Ma Rainey’s Black Bottom - Recensie
Meer dan andere jaren positioneert Netflix zich resoluut in de Oscar-race met enkele high-profile projecten van grote namen, zoals Hillbilly Elegy of Mank. Met het wisselend succes van deze films is het ze dit jaar tot nu toe nog niet gelukt om een echt meesterwerk uit te brengen. Met Ma Rainy’s Black Bottom is de studio/streamingdienst misschien aanbeland aan haar laatste kans voor dit Oscar-seizoen. Het verhaal voor de film is afkomstig van een theaterstuk van dezelfde naam uit 1982 van bekend schrijver August Wilson. De adaptatie voor het grote scherm werd geschreven door Ruben Santiago-Hudson, vooral bekend als acteur in films als Shaft of The Devil’s Advocate, met George C. Wolfe als regisseur. Ma Rainey’s Black Bottom focust op de spanningen tussen blueszangeres Ma Rainey en een ambitieuze trompettist tijdens een opnamesessie in het Chicago van de jaren 1920. Actrice Viola Davis vertolkt Ma Rainey, met Chadwick Bosman, in zijn laatste rol voor zijn tragische dood, als trompettist Levee.
Met Ma Rainey’s Black Bottom heeft Netflix eindelijk de film te pakken die het gemiddelde overstijgt. Een van haar sterktes is zeker dat het als een theateradaptatie niet al te ver afwijkt van haar oorsprong. Buiten enkele scenes in het begin en doorheen het verhaal, speelt het grootste deel van de film zich af in twee grote ruimtes: de opnamestudio en de repetitieruimte voor de band. Veel actie moet je zeker niet verwachten, maar wel spetterende dialogen en monologen tussen en door sterke figuren. Van ver kan dit misschien vrij saai lijken, maar met haar speelduur van anderhalf uur gaat het verhaal vooruit als een trein, met dialogen als een tennismatch en monologen die je hart doen breken. Dit alles wordt versterkt door slimme editingkeuzes. De dialogen gaan snel heen en weer, met de personages constant in beweging doorheen de ruimte, maar daartegenover staan de monologen waarbij de camera blijft plakken op het gezicht van de acteur om de kijker de emotie helemaal te doen meeleven. De emoties doorheen het verhaal worden aangevuld met fantastische muziek van Branford Marsalis, variërend van tragische blues-nummers tot meer swingende deuntjes, en de sterke stem van Viola Davis als Ma Rainey.
Net als in het originele theaterstuk draait de film rond thema als raciale spanningen, kunst, religie, en de exploitatie van zwarte artiesten door blanke producenten. De ervaringen van Afro-Amerikanen in de jaren twintig komen naar boven in de vaak emotionele verhalen die de personages vertellen doorheen de film, maar ook in de snelle interactie met witte mensen op straat, of zelfs in de studio. Hier zie je ook de vele houdingen van de personages. Ma Rainey gaat de confrontatie aan en vraag het respect dat ze verschuldigd is voor haar talent en inspanningen, Levee wil diezelfde kant opgaan maar leeft zoals de rest van de band nog altijd in een wereld waar ze benadeeld zijn. Daarnaast zijn er de explosieve, creatieve en religieuze spanningen tussen de ambitieuze Levee en de rest van de band, maar ook met Ma Rainey zelf. Het zijn uiteindelijk de acteurs die deze thema’s echt tot leven brengen, en er een van de beste films van het jaar van maken. De twee sterren van deze film zijn zeker Viola Davis en Chadwick Boseman. Viola Davis brengt een sterk, maar complex personage met Ma Rainey. Davis weet de kracht van deze figuur naar voren te brengen, maar ook de woede en vermoeidheid van de inspanningen die ze moet doen om respect af te dwingen. Daarnaast staat Boseman, die in zijn allerlaatste rol de ambities en jeugdige naïviteit van Levee magistraal leven weet wist in te blazen. Het constant enthousiasme en de verrassende complexiteit die hij aan de rol weet te geven, zorgen voor enkel van de beste momenten in de film. Natuurlijk mogen we de rest van de cast niet vergeten, met voornamelijk de bandleden Cutler en Toledo, gespeeld door Colman Domingo en Glynn Turman respectievelijk, die met hun performances perfecte tegenspelers zijn voor Davis en Boseman.
Ma Rainey’s Black Bottom is een herinnering dat bombastische verhalen niet altijd de beste zijn. Door het klein te houden, met enkele sterke acteurs, een goed script, en prachtige muziek, kan je nog altijd een meesterwerk creëren. Dit verhaal is een fantastisch nieuw hoofdstuk in een reeks films door en voor zwarte mensen die de worstelingen van de Afro-Amerikaanse gemeenschap in beeld brengen, zonder te focussen op het afschuwelijke verleden van slavernij, maar wel op hun dagelijks leven, en het talent en wijsheid die vaak onderbelicht wordt. De film viert “Black Excellence”, in al haar complexe gedaantes. Regisseur George C. Wolfe brengt nog altijd wel een entertainend film over botsende meningen en ambitie, met een prachtige soundtrack, maar de diepere en complexe thema’s zijn dus nooit ver weg. En samen met de fantastische performances van Davis en Boseman, is Ma Rainy’s Black Bottom een van de films van het jaar.
★★★★1/2
Ma Rainey’s Black Bottom is nu te bekijken via Netflix
