Love and Monsters (2021) - Recensie
Met de hele coronapandemie van het voorbije jaar heeft de wereld er nogal vrij grijs en sip uitgezien. Zelfs in de films van het voorbije jaar was een positieve, entertainende sfeer niet al te veel te vinden. Zo was er tussen de vele serieuzere projecten niet al te vaak een plezante actiefilm te vinden waarin we onszelf voor een paar uur konden onder dompelen. Een grote kanshebber om het tegendeel te bewijzen is Love and Monsters, de nieuwste film van schrijvers Brian Duffield (Insurgent, Underwater) en Matthew Robinson (Dora and the Lost City of Gold) met Dylan O’Brien (Teen Wolf, The Maze Runner) als uithangbord. Het verhaal gaat over een door monsters geteisterde wereld, waarin Joel (Dylan O’Brien) erachter komt dat zijn vriendin slechts 85 mijl verderop is. Om de gevaarlijke reis te maken, moet Joel zijn innerlijke held ontdekken om bij het meisje van zijn dromen terug te zien. De regie was in handen van regisseur Michael Matthews, met in de cast onder andere Jessica Henwick en Michael Rooker.
Love and Monsters is een plezante, entertainede avonturenfilm waarbij alle elementen gewoon perfect in elkaar vallen. Als liefhebber van een goede soundtrack is één van deze elementen zeker de muziek van componisten Marco Beltrami en Marcus Trumpp. Het geeft een hoopvol, optimistisch gevoel met avontuurlijke accenten die nu en dan eens spannend zijn, maar nooit echt duister worden zoals andere films wel eens kunnen zijn. En het zijn deze emoties die de film perfect beschrijven. Love and Monsters is kleurrijk en levendig, met nu en dan enge momenten met griezelige monsters, maar ook deze momenten worden meestal aangepakt met een goede dosis humor. De film neemt zichzelf dan ook niet te serieus, vooral in de avontuurlijke momenten en interacties met monsters. Dat betekent natuurlijk niet dat de film geen diepere, emotionele kern heeft die bij momenten naar boven komt. Het verhaal draait dan ook rond het verlies van familie en geliefden, en het vasthouden aan deze momenten en herinneringen. Ook Joel zit hierin vast, maar krijgt toch een mogelijkheid voor een tweede kans. Maar natuurlijk verloopt niets zoals je denkt, en is het voor Joel om te realiseren dat hij ook een nieuwe familie heeft waar hij om geeft en die hij wil beschermen.
Dankzij een sterke, gestructureerd script loopt deze toch wat typische avonturenfilm als een trein. Geen enkel deel is te lang of te kort. Een goed voorbeeld is het deel van de film met Michael Rooker, dat juist lang genoeg is om het verhaal op te bouwen waarna ze op een organische manier terug weg zijn. De film valt ook niet in de val om een puur chronologisch verhaal te vertellen, zoals het geval was in Thunder Force. Het belangrijkste is om de kijker eerst te introduceren tot de personages in het heden, ons te doen geven om deze personen op een bepaalde manier, en dan pas een goed backstory aan vast te hangen. Uiteindelijk bevat Love and Monsters ook de typische elementen van een avonturenfilm. Het is een verhaal van zelfexploratie, waarin ons hoofdpersonage over zichzelf leert en ontdekt dat hij dapperder is dan hij voordien dacht. In de finale kan hij dan boven de verwachtingen uit stijgen en zelfs zichzelf verrassen. Love and Monsters is eigenlijk een heel simpele film. Buiten Joel krijgt geen enkel personage eigenlijk een lange, ingewikkelde backstory, maar toch zijn ze zo geschreven en geacteerd dat wat we krijgen genoeg is om ze te begrijpen. Daarnaast is een belangrijk element ook de monsters natuurlijk. Als gemuteerde koudbloedige insecten en schelpdieren zijn ze soms wel wat eng en vies, maar de artiesten hebben fantastisch werk geleverd om alles er zo goed mogelijk te doen uit zien.
Ondanks al deze aparte elementen van het verhaal en de productie, is het uiteindelijk Dylan O’Brien zelf die als hoofdpersonage de film over de streep trekt. In deze film lijkt de acteur terug plezier te hebben in een rol die wat dichter aanleunt bij zijn natuurlijke stijl waarmee hij bekent raakte in bijvoorbeeld een reeks als Teen Wolf. Je hoort het zelfs in zijn fantastische voice-over, die het verhaal echt perfect weten te sturen. Het is een casting voor Love and Monsters met misschien wel Dylan O’Brien’s beste performance van de voorbije jaren. Natuurlijk begint iedereen dan direct te denken aan het sequel-potentieel, wat dat deze film ook wel heeft en waar het einde wat naartoe stuurt. Maar Love and Monsters is eerst en vooral een perfecte film op zich, die niet al te fel aandringt naar mogelijke vervolgen. Maar om eerlijk te zijn, ik zou niet kwaad zijn als we een even plezant, positief vervolg krijgen in deze wereld.
★★★★
Love and Monsters is nu te bekijken via Netflix
