Space Sweepers - Recensie
Sci-fi is meer levend dan ooit. Miljoenen mensen zitten elke week klaar voor nieuwe afleveringen van de grote extravagante franchisen zoals Star Wars of Star Trek, én meer realistische, diepe verhalen zoals The Expanse zijn populairder dan ooit. Geen verrassing eigenlijk want sinds het begin van de filmgeschiedenis kijkt de mens omhoog naar het grote onbekende, denk maar aan de klassieker La Voyage dans la Lune uit 1902. Maar met de Hollywoodisering van de industrie doorheen de jaren, heeft het genre doorheen de decennia een opvallend Amerikaans perspectief opgebouwd. De missies komen altijd vanuit NASA, de aliens vallen altijd enkel de VS aan, en het zijn de Amerikanen die de wereld redden. Kleinere films van lokale, internationaal filmmakers bestaan wel, maar deze halen natuurlijk nooit de grote schermen. Het gebruik van een meer internationale cast, of een internationale cast, wordt wel stilaan populairder, denk maar aan Away, maar het zijn nog altijd de Amerikanen waarover dat het verhaal gaat. Voor tekenen van verandering en innovatie gaan we dus ergens anders moeten kijken.
Afkomstig van Zuid-Koreaanse productiebedrijven achter onder andere Parasite en Train to Busan, distribueert Netflix internationaal de entertainende film Space Sweepers van regisseur en schrijver Sung-hee Jo. Gesitueerd in het jaar 2092, verteld de film het verhaal van een bemanning van een ruimteschip dat ruimteafval verzamelt, genaamd The Victory. Wanneer ze per ongeluk een humanoïde robot genaamd Dorothy ontdekken die bekend staat als een massavernietigingswapen, raken ze betrokken bij een riskante zakendeal die groter is dan ze denken. Space Sweepers is een dynamische, entertainende film die misschien wat langzaam op gang komt, maar uiteindelijk evolueert in een actierijk, plezant ruimteavontuur, met een opvallende hoeveelheid diepte en hart. Deze elementen zijn op zich al fantastisch, maar het beste aan de film is de internationaliteit die het weet te brengen. De hoofdpersonages mogen dan wel Koreaan zijn, het universum dat ze afbeelden bevat personages van over de hele wereld. Doorheen de film hoor je zo Koreaan, Engels, Frans, Arabisch, Chinees, en nog zo veel meer talen. Space Sweepers verteld op deze manier een verhaal op een internationale schaal die we tot nu toe nog weinig gezien hebben.
Dat de film uiteindelijk toch nog zo plezant is, en met een vrij diep verhaal, zou je niet denken bij het begin van de film. In de eerste minuten weet je niet wat je van al deze personages met een uitgesproken karakter, vol arrogantie en egoïsme, moet denken. Een sterkte van Space Sweepers is hoe het je doorheen de film een band doet vormen met deze figuren, en dat aan de hand van enkele diepere achtergronden die doorheen het verhaal naar boven komen. De aanwezigheid van Dorothy maakt heel wat los en toont ons hoe al deze personages in de knoop liggen met hun verleden, in plaats van de kijken naar hetgeen ze hebben in het heden. Space Sweepers is dan ook een verhaal van verwerking, het verleden confronteren, en uiteindelijk het goede kiezen boven geld en vergetelheid, verpakt in een knotsgek avontuur dat je een hele wereld vlak boven de aarde toont. Alle acteurs geven dan ook sterke performances, al waren sommige sommige acteurs met kleine spreekrollen wel zeer ondermaats. Vooral Song Joong-Ki als Tae-ho en Seon-kyu Jin als Tiger Park waren fantastisch. De enige grote Amerikaanse rol is weggelegd voor de geniale Richard Armitage als de megalomane, Elon Musk-achtige miljardair Sullivan die slechte plannen heeft.
Met de internationale insteek en een interessant, diep verhaal heeft de film als veel sterke elementen, maar Space Sweepers weet ook op andere vlakken relevant en vooruitdenkend te zijn. Via het personage van Bubs, de robot in de crew van The Victory, brengt de film ook een trans-verhaal. Terwijl ze eerste een typische mannelijke robot blijkt te zijn, zie je dat ze doorheen de film zoekt naar artificiële huid, dat toevallig vrouwelijk is. En tedere scene met Dorothy toont ons dat deze robot met een mannelijke stem eigenlijk vrouwelijk is, en dit doel uiteindelijk ook bereikt op het einde van de film. Toch moet hier een voetnoot bij gemaakt worden. Het gaat natuurlijk over een robot, iets dat het helemaal wat ontmenselijkt, en geen van de twee acteurs die de rol vertolkt is effectief trans. Het is dus inderdaad een belangrijke verhaallijn die ze in de film hebben gestoken, maar op het vlak van representatie is er nog veel werk.
Ondanks al deze diepere elementen, is Space Sweepers nog altijd gewoon een plezante actiefilm van hoge kwaliteit. Als ruimte film ga je sowieso veel CG krijgen, en met de vele knotsgekke ruimteschip achtervolgingen en imposante constructies, kon er ook hier veel mis gaan. Alles ziet er echter fantastisch uit, en zorgt ervoor dat je nooit uit de film getrokken wordt door een slecht stukje computereffect. Ook de soundtrack was verrassend goed, met een zeer majestueuze, orkestrale sfeer. Het is dan ook jammer dat we dit nooit in de bioscoop zullen zien. Toch is er hoop dat Space Sweepers wat succes krijgt online, en toont dat ruimtefilms internationaal, diep, relevant, maar ook leuk en entertainend kunnen zijn, en zichzelf niet al te serieus hoeven te nemen.
★★★★
Space Sweepers is nu te bekijken via Netflix
