Sky Rojo (2021) - Recensie

De voorbije jaren lijkt het bijna normaal de zijn geworden, maar er was een tijd waar het succes van een reeks niet per se afhing van de hoeveelheid naakt, seks, bloed, en geweld. De meest populaire reeks die hierom bekend was de afgelopen jaren, was zeker Game of Thrones. Door het overnemen van deze elementen proberen vele reeksen even succesvol te zijn als de HBO-reeks. Op streamingplatformen vindt men dan ook een vrijheid die andere studio’s misschien niet bereid zijn om te geven. Reeksen als The Witcher op Netflix zijn ondanks hun degelijk verhaal voornamelijk bekend omwille van het bloot en geweld, dat op hun beurt voornamelijk gericht is op een mannelijk publiek. De nieuwste Spaanse reeks Sky Rojo op Netflix lijkt op het eerste zicht in dezelfde schuif te belanden.

SKYROJO_20200721_059_tamaraarranz.jpg

De reeks komt van schrijvers Álex Pina, Esther Martínez Lobato, en David Barrocal, bekend alsde makers van de populaire Spaanse reeks Money Heist. Het plot draait rond drie prostituees, Coral, Wendy en Gina, die op de vlucht slagen naar vrijheid, terwijl ze worden achtervolgd door Romeo, hun pooier van Las Novias Club, en zijn handlangers, Moises en Christian. Actrices Verónica Sánchez, Lali Espósito, en Yany Prado vertolken de rollen van respectievelijk Coral, Wendy en Gina, met de rol van Romeo vertolkt door Asier Etxeandia (Dolor y gloria), met Miguel Ángel Silvestre (Sense8) en Enric Auquer als respectievelijk Moises en Christian. Zoals al te zien was uit de trailers, is Sky Rojo een entertainende actiereeks, vol energie, en met een opvallende hoeveelheid humor. Geweld en bloed zijn dus zeker aanwezig, en omwille van de setting is er ook heel wat naakt, seks, en drugsgebruik te zien doorheen de afleveringen. Globaal gekeken zijn deze aspecten goed behandeld, met slechts één scene in de eerste aflevering waar het naakt niet per se nodig was. Maar ondanks al deze elementen, die perfect zijn om het typische mannelijke publiek te lokken, is het verhaal dat we te zien krijgen opvallend diep, met enkele zware onderwerpen die centraal staan.

Ondanks de focus op het entertainment, de humor, en de actie, worden de personages opvallend diep uitgewerkt. Etxeandia’s Romeo is natuurlijk de grote slechterik, en hij is ook gewoon slecht, maar met zijn handlangers weten ze enkele fascinerende personage te maken die eerder in een grijze zone terecht komen. Maar het beste verhaal wordt vooral verteld bij de drie hoofdpersonages. Als prostituees had men gewoon een plezant actieverhaal kunnen vertellen, maar toch heeft men gekozen om dieper te gaan en de ervaringen van een prostituee te belichten. Het toont hoe ze vaak tegen hun wil in deze positie belanden, hoe ze uitgebuit worden om hun job te doen, en de mentale impact dat al dit uiteindelijk heeft op deze vrouwen. In films of series is dit niet vaak een standpunt dat ter sprake komt, al zeker niet in een reeks die er langs buiten als puur entertainment uit ziet. Doorheen elke aflevering zie je zo de worsteling met deze ervaringen van deze vrouwen, en de enorme drang naar vrijheid die deze plotselinge vlucht met zich meebrengt.

Nieuw-Netflix-19-maart-2021-1200x720.jpg

Tegelijkertijd is Sky Rojo één van de betere projecten die Netflix recent heeft uitgebracht, met een sterke productie en krachtig acteerwerk. De performances van Sánchez, Espósito, en Prado geven deze reeks de impact die het uiteindelijk heeft. Zonder de diepte, emotie, en humor die zij aan hun personages kunnen geven, valt het hele verhaal een beetje plat. Maar ondanks de diepte moet de humor in deze reeks niet onderschat worden. Sky Rojo heeft de perfecte balans om de humor de zwaardere delen van de reeks niet te overschaduwen, en omgekeerd. In een televisiewereld vol seks en geweld gericht naar de gemiddelde man, biedt Sky Rojo dus een interessant alternatief. Met een tweede seizoen al bevestigd, wat niet verbaasd als je de laatste aflevering gezien hebt, is er nog veel goeds om naar uit te kijken.

★★★1/2

Het eerste seizoen van Sky Rojo is nu integraal te bekijken via Netflix

Vorige
Vorige

The Outsiders (1983) - Recensie

Volgende
Volgende

Calls (2021) - Recensie