Misbehaviour - Recensie

Met Misbehaviour is er deze week een tweede biografische film, of alleszins een film gebaseerd op waargebeurde feiten, die zich focust op de feministische beweging. Met deze film geregisseerd door Philippa Lowthorpe (The Third Day, The Crown), en geschreven door Rebecca Frayn (The Lady) en Gaby Chiappe, gaan we vijftig jaar terug in de tijd naar het London van 1970. Dat jaar vond in de hoofdstad van Engeland de Miss World verkiezing plaats, waar door vrouwenbewegingen steeds meer kritiek op kwam. Misbehaviour focust zich op een groep vrouwen die plannen om de verkiezing te verstoren, en op enkele kandidaten in de verkiezing zelf. De hoofdrollen zijn weggelegd voor Keira Knightley, Gugu Mbatha-Raw, en Jessie Buckley.

Hoewel ik Misbehaviour eerst categoriseerde als een biografische film, is dit eigenlijk niet echt het geval. De film lijkt te focussen op Keira Knightley’s personage Sally Alexander, puur omdat Knightley zo wat de bekendste actrice uit de film is, maar dit is compleet niet het geval, en kan een verkeerd beeld geven over waar deze film eigenlijk over gaat. Het verhaal is eigenlijk tweeledig, met een verhaallijn die focust op de vrouwenbeweging met Knightley’s Sally en Jessie Buckley’s Jo Robinson, en anderzijds een verhaallijn bij de verkiezing zelf rond Gugu Mbatha-Raw’s Jennifer Hosten. Het zou gemakkelijk geweest zijn om een film te maken die enkel draaide rond de actie van de vrouwenbeweging die deze verschrikkelijke praktijk aankaarten, maar dan zou een heel belangrijk element vergeten zijn. Deze verkiezing was heel belangrijk voor zwarte vrouwen, en vooral voor jonge, zwarte meisjes, en gemarginaliseerde landen in het algemeen, om zichzelf zo vertegenwoordigd te zien. De sterkte van deze film is dat het deze twee narratieven naast elkaar plaatst, en de validiteit van beide bevestigd.

In vergelijking met sommige andere biografische, of waargebeurde verhalen zoals bij de The Glorias, bouwt het verhaal duidelijk op naar een climax. Je hebt dan wel een minder persoonlijk of inwaarts beeld van deze personen, maar door deze spanningsopbouw begin je wel mee te voelen. En natuurlijk om omwille van hun gevecht tegen de patriarchale macht. Elke personage is ook perfect gecast, zelfs een beetje getypecast als je kijkt naar de acteurs. Knightley speelt weeral een personage met een geweten, maar toch nog altijd met dat beetje Engelse upper-class, Buckley’s Jo is dan weer heel wat uitbundiger, terwijl Mbatha-Raw weer een sterk personage met een doel vertolkt. Wat je doorheen de film bijna vergeet is dat het hier gaat om echte personen. Hier wordt je fantastisch aan herinnerd als, op het einde van de film, de echte personen gehuldigd worden. Dit maakt het vrij emotioneel. Hoewel het een feit is dat bijna iedereen al vergeten is, hebben deze vrouwen veel op het spel gezet om te vechten waar dat ze voor stonden, of het nu was in de protestactie of op het podium. Ze mogen dan ook niet vergeten worden.

Misbehaviour maakt van een gebeurtenis die voor vele mensen maar een voetnoot in de geschiedenis is, een film over actie die samen met velen gezorgd heeft voor een revolutie die nog altijd aan de gang is. Hoewel de film het waarschijnlijk spannender maakt dan het waarschijnlijk is, is het nog altijd waard om herinnert te worden. Deze personen worden vertolkt door sterke performances die de film naar een hoger niveau tillen dan het origineel was. De aangename verrassing van de twee standpunten, de witte en zwarte feministen, in een feit als dit, is hoe dat verhalen meer verteld mogen worden. Er is nooit één kant aan een verhaal, en deze verschillende progressieve insteken mogen dan ook langs elkaar vertelt worden. Misbehaviour confronteert je ook met hoe ver we al gekomen zijn, maar zoals de film het fantastisch zegt: “Attempts to bring down the patriarchy remain ongoing”

★★★★

Misbehaviour is nu te bekijken via ZED vanuit je Zetel