Pacific Rim: The Black - Recensie

In de studiowereld van Hollywood schuilt er voor elke originele, succesvolle, mainstream film een groot gevaar achter de hoek na de initiële release: de sequel. Studio’s lusten naar telkens maar meer en meer, naar een continuatie van het succes waar ze zo kort van hebben mogen genieten. Of een sequel nu gepland was of niet, dat maakt voor de studio maar weinig uit. Dit betekent echter dat de wegen tussen studio en filmmaker nogal eens vaak scheiden na het origineel, door of een andere creatieve visie voor de toekomst, of een gebrek aan interesse voor een snelle sequel of gewoon een vervolg in het algemeen. Een goed voorbeeld van een fantastische, originele film met een mooie toekomst, was Pacific Rim van Guillermo Del Toro uit 2013. Een sequel bleek al snel aan de orde, maar regisseur Del Toro verkoos om zich te focussen op zijn nieuwe originele film The Shape of Water, die later verschillende Oscars zou winnen. De studio was echter gebrand om zo snel mogelijk een sequel de wereld in te sturen, om het momentum achter de franchise niet te verliezen, waarop het besloot om een nieuw team samen te stellen, met Del Toro als producent. Het resultaat was een hol aftreksel van het origineel, en de toon compleet missloeg, met een veel kleurrijker verhaal tegenover het meer duistere origineel. Na deze grandioze flop leek het jammer genoeg afgelopen te zijn voor Pacific Rim als franchise, met al het potentieel door het toilet gegoten. Maar met alle hoop vervlogen, had men toch nog een verrassing in peto.

Drie jaar na de sequel komt Netflix nu met een geanimeerde reeks als opvolger van de twee bioscoopfilms. De reeks werd geschreven door schrijvers Greg Johnson, Nicole Dubuc (Young Justice), Craig Kyle (Thor: Ragnarok), en Paul Giacoppo, met deze laatste die in het verleden aan de visual effects van onder andere Star Wars, The Avengers, en Pacific Rim heeft gewerkt. Wat juist deze reeks zo goed maakt is dat het tegelijkertijd een fantastisch verhaal en wereld weet te brengen voor fans van de franchise, maar ook niet te ingewikkeld is voor kijkers nieuw tot de wereld. Het verhaal volgt een broer en een zus die, na de instorting van de samenleving in Australie door de Kaiju, op zoek gaan naar hun ouders in een Jaeger. Door simpele expositiemomenten in de eerste aflevering(en) weet je zelfs als complete nieuwkomer waar dit verhaal over gaat, en wat de belangrijkste dingen zijn om te weten: de Kaiju en de Jaeger. Voor de rest is het hele verhaal vrij nieuw, zelfs voor fans van de franchise. Het speelt zich af na de gebeurtenissen van de films, én op een ander continent, zonder personages van de films. Voor de fans zijn er daarnaast wel enkele referenties naar gebeurtenissen en personages die voordien kwamen, maar het is niet broodnodig om het verhaal te begrijpen. Deze balans om een verhaal te maken voor nieuwkomers én fans, is prachtig aanwezig in deze reeks.

Wat Pacific Rim: The Black zo goed maakt, is de combinatie van de elementen die werkten uit beide films. De meer duistere sfeer is terug van de eerste film, met een meer expliciet, hard verhaal, dat niet gewoon een hersenloze actiefilm wil zijn, maar ook wat diepte wil brengen aan de hele situatie. De reeks haalt thema’s aan zoals familie en de band tussen broer en zus, maar ook rond trauma, schuldgevoel, en de keuze tussen goed en slecht in een wereld zonder regels. Maar daarnaast bevat de film ook enkele elementen die voor de eerste keer te zien waren in Pacific Rim: Uprising. De Jaeger’s zijn een stuk kleurrijker dan ze waren in 2013, wat niet per se een slecht gegeven is tegenover de donkere en grijze wereld rondom. Hierdoor werken ze als een soort lichtpunt in deze verlaten wereld. Anderzijds zien we in de reeks ook evolutie in de verschillende soorten Kaiju, iets waar Uprising nogal extreem mee begon. Van kleinere handachtige Kaiju tot experimentele mens-Kaiju hybriden, de reeks gaat verder in het uitbreiden van het Pacific Rim universum. Deze raardere Kaiju werken echter beter in animatievorm dan in live-action, waardoor het in Uprising wat mis ging.

Deze fantastische, actie-gevulde, maar nog altijd diepe animatiereeks toont nogmaals het potentieel achter de Pacific Rim franchise, maar ook dat de toekomst op korte termijn misschien niet ligt op het grote scherm. Wat het doet met de Drift doorheen deze reeks is fantastisch, en niets iets dat men zou kunnen ontwikkelen in de twee uur van een bioscoopfilm. Via animatiereeksen of -films kan de wereld rustig groeien met interessante, meer persoonlijke verhalen, en dat door tegelijk de kern van de franchise te behouden. Op dat vlak weet Pacific Rim: The Black zelfs de bekende rock-soundtrack van het origineel perfect te emuleren. Uiteindelijk is deze sequel-reeks één van de beste animatieprojecten van het moment op Netflix, met tegelijkertijd actie en een goed verhaal, voor fans van de franchise maar ook voor nieuwkomers.

★★★★

Het eerste seizoen van Pacific Rim: The Black is nu integraal te bekijken via Netflix