La Civil (2021) - Recensie
Kijk even rond en je zult zien de Belgische filmmakers het tegenwoordig zeker niet slecht doen op het internationale toneel. Een voorbeeld daarvan was nog op het meest recente filmfestival van Cannes met La Civil, de eerste fictiefilm van de Belgisch-Roemeense regisseuse Teodora Mihai. Deze openingsfilm van het Filmfestival Gent won al de Un Certain Regard-award in Cannes, en is nu ook stilaan klaar om de Belgische zalen te veroveren. De film werd opgenomen in Mexico, maar heeft het de regisseuse, en onder andere de gebroeders Dardenne als producers, toch een grote Belgische connectie.
La Civil is echter geen typische, spectaculaire blockbuster, maar wel een intiem portret over verlies en de weigering om op te geven. In de film probeert een moeder in Mexico wanhopig haar ontvoerde dochter terug te krijgen, waarmee ze zelfs de hulp inschakelt van het leger. Met de documentaire-stijl van Mihai krijgt La Civil een zeer authentiek gevoel die je meesleept in deze emotionele tocht. Daarbij hoort ook het gebrek aan enige soundtrack doorheen de film. Hoewel ik altijd preek hoe belangrijk een soundtrack wel niet is voor een film, zorgt het gebrek ervan hier juist voor een nog intensere ervaring die je als kijker midden in het verhaal plaatst. Hoofdactrice Arcelia Ramírez zorgt voor een krachttoer door dit personage tot leven te brengen. Het zijn de emoties die zij aan haar personage weet te geven, die de film eveneens zo sterk maken. Met onder andere een nog altijd heel relevante thematiek, en een interessant einde, is La Civil een zeer sterk fictiedebuut dat je toch wel moet gezien hebben.
★★★1/2
La Civil is nu te bekijken in de bioscoop
