Sponge on the Run - Recensie

Als er één serie is die maar blijft doorgaan, en blijkbaar niet veel van haar populariteit moet inboeten, dan is het wel het legendarische SpongeBob SquarePants. Twee jaar na de dood van de uitvinder Stephen Hillenburg, blijft Nickelodeon vol inzetten op de bekende spons, met nieuwe afleveringen, films, en spin-off series. Met de release van Sponge on the Run zijn we ondertussen gekomen aan de derde langspeelfilm voor Spongebob. De regie lag in handen van Tim Hill, medebedenker van de serie en schrijver van verschillende afleveringen, videogames, en films in de wereld van SpongeBob Squarepants. Deze film schreef hij samen met de schrijvers achter de Kung Fu Panda trilogie, Jonathan Aibel en Glenn Berger. In Sponge on the Run moeten SpongeBob en Patrick op een episch avontuur vertrekken naar The Lost City of Atlantic City om Gary terug thuis te brengen nadat hij gekidnapt werd. De gewoonlijke stemcast is stond terug present voor de film, samen met enkele acteurs en cameo’s.

Als je een grote fan bent van SpongeBob SquarePants, dan gaat deze film zeker iets voor jouw zijn. Als dit niet echt het geval is, kan het zijn dat deze nieuwste wat kan tegenvallen. Het voelt echt aan als een gewone aflevering van de serie, die gewoon wat langer duurt. Met haar speeltijd van anderhalf uur, gaat het eigenlijk nog vrij vlot vooruit. Er zijn echter enkele momenten die de film wat breken, of niet helemaal passen in de flow van het verhaal. Net als de vorige film Sponge out of Water, is er een deel van de film die zich afspeelt boven water met echte acteurs, iets dat de serie ook al wel eens gebruikt. Maar hoewel dit vijf jaar geleden goed in de film verwerkt was, voelt het hier nogal vreemd aan, alsof het gewoon niet thuishoort. Het is hier ook dat er heel wat cameo’s tevoorschijn komen. De rol van Keanu Reeves is eigenlijk nog wel vrij goed, en loopt ook doorheen een groot deel van de film, maar de kleine stukjes van Snoop Dogg en Danny Trejo waren echt raar, en hadden uiteindelijk niets met de film te maken. Buiten deze momenten is de film grappig bij momenten, heel voorspelbaar zoals de meeste van deze films gebaseerd op series wel zijn, en dus niet per se specialer dan een gemiddelde aflevering.

SpongeBob SquarePants heeft altijd wel goede thema’s gehad in haar afleveringen, en de film trekt deze door. SpongeBob is altijd al een groot voorbeeld geweest voor vriendelijkheid en vriendschap naar iedereen omdat iedereen dat ook verdient. Er wordt altijd wat met hem gelachen, maar hier krijgt hij daarvoor eindelijk de lof die hij verdient. Aan de hand van flashback zien we hoe hij zijn vrienden van jongs af aan altijd ondersteund en geholpen heeft, iets waar ze hem deze keer voor eren met gepassioneerde toespraken en een liedje. Deze tedere flashbacks vullen het verhaal goed aan, maar zijn eigenlijk gewoon reclame voor de prequel show Kamp Koral: SpongeBob's Under Years, waar Nickelodeon momenteel aan bezig is. Hoewel het de impact van deze scenes wat te niet deed, blijft de boodschap van de film wel hangen: wees lief voor elkaar, en steun elkaar, want je weet nooit welke waarde iemand heeft totdat ze weg zijn. SpongeBob mag dan wel grappig en een beetje dom zijn, de boodschap die hij al jaren verspreid is zo belangrijk.

Uiteraard moeten we het ook hebben over de animatie, die sterk verschilt van de 2D animatie die velen gewoon zijn. Slecht is het zeker niet want het vangt nog altijd wel de essentie van de series en haar personages, maar het voelt toch een beetje raar aan, alsof het niet helemaal SpongeBob is. XWaar het verschil wel goed merkbaar is, is in de scenes met echte personen. Ze mengen beter in de omgeving dan in de vorige langspeelfilm vijf jaar geleden, natuurlijk allemaal te danken aan de 3D animatie. Een ander element dat soms wat raar aanvoelde, was de muziek, niet per se de soundtrack. Deze laatste was nog wel goed, met een collaboratie tussen Hans Zimmer en Steve Mazzaro, maar het is de rest dat een beetje misplaatst aanvoelt. Doorheen de film wordt er veel rap en hiphop gebruikt, met stevige beats maar gelukkig geen expliciete lyrics. Hierdoor voelt de film, die toch hoofdzakelijk bedoelt is voor kinderen, wat te volwassen aan, alsof men cool wil proberen zijn. Veel van het publiek bestaat natuurlijk uit oudere kijkers die de serie al van jongs af aan volgen, maar toch was ik het niet compleet eens met deze keuzes. Dit laatste is natuurlijk een detail, en maakt Sponge on the Run uiteindelijk niet minder plezant. De film mag dan wel niet altijd even goed zijn, het is entertainend, en het toont dat SpongeBob nog altijd iets te bieden heeft.

★★★

The SpongeBob Movie: Sponge on the Run is nu te zien op Netflix