Mosul - Recensie

Zoals we nu al even weten zal Hollywood altijd wel oorlogsfilms blijven maken. Amerikanen houden er nu eenmaal van om te zien hoe hun leger zich gaat inmengen in allerlei conflicten, en denkt dat het de zaken kan oplossen. Hierdoor kunnen ze zich toch nog wat goed voelen, ondanks hun falen in letterlijk alle andere facetten van wat een goed land zou moeten zijn. Nu en dan komt er toch eens een oorlogsfilm uit die dit heroïsche, Amerika-centrisch beeld durft tegen te spreken, en dit maal zelfs uit Amerikaanse hoek. Mosul vertelt het verhaal van een rebelse politie-eenheid uit de Iraakse stad Mosul die vecht tegen Daesh om hun stad te bevrijden, en is gebaseerd op een artikel van de New York Times over een echte eenheid die vocht om hun stad te bevrijden van extremisten. Het script en de regie lagen in handen van Matthew Michael Carnahan, schrijver van films als Dark Waters en World War Z, met de Russo broers, regisseurs van onder andere Avengers: Infinity War en Avengers: Endgame, als enkele van de producenten. De cast bestaat volledig uit acteurs van Midden-Oosterse origine, zonder ook maar een Engelstalige acteur in de cast.

Mosul is een fantastische film die enerzijds heel bekend aanvoelt, maar anderzijds ook zeer uniek is in haar insteek. Aan het oppervlak heeft de film de typische oorlogsformule: een groep soldaten met een missie waarbij er allerlei gevaren opduiken onderweg. Ook voor oorlogsfilms gesitueerd in het Midden-Oosten is deze formule niet vreemd, maar hier wordt die perfect uitgevoerd. De camerabewegingen zijn heel dynamiek met zowel stabiele, rustige en gecontroleerde scenes, als hand-held camerabeelden tijdens de intense scenes om dicht op de actie te zitten. De graad van afwisseling tussen actie en rustigere scenes zit hier perfect in elkaar, waardoor het verhaal nooit echt stil valt, of te eentonig wordt. Dit evenwicht zorgt voor goede personage-ontwikkeling, die natuurlijk ook te danken is aan een goede cast met sterke performances. Elke acteur weet zijn eigen personage uniek te maken, wat bedreigd tot de persoonlijke connectie met het verhaal en haar personages. Het is de eerste Netflix film die compleet in het Irakees is opgenomen, en het is zeker ook heel belangrijk dat dit verhaal ook eindelijk eens vanuit een lokaal perspectief wordt vertelt.

Vaak focussen oorlogsfilms zich op de grote missies die altijd wel zijn bedoelt om bijvoorbeeld de wereld te redden, of om een oorlog te winnen. Toch zijn de beste films vaak degenen die kleinere, meer persoonlijke verhalen te vertellen hebben. Dit is ook hier het geval, met een missie die misschien de oorlog niet gaat winnen, meer die om persoonlijke redenen even belangrijk is. Dit zorgt voor een persoonlijkere band met de personages en het verhaal, maar ook voor een veel emotionelere film in het algemeen. Dit lokale perspectief zet aspecten van het conflict in het licht die vaak vergeten worden in Amerikaanse films. Een belangrijk feit dat deze film weet te belichten is dat het hier gaat om een burgeroorlog, moslims tegen moslims. In plaats van alle moslims over eenzelfde kam te scheren, toont Mosul de haat die deze groep, en vele andere mensen, hebben voor de extremisten, maar tegelijkertijd te benadrukken dat ook zij moslims zijn, door rustige scenes waarin ze de kans krijgen om eens te bidden. Het feit dat ze vechten voor hun eigen stad, waarin ze geboren en opgegroeid zijn, maakt het verhaal nog persoonlijker, in plaats van de Amerikaanse verhalen die zich ver van huis afspelen. Dit anti-Amerikaanse gevoel is ook zeer sterk aanwezig, met referenties naar de zware bombardementen die hele steden plat gooien. Meer dan in welke andere film had ik hier het gevoel dat men de harde realiteit van deze burgeroorlog weergeeft.

Geschiedenis wordt altijd geschreven door overwinnaars, en met de hoeveelheid aandacht is dit in dit conflict duidelijk de Amerikaanse overheid. Toch zou deze geschiedenis geschreven moeten worden door de getroffen bevolking, maar met hun steden en huizen plat gebombardeerd door de Amerikanen en Daesh, voelt het niet aan als een overwinning. Mosul vervoegd een lijst met voornamelijk onbekendere films, die de verhalen van deze bevolking willen vertellen. Natuurlijk zie ik ook dat deze film voornamelijk van Amerikaanse handen is, maar het vertelt een ander verhaal, en de wil om dit verhaal te vertellen, voel je in de performances van de acteurs. De woede en vastberadenheid stroomt er vanaf, juist omdat dit verghaal zoveel dichter bij huis ligt dan eender welke Engelstalige acteur. Samen met de de sterke productie en uitwerking, is dit misschien wel de beste, en eerlijkste oorlogsfilm over dit conflict dat er is gemaakt. Vergeet de heroïsche Hollywoodfilms waarbij de Amerikanen zichzelf een schouderklopje geven voor hoe goed ze het eigen wel niet gedaan hebben, maar geef mij persoonlijke verhalen om de ware slachtoffers eindelijk een stem te geven.

★★★★

Mosul is nu te zien op Netflix