His House - Recensie

Met series en films zoals The Haunting of Bly Manor is Netflix tegenwoordig goed bezig met het horrorgenre, en met Halloween vorige week hoopte het om nog wat titels aan deze lijst toe te voegen. Met His House weet regisseur en schrijver Remi Weekes zijn eerste langspeelfilm de wereld in te sturen, met een verhaal van schrijvers Toby Venables en Felicity Evans. His House focust op een familie vluchtelingen die in Engeland beland zijn na een gruwelijke ontsnapping uit het door oorlog verscheurde Zuid-Sudan. Toch hebben ze het moeilijk om zich aan te passen aan het leven in een Engelse stad, waar er kwaad schuilt onder het oppervlak. De hoofdrollen worden vertolkt door Wunmi Mosaku (Lovecraft Country) en Sope Dirisu (Gangs of London), met Matt Smith (Doctor Who) in een ondersteunende rol.

Hoewel het er op het eerste zicht misschien niet op lijkt, is His House een op momenten zeer enge, maar ook thematisch interessante film. Hoewel de eerste minuten vrij tam zijn, komt het verhaal al snel op gang met enkele enge, jumpscares van donkere, onbekende figuren. Het verhaal beperkt zich voornamelijk tot hun nieuwe thuis en de directe omgeving, met enkele flashbacks van hun vlucht. Het verhaal van deze harde reis wordt voornamelijk verteld door de beangstigende beelden en emoties die het koppel in het huis ervaart. De film geeft haar geheimen dus langzaam prijs doorheen het verhaal, maar dit maakt het zeker niet minder eng aangezien dat we hierdoor in een constante spanning zitten. Door fantastisch gebruik van licht en duisternis, en het spelen met ruimtes en muren, blijf je als kijker dan ook constant op het puntje van je stoel. Met een lengte van anderhalf uur heeft het de perfecte lengte voor een horrorfilm als dit: kort maar krachtig. Toch kan deze combinatie van jumpscares en spanningsopbouw vrij standaard aanvoelen voor een horrorfilm, ook al is het echt wel goed en eng op momenten. De kracht van dit specifiek verhaal ligt dan ook in de thematiek die het achter deze beelden steekt.

Verhalen rond vluchtelingen worden vaak verteld in historische, dramatische verfilmingen die precies altijd een uitwendige kijk hebben. Het horrorgenre is echter uitermate geschikt om deze hartverscheurende feiten naar een groter publiek te brengen vanuit het standpunt van vluchtelingen zelf. De film handelt dan ook voornamelijk met de gevoelens van vluchtelingen in een nieuwe, vreemde omgeving, en de trauma’s die ze overhouden aan hun gruwelijke reis. Het dorp waar ze wonen is dan ook heel bedreigend en desoriënterend in beeld gebracht, overeenkomend met het beeld dat veel vluchtelingen misschien hebben als ze in Europese dorpen terecht komen. Het is fantastisch om te zien hoe een Sudanese geest gebruikt wordt in dit verhaal, en ook hoe het thematisch werkt binnen de film. De entiteit kan gezien worden als een representatie van de gruwel en het schuldgevoel die is achtergebleven na hun reis, dat het koppel nu binnenin zich draagt. Het toont hoe zwaar het wel niet kan zijn om deze trauma’s te verwerken, en hoe dit deze mensen kan blijven achtervolgen, iets dat wij wel eens vergeten. Het is pas als deze geconfronteerd worden, dat zij verder kunnen in hun nieuwe situatie.

Al deze horror en diepte wordt tot leven gebracht door een fantastische cast. Wunmi Mosaku was eerder al fantastisch in Lovecraft Country, maar zet hier met Rial Majur nog eens een zeer sterke en complexe vrouw neer. Haar tegenspeler zet de toon van de film misschien zelf nog meer. De angst en berouw, gekoppeld met een vastberadenheid, die Sope Dirisu als Bol Majur weet te brengen, versterkt de kracht van de horror met zijn reacties en zichtbare neerwaartse spiraal. Een bij momenten sterke cinematografie brengt dit verhaal enkel nog maar meer tot leven. His House mag dan wel geen grensverleggende mijlpaal in de filmgeschiedenis zijn, maar met haar griezelige impact, en relevante én unieke thematiek, is het een zeer geslaagd langspeeldebuut voor regisseur/schrijver Remi Weekes.

★★★★

His House is nu te zien op Netflix