Coming 2 America (2021) -Recensie

We hebben er de voorbije jaren serieus mee gelachen, maar we mogen niet ontkennen dat er, in vergelijking met het aantal originele verhalen in de filmindustrie, toch opvallend veel reboots en sequels uitgebracht worden. Enerzijds zijn er veel van deze projecten die in het leven worden geroepen door mensen die opgegroeid zijn met vele van deze iconische films, en daar nu vanuit hun passie nieuw leven in willen blazen. Denk maar aan de heropleving van franchises als de Halloween, Ghostbusters, of zelfs Saw. Anderzijds is deze heropleving ook merkbaar voor de grote studio’s, die op hun beurt natuurlijk ook een graantje willen meepikken. Het zijn deze film die echter hol aanvoelen, puur gemaakt voor geldwinst zonder de ziel van iemand die echt gepassioneerd is door het materiaal. Met deze blik op het verleden bij vele studio’s, is het geen verrassing dat er ooit een sequel op de Eddie Murphy klassieker Coming to America zou komen.

Drieëndertig jaar na het origineel werd de sequel Coming 2 America geregisseerd door Craig Brewer, de regisseur van Murphy’s vorige film Dolemite Is My Name, die de originele regisseur John Landis verving. De originele schrijvers van de film, David Sheffield en Barry W. Blaustein, zijn terug voor de sequel, aangevuld met Black-ish schrijver Kenya Barris. In deze sequel verneemt de Afrikaanse monarch Akeem dat hij een lang verloren zoon heeft in de Verenigde Staten, waarna hij moet terugkeren naar Queens om zin onverwachte erfgenaam te ontmoeten en een relatie met zoon op te bouwen. Het merendeel van de originele cast is terug voor de sequel, met nieuwe toevoegingen als Wesley Snipes, Leslie Jones, Tracy Morgan, Jermaine Fowler, en vele anderen.

De originele film uit 1988 bood een fantastisch, hilarisch verhaal dat pre-Black Panther een zwart, Afrikaans koninkrijk wist te brengen, maar tegelijk een parodie was op de typische historische verhalen rond witte koningshuizen. De boodschap van de film, het volgen van je eigen pad, werd mooi verpakt in een goed geconstrueerd liefdesverhaal. Coming 2 America probeert eenzelfde diepte te brengen, maar slaagt hier niet in, juist omdat het focust op de verkeerde aspecten van haar voorganger. De komische elementen waren in het origineel natuurlijk aanwezig en briljant uitgevoerd, maar de focus lag nog altijd op het verhaal, wat de film een echte klassieker maakt. In de sequel lijkt deze relatie omgedraaid: te veel grappen zonder het verhaal echt te laten schitteren. Die humor is in drieëndertig jaar ook nog niet veranderd, met hoofdzakelijk de gebruikelijke seks-grapjes en situationele humor. Nieuw, en verre van origineel, is het belachelijk maken van jongeren, met bijvoorbeeld hun taal of veganisme. Het toont een verouderd gevoel van humor, met zeer makkelijke grappen waar weinig intellectualiteit in zit. In tegenstelling tot het origineel, was er in de sequel dus weinig reden om te lachen.

Ironisch genoeg wordt in Coming 2 America zelf het belachelijke van de hoeveelheid sequels en reboots aangehaald: “When something is good, why ruin it? … Although there are exceptions”. De quote insinueert dat men deze film in de tweede categorie ziet vallen, maar daarmee moet ik ze toch teleurstellen. Hoewel er nog altijd een zekere boodschap in zit, opnieuw deze van het kiezen van het eigen pad, maar deze keer ook de verouderde patriarchie die de oudste dochter niet toelaat om koningin te worden, heeft het niet dezelfde impact. Het is echter dit tweede dat wat meer op de achtergrond mocht treden, en misschien voor een betere film had gezorgd. Je merkt duidelijk dat het script geschreven is door een oudere groep schrijvers, die proberen om mee te zijn met hun tijd, maar daar niet direct in slagen. Black Panther mocht dan wel een veel beter en positiever Afrikaans koninkrijk hebben weergegeven, Het is nog altijd fantastisch om de Afro-Amerikaanse gemeenschap hun eigen films te zien maken.

Wat Coming 2 America dus nog enigszins dragelijk maakt, is het enthousiasme dat er in de hele film duidelijk aanwezig is. Je ziet gewoon dat de hele cast en crew plezier heeft gehad in het maken van een prominent zwarte film. Met enkele opvallende cameo’s weten ze enkele fantastische, opwekkende momenten te creëren, waar je ondanks de algemeen mindere humor toch niet anders kunt dan lachen. Waar men ook in uitblinkt, is de vele kostuums en de productie in het algemeen van de film, waar duidelijk veel moeite in is gestoken om het te doen aanvoelen als een authentieke, Afrikaanse, kleurrijke wereld. Alleen de vormgeving van het buurland Nexdoria, met Wesley Snipes’ Zizi als grootste personage, als een typische Afrikaanse militiestaat, voelde misschien een beetje raar, al is het parodieaspect ervan wel duidelijk genoeg. Coming 2 America toont ook nogmaals dat op het vlak van acteren Eddie Murphy, samen met zijn rechterhand van weleer Arsenio Hall, nog altijd top is. ook in het acteerwerk is duidelijk dat er heel wat plezier en improvisatie kwam kijken bij het filmen. Alleen hiervoor is het misschien de moeite om de sequel eens te bekijken, want een film met eenzelfde kwaliteit als het origineel ga je hier niet vinden.

★★

Coming 2 America is nu te bekijken via Amazon Prime