Madame Claude (2021) - Recensie
Bepaalde waargebeurde verhalen uit het verleden spreken zo tot de verbeelding dat ze altijd wel de moeite waard zijn om te verfilmen. Een zo’n verhalen is zeker die van de mysterieuze Madame Claude, een figuur in de hoogstaande wereld van Parijs op het einde van de jaren zestig. Het verhaal van de prostitutiebazin van Parijs werd enkele jaren na haar val al eens verfilmd in het jaar 1977 met Madame Claude van regisseur Just Jaeckin. Maar sindsdien is er nog veel gebeurt rond de illustere figuur. Haar dood in 2015 is echter reden om het verhaal nog eens opnieuw te bekijken, en in een modern jasje te steken. De nieuwste film van distributeur Netflix komt van de Franse regisseuse en schrijfster Sylvie Verheyde. Net als de 1977 versie verteld de film het verhaal van Madame Claude, de vrouw die aan het hoofd stond van een bloeiende prostitutiezaak in een periode dat prostitutie verboden was, en daarmee macht had in de politieke- en criminele wereld. Maar het verhaal toont dat haar neergang dichterbij was dan ze zelf dacht. De hoofdrol van Madame Claude werd vertolkt door de Franse actrice Karole Rocher, en de rol van haar rechterhand Sidonie door actrice Garance Marillier.
Hoewel het waargebeurde verhaal werkelijk fascinerend is, weet de film niet per se hetzelfde te doen. De opbouw en structurering van het verhaal zorgt ervoor dat het plot, dat spannend en intrigerend zou moeten worden, nooit echt van de grond komt. De film lijkt meer een simpele aaneenrijging van momenten, in plaats van een verhaal dat mooi opbouwt naar een conclusie. Want wat wil Madame Claude uiteindelijk zeggen? Wat doet deze film? Net als enkele goede projecten zoals Sky Rojo geeft het een confronterende kijk op de harde prostitutiewereld, maar anderzijds ook de lichtere kanten van vriendschap. Maar met Madame Claude als hoofdpersonage gaat deze film uiteindelijk over een honger naar macht en een beter leven, ondanks de kost, die je op het einde van de dag toch inhaalt. Deze worsteling is goed te zien in de relatie met haar rechterhand Sidonie, die niet dezelfde fouten maakt. Een moraal is echter niet het doel van deze film, maar wel het fascinerende leven van deze machtige vrouw.
Zoals te verwachten is van een film met een dergelijk plot, is er geen tekort aan naakt- en seksscènes in Madame Claude. Maar in de context van prostitutie, waarrond de film toch draait, is dit allemaal toch wel gedaan in goede smaak. Met een vrouwelijke regisseur en schrijver is er sowieso een kleinere kans op gratuite scenes vanuit het typische mannelijke perspectief. Toch lijken sommige van deze scènes niet per se nodig, met precies meer aandacht voor seksscènes dan een goed opgebouwd verhaal. Ook moet er opgepast worden voor redelijk wat seksueel geweld in de film, terwijl er niet per se veel ander geweld aanwezig is. Het is uiteindelijk de goed uitgewerkte setting die het verhaal toch nog enigszins tot leven brengt. De look van de jaren zestig, met de typische mode en interieur, zorgt ervoor dat de scènes op zich toch allemaal prachtig tot hun recht komen.
Zelfs enkele vrij goede performances kunnen de film niet redden van de vergeetput. Zowel Rocher als Marillier geven zich compleet in hun rollen, maar het verhaal zorgt ervoor dat ze nooit echt interessant genoeg zijn. Als kijker ga je vrij snel de aandacht verliezen, juist omdat de film nooit interessant genoeg is omwille van de gemiste opbouw en bijhorende muzikale elementen. Enkel een interessant plot is niet genoeg, de film zelf, met al haar verhalende technieken, moet ook goed genoeg zijn om voor een engagerende film te zorgen.
★★
Madame Claude is vanaf nu te bekijken via Netflix
