoordig niet meer zo moeilijk. Qua verhaal heb ik echter al betere rampenfilms in de ruimte gezien, met films zoals Gravity die elk een zekere uniciteit te bieden hebben. Stowaway is dan ook een entertainend tussendoortje, maar dat waarschijnlijk nogal snel vergeten gaat zijn.

★★★

Stowaway is nu te bekijken via Netflix