Rebecca - Recensie

Of we het nu willen of niet, de filmindustrie draai nog altijd op vele boekverfilmingen, en remakes. De nieuwste Netflixfilm van regisseur Ben Wheatley (High Rise), is beide. Rebecca is gebaseerd op het gelijknamige boek van schrijfster Daphne Du Maurier, en werd eerder al verfilmd door Alfred Hitchcock in zijn film uit 1940. Het screenplay voor deze versie werd geschreven door Jane Goldman (X: First Class; Kingsman: The Secret Service), Joe Shrapnel (Seberg), en Anna Waterhouse (Seberg). Het verhaal draait rond een net getrouwde vrouw die aankomt op het imposante landgoed van haar man aan de winderige Engelse kust, maar zich daar ziet vechten met de schaduw van zijn eerste vrouw, Rebecca, wiens aanwezigheid nog altijd leeft in het huis lang na haar dood. De hoofdrollen van Mr. en Mrs. De Winter worden vertolkt door Armie Hammer en Lily James, met Kristen Scott Thomas als de huishoudster Mrs. Danvers.

Deze recentste versie van Rebecca is nog wel een vrij goede film met een intrigerend verhaal aan de basis, maar de uitwerking zorgt ervoor dat de film nogal een teleurstellende indruk achter laat. Deze versie van het verhaal is perfect op te delen in drie, te beginnen met een eerste, meer opgewekter deel in Monte Carlo, waar het koppel elkaar ontmoet. Het tweede deel speelt zich dan af op het landgoed waar het een meer duisterdere thriller wordt. De echte breuk komt er echter pas op het einde waar die enge sfeer weg valt, en plaats maakt voor bijna een rechtbank thriller. De interactie tussen de eerste twee delen werkt nog, aangezien dat hier een spanning en een mysterie opgebouwd wordt dat de film voortstuwt. Vanaf het moment dat het mysterie onthult wordt, verliest de film het meeste van deze spanning, die voordien zo goed opgebouwd leek. Hierdoor is het einde vrij teleurstellend, aangezien de film lijkt op te bouwen naar een spetterende finale die uiteindelijk toch nog wel hoopvol en mooi is, maar ver verwijderd is van hetgeen waar de film naartoe leek te bouwen. Een voorbeeld hiervan is het ontbreken van een naam voor Lily James’ personage, wat een plotpunt leek te gaan worden, maar er uiteindelijk geen was.

Rebecca is vooral een verhaal over gebrek aan communicatie en de gedachten die hierdoor de vrije loop kunnen nemen, en anderzijds over hoe een persoon kan blijven leven, zelfs na hun dood, en de verschillende, negatieve effecten dat het kan hebben op mensen rondom. Het verhaal wordt hierdoor verkocht als een spookverhaal, wat het deels uiteindelijk ook nog wel is, hoewel niet in de vorm die je verwacht. Het mysterie achter Maxim De Winter is de grootste drijfkracht achter de film, en het spoken is eigenlijk maar een klein element om dit verhaal te dienen. Het is een belangrijk element gegeven om te onthouden, anders kan het zijn dat je zeer teleurgesteld gaat zijn in wat je te zien krijgt. Hetgeen de film wel fantastisch heeft gedaan is de casting. Armie Hammer kan perfect de liefdevolle Max vertolken, maar anderzijds ook zijn meer duistere, agressieve kant. Lily James heeft dan weer de kwaliteiten van een naïeve Britse jonge dame, maar weet naar het einde ook de vastberadenheid van haar personage te doen schitteren. En ten laatste is er ook Kristen Scott Thomas die de strenge, maar tragische Danvers alle eer aan doet.

Hoewel het in deze recensie lijkt alsof Rebecca een barslechte film is, is het uiteindelijk toch nog vrij entertainend. Er is een zekere spanning die zelfs op het einde nog in een mindere mate aanwezig blijft, en toch nog bevat het verhaal enkele plezante draaien, die wel goed uitgewerkt waren. Toch is het misschien niet de Oscar-waardige film die Netflix dacht in handen te hebben. Met het teleurstellende einde blijft Rebecca enkel overeind door haar goede acteerprestaties, en de intrigerende aansteek.

★★★1/2

Rebecca is nu te zien op Netflix