Raya and the Last Dragon (2021) - Recensie

Als gigantische studio is Disney al lang niet meer bekend enkel en alleen voor hun grote animatiefilms. Met enkele grote namen onder de mantel van de Hollywood-gigant weet men bijna elke week wel een nieuw brokje entertainment de wereld in te brengen. Via franchises als Pixar, Star Wars, Marvel, en de vele studio’s die Disney doorheen de decennia heeft opgeslorpt, zouden we bijna vergeten wat nu effectief van Disney zelf komt. Want wat is Disney nu echt, na ondertussen bijna een eeuw en waar het allemaal begon, als de grote, iconische animatiefilms. Met alles dat er de voorbije jaren is verschenen qua films en series, onder andere al twee nieuwe Pixar-films met Onward en Soul, zouden we al snel vergeten dat de laatste Disney animatiefilm Frozen II ondertussen al bijna anderhalf jaar geleden uitkwam. Hoog tijd dus voor een nieuwe toevoeging tot de lange lijn van Disney animatiefilms. Deze eer is weggelegd voor Raya and the Last Dragon, de eerste animatiefilm met een Aziatische wereld en hoofdpersonage van Disney sinds Mulan in 1998.

Raya and the Last Dragon werd bedacht door een hele verzameling aan schrijvers en regisseurs binnen Disney. Uit deze hoop creativelingen werd het eigenlijke script geschreven door schrijvers Qui Nguyen en Adele Lim, met deze laatste als een van de twee schrijvers van het script achter het fantastische Crazy Rich Asians. De regie van de animatiefilm werd verdeeld onder regisseurs Don Hall (Big Hero 6), Carlos López Estrada (Blindspotting, Legion), en coregisseurs Paul Briggs en John Rippa. Raya and the Last Dragon vertelt het verhaal van het rijk Kumandra, een herdachte Aarde bewoond door een oude beschaving, waarin krijgster Raya op zoek gaat naar de laatste draak, om zo haar gebroken wereld terug heel te maken. De hoofdrol van Raya wordt vertolkt door de fantastische actrice Kelly Marie Tran, bekend als Rose Tico uit de Star Wars sequel-reeks. De rest van de cast bestaat uit grote namen als Awkwafina, Gemma Chan, Sandra Oh, Daniel Dae Kim, Benedict Wong, en nog vele meer.

Het resultaat van deze grote samenwerking is een dynamisch avontuur, vol uitdagingen en vriendschappen, dat zowel adembenemende actie als emotie levert. Raya and the Last Dragon begint zoals elke Disney-film met een sterke emotionele kern, waaruit in deze film één lang avontuur ontstaat dat niet stilvalt tot het einde. Als kijker wordt je meegesleurd in deze prachtige, magische wereld, uiteengerukt door conflict en geschiedenis. Dit thema van verdeeldheid vormt, samen met de meer persoonlijke thema’s van hoop en vertrouwen, de kern van het verhaal. Vooral dit laatste, het vertrouwen in anderen, wordt doorheen de film sterk benadrukt, maar aan het einde ligt een zeer bevredigende beloning die de hele tocht de moeite waard maakt. Het enige negatieve dat over het verhaal gezegd kan worden, is dat het misschien niet genoeg tijd neemt om stil te staan bij haar personages. De emotionele kern is wel aanwezig in Raya and the Last Dragon, maar doordat de film bijna nooit stil staat, is het als kijker moeilijk om deze emoties echt grondig te ervaren samen met de personages.

Een statement dat ik zag verschijnen op Twitter, is dat deze film niet memorabel genoeg is. Maar wat zou deze film minder memorabel kunnen maken ten opzichte van de vele andere films in de animatiegeschiedenis van Disney? Muziek! In tegenstelling tot vele films van de voorbije jaren, is Raya and the Last Dragon geen musicalfilm, en heeft het ook geen popsongs zoals vele van de animatiefilms uit de jaren negentig of begin jaren tweeduizend. Zonder bekende deuntjes die dagen later nog altijd in je hoofd zitten, zoals Let It Go in Frozen, You’re Welcome in Moana, Into The Unknown in Frozen II, en nog vele anderen zoals in Hercules, Mulan, of The Hunchback of Notre Dame, verdwijnt een film nogal eens snel uit je gedachten. Zelfs bij de live-action films van Disney is dit het geval, denk maar aan Mary Poppins Returns. Waarom praten wij jong volwassenen nog altijd over films als Tarzan, Brother Bear, of Treasure Island? Omdat de popmuziek van die films zo iconische was in onze jeugd. Natuurlijk zijn er uitzonderingen. Wreck-It Ralph en de sequel waren een groot succes, en denk in het verleden maar aan films zoals Lilo & Stitch of Atlantis: The Lost Empire, en dan gaan we nog maar terug tot de jaren negentig. Maar vele Disney-films zijn ook wat in een vergeethoekje geraakt, denk maar aan Home on the Ranch, Chicken Little, of Bolt. Uiteindelijk gaat het er voor Raya and the Last Dragon vanaf hangen hoe wij, en voornamelijk de kinderen voor wie de film bedoelt is, de film gaat herinneren de komende jaren.

De pandemie heeft er natuurlijk ook voor gezorgd dat de hype voor deze film wat minder is als normaal. Zonder een bioscooprelease waren de mogelijkheden voor promotie klein in ons land, zeker aangezien de promotie voor online streaming zich enkele op bepaalde kanalen beweegt, en vele mensen gewoon niet bereikt. Dit helpt de memorabiliteit van de film ook niet. Nochtans heeft Raya and the Last Dragon veel goeds in de aanbieding. Voor de zoveelste film op rij krijgen we sterke, niet-passieve vrouwelijke personages, die niet gered moeten worden door een of andere prins. Met personages als Raya, Sisu, en Namaari, vertolkt door respectievelijk Kelly Marie Tran, Awkwafina, en Gemma Chan draait het hele verhaal rond deze sterke, vrouwelijk, Aziatische personages, met fantastisch acteerwerk achter al even fantastische animatie. Het lijkt dan ook alsof de animatie met elke Disneyfilm beter wordt. Vooral de watersimulaties deden mijn mond soms open vallen door het adembenemende realisme, met daarnaast ook de cinematografie en camerawerk dat zo realistisch en dynamisch was in enkele onderwaterscenes. Dit alles wordt zoals altijd gecomplementeerd door een prachtige soundtrack van componist James Newton Howard. Dat de film misschien snel vergeten gaat worden, als een een prachtig werk met al even sterke Aziatische representatie, is met al deze sterke elementen misschien wat jammer.

We zien in onze maatschappij dat representatie belangrijk blijft, en het is fantastisch om te zien dat Disney blijft inzetten op verhalen met inspiratie uit culturen van over de hele wereld, ondanks het werkt dat het achter de schermen nog nodig is. Bij de live-action Mulan van vorig jaar had ik het ook al over het belang van representatie achter de schermen. De regisseurs en componist James Newton Howard leveren fantastisch werk, maar ook hier kan in de toekomst ook nog meer moeite gedaan worden. Maar met een zo goed als compleet Aziatische cast en twee fantastische schrijvers, heeft men een prachtig fantasieverhaal kunnen vertellen waar vele mensen van over de hele wereld hun eigen cultuur in zullen herkennen. Raya and the Last Dragon is opnieuw een plezant, entertainend succes dat misschien die zware emotionele mokerslag mist, en het als niet-musical wat moeilijk heeft om op te boksen tegen andere meer memorabele Disney-films. Dit maakt het de meerprijs nog wel waard.

★★★1/2

Raya and the Last Dragon is nu zonder extra kosten te bekijken via Disney+