Monsters at Work (2021) - Recensie

De lancering van Disney+ gaf de studio achter vele fantastische films uit het verleden de kans om heel wat nieuw materiaal de wereld in te gooien. Maar ook zij weten dat nostalgie verkoopt, vooral voor een studio als Disney, dus al snel werden er verschillende sequel/prequel projecten aangekondigd, exclusief voor de streamingdienst. Ook Pixar zou online-materiaal produceren, met een van de eerste projecten een sequelreeks op het populaire Monsters Inc. uit 2001. De verantwoordelijke zou schrijver Bobs Gannaway worden, iemand die al aan verschillende Disney films en series had gewerkt. Het verhaal speelt zich af vlak na de film uit 2001, en volgt een pas afgestudeerde schrikker die in een bedrijf terecht komt dat het vanaf nu met lachenergie werkt. verschillende acteurs van de originele films maken hun terugkeer, zoals Billy Crystal en Jihn Goodman als Mike en Sully, en worden aangevuld met nieuwe stemacteurs zoals Ben Feldman, Mindy Kaling, en Henry Winkler.

De aankondiging dat Disney spin-off reeksen van enkele van hun meest bekende Pixar films ging maken, zorgde toch voor enige bezorgdheid. Monsters at Work, een van de eersten die uitgebracht werd op Disney+, is echter de perfecte sequel op de originele Monsters Inc. film. Naast de terugkeer van vele bekende personages en hun stemacteurs, weet de reeks vooral enkele goed nieuwe personages te introduceren die perfect passen in de nieuwe wereld van Monsters Inc. na de gebeurtenissen van de originele film. Met afleveringen van iets meer dan twintig minuutjes, zijn het perfecte brokjes entertainment, vol drama en humor. Dit maakt ze perfect voor het jonge publiek waar Pixar en Disney op mikt, maar ook voor een meer volwassen publiek dat is opgegroeid met de originele films. Monsters at Work brengt dan ook de perfecte mix van nostalgie en vernieuwing waar we in de toekomst hopelijk meer van op Disney+ te zien krijgen.

★★★1/2

Monsters at Work is nu integraal te bekijken via Disney+

Vorige
Vorige

Throwback 02/09 - A Simple Twist of Fate (1994) & meer

Volgende
Volgende

Candyman (2021) - Recensie