Moon Knight (2022) - Recensie
De relatie tussen het film- en televisie universum van Marvel is altijd moeilijke puzzel geweest. Met een heel verbonden filmuniversum probeerden ze met series als Agents of S.H.I.E.L.D., en later met Netflix-series als Daredevil, om toch reeksen te verbinden met hun grote filmwereld. Maar door de verschillende manier van werken was het moeilijk om dit echt in de realiteit uit te voeren, en doorheen de jaren dreven de twee steeds meer uit elkaar. Dit proberen te doen met twee verschillende studio’s zorgt uiteraard voor problemen. Daarom, toen Disney+ gelanceerd werd, wou Marvel Studio’s zelf de teugels in handen nemen om reeksen te maken voor de streamingdienst, met als uithangbord de gemeenschappelijke wereld en acteurs uit de films. En tot nu toe is de studio zeker in deze missie geslaagd, maar tegelijkertijd hebben ze ook de kans om heel andere verhalen te vertellen. Moon Knight is deze eerste kans. In deze nieuwste Marvel-reeks ontdekt Steven Grant dat hij de krachten van een Egyptische maangod heeft gekregen. Maar hij komt er al snel achter dat deze nieuwe krachten zowel een zegen als een vloek kunnen zijn voor zijn onrustige leven. Het resultaat is een zeer intrigerende reeks die bijna volledig losstaat van de rest van het Marvel-universum, met slecht één heel kleine referentie. Moon Knight geeft ons een goede mix tussen spanning, actie, grote spektakel stukken, maar ook de nodige horror. De eerste helft doet het wat rustig aan om alle personages goed op te bouwen, met de laatste drie à vier afleveringen die dan weer een grote The Mummy sfeer hebben.
Allereerst moet aangehaald worden hoe goed Moon Knight omgaat met haar Egyptische setting. Geen gele filter over de beelden, Egyptische popmuziek op de achtergrond, een vrij accuraat Cairo, de piramides die op hun goede plek staan, … . Als iemand die Cairo goed kent, is dit een enorme opluchting, en allemaal dankzij de Egyptische regisseur en producer Mohamed Diab. Het toont nogmaals hoe belangrijk het is om iemand uit de regio te hebben die aan de serie werkt. Maar wat deze reeks uiteindelijk zo goed maakt, is Oscar Isaac. De manier waarop hij constant wisselt tussen personages, zelfs midden in een zin, is misschien wel een van de beste performances die ze al in de MCU hebben gehad. Daarnaast is zijn vertolking ook een goede vertegenwoordiging van DID, Dissociative Identity Disorder, ofwel iemand met meerdere persoonlijkheden. Terwijl een film als Split een vrij negatieve afbeelding was, graven ze hier echt diep in het thema met een zeer positief verhaal. De relatie tussen Steven en Marc is de hart van deze reeks: de manier waarop ze de situatie en elkaar accepteren, en dít zien als hun echte superkracht. Maar ook Ethan Hawke, iemand die we nooit in een Marvel-project hadden verwacht, geeft nog echt een intense performance, én daarnaast was ook May Calamawy als Layla El-Faouly is een echte revelatie.
Vele mensen waren echter geen fan van de manier waarop de reeks eindigde, met enkele gevechten die niet getoond werden door black-outs van het hoofdpersonage, het gevoel dat het allemaal nogal vrij snel afgerond werd, én het vrij open einde. Maar persoonlijk was dit allesbehalve een probleem. Alle verhalen werden goed afgerond, en laat ons enkel nog maar snakken naar meer. Ik denk dan ook niet dat ze het bij dit gaan houden voor Moon Knight. Hoewel dit enkel een eenmalige miniserie van zes afleveringen moest worden, kan het goed zijn dat we toch een tweede seizoen krijgen, een eigen film, of hem in een andere film of reeks zien opduiken. Gedurende de voorbije anderhalve maand is iedereen zo veel gaan houden van deze personages én van de vertolking van Oscar Isaac, dat ik niet kan geloven dat we hem nooit meer gaan zien. Moon Knight behoort tot de betere reeksen die Marvel al heeft gemaakt voor Disney+, en we moeten eerlijk zijn, grotendeels omdat het losstaat van de grotere MCU.
★★★★
Moon Knight is nu te bekijken via Disney+
