Nocturne - Recensie

In deze tweede week met twee nieuwe Blumhouse releases op Amazon Prime, focussen we ons op de muzikale thriller Nocturne. De regie en screenplay komen van regisseuse/schrijfster Zu Quirke. Ze is echter niet nieuw in dit genre met voordien al twee horror/thriller kortfilms achter haar naam, met zelfs een muzikale insteek in de kortfilm Ghosting. In dit verhaal maakt een zeer getalenteerde pianiste in opleiding een Faustiaanse overeenkomst om haar zus te overstijgen op een prestigieus instituut voor klassieke muzikanten. De hoofdrol van Juliet is weggelegd voor Sydney Sweeney (Euphoria, The Handmaid’s Tale).

Nocturne is een vrij degelijke thriller die het label van horror, dat het door Amazon en IMDB gegeven wordt, niet echt verdient. Het verhaal heeft zeker redelijk wat spannend, maar echt eng of verontrustend is het verhaal nooit te noemen. Het zijn vooral de thema’s van het verhaal die hier op een interessante manier zijn uitgewerkt. De film draait helemaal rond ambitie, aangevuld met een hele schep jaloezie. Dit concept is zeker niet nieuw, met enkele films die dezelfde thema’s aanhalen, ook in de wereld van de muziek. Een van de recentste voorbeelden is de film The Perfection, die vanaf 2019 te zien is op Netflix. Ook hier zijn ambitie en jaloezie binnen de wereld van de klassieke muziek de drijfveren achter een knotsgek verhaal. Vergeleken met deze film is Nocturne heel wat braver, maar weet misschien beter de prijs en de gevolgen van deze keuzes te verbeelden. De extra dimensie, die het verheel haar eigen smaak geven, komt er met de setting in een prestigieuze middelbare school, een plek die van nature al vol ambitie en competitie zit, en de zusterlijke relatie van de tweeling centraal in de film, die barstens vol jaloezie zit.

Met haar verhaal gaat Quirke een meer supernatuurlijke, of metaforische kant op. Doorheen het hele verhaal wordt er verwezen naar een deal met de duivel, of alleszins naar gealludeerd. De manier waarop dit in beeld is gebracht, is heel subtiel gedaan, zonder specifieke verwijzingen of expliciete scenes. Langzaam slorpt de ambitie haar op, terwijl je ziet dat ze met deze nieuwe emoties en daden worstelt. Het hoogtepunt van heel deze tocht is zeker de finale waarbij ze uiteindelijk haar ziel opoffert voor haar kunst, en ambitie. Hoewel de momenten van bovennatuurlijke sturing er zeker zijn, is de film voornamelijk een metafoor voor de slechte kanten van ambitie en jaloezie waar een persoon zich uiteindelijk helemaal aan verliest. Zelfs met deze kennis, weet de film nog een degelijke thriller neer te zetten door de constante spanning van het hoofdpersonage n van de verschillende personen. Actrice Sydney Sweeney geeft dan ook een zeer degelijke performance waarmee ze deze emotionele rollercoaster waar Juliet in zit perfect op het scherm weet te brengen.

Wat vaak jammer is aan films binnen een muzikale setting, is dat de muziek zelf een mindere rol speelt. De klassieke concerto’s die de personages spelen zijn wel aanwezig, maar er is hier een gemiste kans om dit te gebruiken voor een engere en atmosferische sfeer te creëren. Muziek kan films maken of breken, maar hier is doet het geen van beiden. Toch wist Nocturne te intrigeren, al miste het die spanning en enge sfeer die je normaalgezien krijgt in een thriller- of horrorfilm. De metaforische aanpak van een meer supernatuurlijke verhaal over ambitie en jaloezie werkt echter wel, en maakt het een film die het zeker waard was om gezien te hebben.

★★★

Nocturne is nu te zien op Amazon Prime