Mank - Recensie

Al jaar en dag wordt de film Citizen Kane van regisseur, schrijver, en acteur Orson Wells gezien als de beste film ooit gemaakt, en met reden. En zoals vele films die de geschiedenis zijn ingegaan als meesterwerken van het grote scherm, waren er problemen achter de schermen die doorheen de jaren voor vele verhalen hebben gezorgd. Hollywood kennende, laten zij de kans niet schieten om een verhaal over hun eigen, soms moeilijk, verleden te filmen. De man die de uitdaging aanging om het verhaal achter de beste-film-ooit te verfilmen was gerenommeerd regisseur David Fincher, bekend van films als The Social Network, Se7en, en vele meer. Het script voor de film werd geschreven door schrijver Jack Fincher, vader van David Fincher, en focust op de beruchte schrijver Herman Mankiewicz tijdens het schrijven van het script voor de film, en de flashbacks die hiermee gepaard gaan. De hoofdrol wordt vertolkt door Gary Oldman als Mank, met onder andere Charles Dance, Amanda Seyfried, en Lily Collins in de uitgebreide cast.

Dit nieuwe project van Fincher is een film die voor heel wat geprezen kan worden, maar op bepaalde aspecten ook de hype niet kan verzilveren. Speciaal aan dit biografisch drama is dat Fincher elementen van de originele Citizen Kane te verwerken in zijn verfilming. De visuele elementen van deze insteek zijn direct zichtbaar in de aparte aspect ratio en het gebruik van zwart-wit in plaats van kleur. Dit zijn natuurlijk de meest voor de hand liggende elementen om na te bootsen, maar Fincher weet ook met de structuur van het verhaal een zekere hommage te bieden aan de film uit 1941. Net als het originele verhaal, werkt Mank met een hele reeks flashbacks om het levensverhaal van haar hoofdpersonage te vertellen. Hoewel het hier nu niet per se gaat over het hele leven van Mank, zit er toch een zekere parallel tussen de twee verhalen. De setting tijdens de beginjaren van de geluidsfilm in Hollywood, beeld de periode van de jaren dertig en veertig af als een soort Wilden Westen, en Fincher weet met zijn team deze wereld spectaculair tot leven te wekken, natuurlijk geholpen door de keuze om in zwart-wit te filmen. Toch is het niet per se de uitwerking van het verhaal die het project wat tegenhoud, maar de essentie van het verhaal zelf.

Het gevoel dat overheerst bij het kijken van de film, is simpelweg dat je dit soort verhaal gewoon al eerder hebt gezien. Uniek is de insteek van het verhaal zeker niet: De briljante witte man die tegenkanting krijgt van het systeem, maar toch een manier vindt om zijn ideeën doorgedrukt te krijgen. De eerste keer is dit verhaal uniek, maar na decennia van dezelfde soort verhalen begint het wat saai te worden, en hunkeren wij als kijker naar de echte unieke verhalen. Nu, Mank is zeker geen slechte film, maar het mist dat beetje extra, en door het gebrek aan uniciteit wordt het ook snel wat saai, want je weet dat hij uiteindelijk toch krijgt wat hij wil. Zo is het nu eenmaal met grote biografische film over witte mannen in Hollywood. De cast weet er toch het beste van te maken, met goede performances van bijvoorbeeld Lily Collins, Tom Burke, en Charles Dance. De twee acteurs die er wat boven uit steken zijn Amanda Seyfried en Gary Oldman, allebei met memorabele performances die misschien juist niet goed genoeg zijn voor een Oscarnominatie, maar ze waarschijnlijk toch gaan krijgen. Enkel van deze laatste moet gezegd worden dat hij eigenlijk verschrikkelijk miscast was. In 1934 en 1940, de jaren waartussen de film zich afspeelt, was Herman Mankiewicz respectievelijk 37 en 43, dat terwijl Gary Oldman ondertussen al een rijpe leeftijd van 62 heeft. Het probleem is dat Oldman er ook 62 uitziet doorheen de hele film, en anderzijds ook niet echt op Mankiewicz lijkt. Accuraatheid werd duidelijk uit het raam gesmeten, in voorkeur voor de fantastische Gary Oldman.

Mank is een symptoom van een ziekte waar Hollywood al langer aan leidt: de glorificatie van haar eigen verleden met wisselvallige films. Deze aflevering in dit lange verhaal is van de middelmatige kant, vergeleken met een meer schitterende Lalaland. Dit betekent niet dat de film slecht is, denk maar aan de fantastische banketscene waar Oldman’s Mank het hele verhaal van Citizen Kane uit de doeken doet in het gezicht van Dance’s Hearst, maar algemeen geeft het mij niet de emoties die een echte kaskraker zou moeten kunnen hebben. De productie en directie zijn fantastisch, maar het verhaal mist de intensiteit van echte relevantie. Dus hoewel Netflix met Mank terug een award-lieveling in handen heeft, zal het te zien zijn of de film over enkele jaren nog herinnert zal worden.

★★★1/2

Mank is vanaf nu te bekijken op Netflix