Palm Springs (2021) - Recensie

In ons klein Belgenland mogen we eigenlijk vrij fier zijn op de films en series die wij doorheen een jaren weten uit te brengen. Maar zelf met al deze fantastische projecten kunnen we niet ontkennen dat Hollywood nog altijd de voornaamste plaats inneemt in onze mediaconsumptie. Filmliefhebbers kennen echter het grote nadeel hieraan: de vertragingen tussen Hollywood en Europa, die door de coronapandemie enkel nog maar zijn versterkt. Voornamelijk rond het Oscarseizoen krijgt Amerika films te zien maanden vooraleer deze bij ons te zien zijn. Soms hebben we geluk en krijgen we films zelfs enkele dagen voor de rest van de wereld, zoals bij de Marvel films, maar vaak is het wachten geblazen. Nu en dan hoor je over een nieuwe film, met niets dan goede recensies, maar als maanden voorbije gaan zonder een Europese release, vallen deze stilaan in de vergetelheid. Het is dan ook fantastisch als deze zonder waarschuwing plotseling bij ons opduiken, zoals het geval was de voorbije week met Palm Springs. Deze debuutlangspeelfilm van Max Barbakow, met een screenplay van Andy Siara, is een Groundhog Day-achtig verhaal waarin twee bruiloftsgasten een ontluikende romance ontwikkelen terwijl ze dezelfde dag steeds opnieuw beleven. De hoofdrollen worden vertolkt door Andy Samberg (Brooklyn Nine-Nine) en Cristin Milioti (The Wolf of Wall Street, How I Met Your Mother)

Ondanks het vrij bekende concept van de film, een dag die zich maar blijft herhalen, weet Palm Springs toch enkele originele elementen te brengen. Interessant zijn vooral de meerdere personen die vastzitten in deze tijdlus, wat zorgt voor de verschillende standpunten. Met eerst enkel Samberg’s Nyles, zien we bij iedere persoon een verschillende reactie op de situatie waarin ze zich bevinden. Net als in Love and Monsters vallen we midden in het verhaal, en krijgen we doorheen het entertainende verhaal de nodige achtergrond te weten. Natuurlijk krijg je met dit concept, en een acteur als Andy Samberg in de hoofdrol, nog altijd een voornamelijk komische film. Met perfect uitgewerkte grappige momenten die werken in het verhaal, weet Palm Springs te slagen in haar opzet. Samberg brengt al zijn charme die we kennen van Brooklyn Nine-Nine, en samen met Cristin Milioti vormt hij het perfecte, komische duo. Daarnaast is er ook nog de kleinere rol voor J.K. Simmons, die elke scene steelt met zijn hilarisch koele houding.

Maar zelfs als komische film staan er toch vrij diepe thema’s centraal, en zijn het juist deze die Palm Springs zo speciaal maken. Uiteindelijk draait het hele verhaal, samen met de romantische insteek, rond de nutteloosheid van het leven. In een uitzichtloze situatie waarin de hoofdpersonages zich bevinden, zien we hoe ze betekenis zoeken in hun leven. Hoe kijkt een mens daarnaar, en welke keuzes maakt iemand? De ene is kwaad, een ander geniet van een nutteloos leven, terwijl een ander hopeloos zoekt naar een oplossing. Maar voor iedereen is het uiteindelijk een zoektocht naar iets om om te geven, een zoektocht naar hoop en betekenis in een hopeloze situatie. Het klinkt allemaal wel heel zwaar, maar deze thema’s worden goed gebalanceerd door perfect geplaatste humor en een subtiele romantische insteek die het verhaal weet te brengen.

Palm Springs is een plezante verrassing uit het voorbije jaar dat met een simpel verhaal en enkele goede performances een entertainende, maar tegelijkertijd betekenisvolle film weet te brengen. Met het einde van Brooklyn Nine-Nine in zicht toont Andy Samberg dat hij helemaal klaar is voor de nieuwe fase in zijn carrière. Ook Cristin Milioti blijft wat onder de radar zeer goede performances leveren in al even goede films en series. Als eerste langspeelfilm voor Max Barbakow en Andy Siara is dit een fantastische, grappige binnenkomer die hopelijk leidt tot een grote toekomst voor het duo met nog veel films die een even grote kwaliteit kennen als Palm Springs.

★★★★

Palm Springs is nu te bekijken via Amazon Prime