Ennio (2022) - Recensie

Op 6 juli 2020, en met een leeftijd van toen al eenennegentig, stierf misschien wel dé bekendste filmcomponisten ter wereld: de Italiaan Ennio Morricone. Zelfs tot het einde was de grootmeester bezig met het componeren van muziek en het organiseren van een nieuwe orkesttournee. Maar tegelijkertijd werkte hij, als persoon die normaal niet al te veel interviews gaf, mee aan een documentaire over zijn leven, waarvoor hij gedurende veertig uur geïnterviewd werd door regisseur Giuseppe Tornatore. Samen met fragmenten van verschillende van zijn vrienden, collega’s, en bewonderaars, bouwde Tornatore een film die het complexe en misschien wat onbekende leven van de componist aan het grote publiek moet tonen. Dit betekent dat niet alleen de bekende cowboyfilms aan bod komen. Van jongs af was Morricone iemand die wat tegen de gevestigde orde inging: van een klassieke opleiding naar arrangementen voor bekende popdeuntjes en filmmuziek, en met onderweg heel wat postmoderne experimenten. Deze interne worsteling tussen het klassieke pad én deze van populaire- en filmmuziek die zijn leven bepaalde, wordt bijgestaan door een hele lading aan fragmenten die de veelzijdigheid van de componist illustreert.

In haar missie om het leven van de componist aan het grote publiek te tonen, slaagt de film wonderbaarlijk. Net als mij, zullen de meeste mensen enkel die paar bekende deuntjes uit de cowboyfilms kennen, maar de veelzijdigheid van Morricone is wonderbaarlijk. De manier hoe hij een film tot leven wist te brengen, heeft voor een complete shift in de filmgeschiedenis gezorgd. Als kijker heb je bijna spijt dat je hem en zijn werk niet beter kende tijdens zijn leven, en hem op dat moment ook de bewondering kon geven die hij verdiende. Maar zoals de film toont, heeft hij dat nog altijd veel gekregen tijdens zijn leven, al was het niet voor de muziek die hij zelf het beste vond. Met een speeltijd van twee en een half uur vliegt de film toch nog altijd voorbij, vooral door de prachtige fragmenten die je vaak kippenvel bezorgen zoals The Good, the Bad and the Ugly, of je zelfs tot tranen toe kunnen bewegen zoals The Mission. Vooral de emotionele en geanimeerde manier waarop Morricone zelf over zijn carrière en leven praat, de interne worstelingen samen met de trots en passie voor de kunst, trekt je mee in dit verhaal. De film komt dan ook op het gepaste moment om de componist niet te vergeten, vooraleer zijn erfenis verwatert in enkel de bekende deuntjes. Zonder hem hebben we niet de filmmuziek te horen die de laatste decennia onze film opgefleurd hebben.

★★★★1/2

Ennio is nu te bekijken in de bioscoop