Infinite (2021) - Recensie

Met dat elke studio tegenwoordig bijna zijn eigen streamingdienst heeft, begint het filmlandschap als maar ingewikkelder te worden, met Mark Wahlberg's meest recente film INFINITE als goed voorbeeld. Hoewel de film bij ons in de bioscoop te zien is, dumpte studio Paramount de film in de VS op haar eigen streamingdienst Paramount+. Het verhaal is gebaseerd op het boek The Reincarnationist Papers van D. Eric Maikranz, en draait rond een man die ontdekt dat zijn hallucinaties eigenlijk visioenen uit vorige levens zijn. Voor de film werd het verhaal geadapteerd door schrijvers Ian Shorr en Todd Stein, met The Equalizer-regisseur Antoine Fuqua achter de camera. Mark Wahlberg werd uitverkoren als boegbeeld van de film, met in de cast eveneens acteurs als Chiwetel Ejiofor, Sophie Cookson, Dylan O'Brien, en Toby Jones.

Dat studio Paramount de film in de VS op haar eigen streamingdienst dumpte, is een vrij logische beslissing als je de film gezien hebt. Mark Wahlberg speelt een man die ontdekt dat zijn hallucinaties eigenlijk visioenen uit vorige levens zijn: een witte held wiens vorige levens natuurlijk bestaan uit POC personages, in plaats van effectief een POC hoofdpersonage te creëren. De film voelt aan alsof het gecreëerd is in een labo, vol CGI en typische sci-fi clichés. Het verhaal is zo groot, dat er compleet geen sprake is van intimiteit of connectie aan de gebeurtenissen. Het concept is dan wel interessant, het script en het verhaal zijn dat niet, hoe mooi de film wel niet gemaakt mag zijn. Wahlberg zelf helpt ook niet echt, met passieve houding die niet direct veel energie uitstraalt. De enige reden om Infinite misschien toch te gaan bekijken, is de performance van Chiwetel Ejiofor die zoals altijd het beste van zichzelf geeft. Niets aan INFINITE is memorabel, waardoor het jammer is dat Paramount geen plaats gevonden heeft om het ook bij ons te dumpen.

★★

Infinite is nu te bekijken in de bioscoop