A Babysitter’s Guide to Monster Hunting - Recensie

Met de vele Halloweenfilms die in deze maand voor de populaire feestdag uitkomen, is het ook eens tijd voor kinderen om te mogen griezelen. Dit jaar verfilmde Netflix het bekende Amerikaans kinderboek van de hand van Joe Ballarini, A Babysitter’s Guide to Monster Hunting. De regie van de film lag in handen van Rachel Talalay (Doctor Who, Riverdale), en het screenplay werd geschreven door Joe Ballarini, de schrijver van het boek zelf. Het verhaal draait rond een babysitter die aan een missie begint om een kind te redden die ontvoerd is door monsters, en hierbij hulp krijgt van een mysterieuze organisatie. Naast een grotendeels minder bekende cast, wist de film toch een grote naam, in de vorm van Tom Felton (Harry Potter), te casten voor haar slechterik.

A Babysitter’s Guide to Monster Hunting is eigenlijk gewoon een Disney Channel tienerserie met een groter budget. Het bevat de typische kleurrijke organisatie geleid door tieners, en de slechterik met zijn iets grappige, kleine handlangers, zorgen ervoor dat je altijd wel dat gevoel hebt dat je het al eens eerder hebt gezien. De handlangers zijn ook bijna een kopie van de Minions, gewoon wat meer misvormd. Het hele verhaal mist toch wel een zeker dosis originaliteit. Toch moet daar niet al te veel op gehamerd worden, het is dan ook “maar” een kinderfilm. Nochtans denk ik niet dat films of series voor kinderen gewoon lopende ban werk moeten zijn, zonder originaliteit. De kinderklassiekers uit het verleden, zoals vele Disneyfilms of bijvoorbeeld Avatar: The Last Airbender, zijn juist slimme, prachtige verhalen die nu nog altijd herinnert en bekeken worden, zowat het tegenovergestelde van deze film.

Wat dit gebrek aan een sterk, diep verhaal vaak verbergt, is een gamma aan speciale, gesofisticeerde woorden, die in essentie voor het publiek niets betekenen, maar de schijn geven van een slimme film. A Babysitter’s Guide to Monster Hunting zit hier vol mee, van de verschillende types monsters die de personages afratelen tot de kruiden en stoffen die ze gebruiken voor hun brouwsels. Als kijker snap je hier eigenlijk niets van. Het probeert een ondergrondse wereld op te bouwen, maar doet dit veel te snel met veel te veel informatie, waardoor je er na het zien van de film niets van hebt onthouden. Alles gaat gewoon veel te snel in deze film, waardoor je geen tijd krijgt om de personages te leren kennen, of kunnen blijven stilstaan bij enkele van de talenten van het hoofdpersonage. Tegelijkertijd voelt het aan alsof de film van iets meer dan anderhalf uur, een eeuwigheid duurt. Je voelt dat de acteurs toch enigszins hun best doen, maar dan nog voelt het allemaal allesbehalve memorabel aan. Zelfs Tom Felton’s overdreven slechterik weet niet te imponeren, ondanks enkele zeer hoopvolle elementen, en voelt meer aan als een tweederangs Disney Channel slechterik.

Met het degelijke budget dat Netflix te bieden heeft, ziet de film er natuurlijk nog altijd zeer degelijk uit. De computereffecten zijn dan ook niet slecht, vooral met een bepaalde schaduwmonster doorheen de film. A Babysitter’s Guide to Monster Hunting mocht wel meer de sfeer van Halloween omarmen in haar cinematografie, zelfs met haar identiteit als een kinder/tienerfilm. Het had allemaal wat donkerder mogen zijn, in plaats van de overbelichte scenes die we nu gekregen hebben. Dit had het wat enger gemaakt, maar ook beter. Films als Goosebumps omarmen deze donkere atmosfeer meer, zijn beter, en nog altijd populair bij jongeren. Het is vrij duidelijk dat men doorheen het verhaal naar mogelijke vervolgen hint, maar het is nog sterk de vraag of dit ook het geval zal zijn.

★★

A Babysitter’s Guide to Monster Hunting is nu te zien op Netflix