Halloween (2018) - Recensie
Laurie Strode (Jamie Lee Curtis) confronteert haar oude vijand Michael Myers, de gemaskerde figuur die haar heeft achtervolgd sinds haar nipt zijn moordpartij ontsnapte op Halloween vier decennia geleden.
Sinds de originele John Carpenter film van 1978, zijn er heel veel films uitgebracht in de Halloween franchise. Eenheid bestond er echter niet. Doorheen de jaren ontstonden er verschillende tijdlijnen bestaande uit soms maar één of twee films. De geprezen film was uiteindelijk ontspoord in een warboel van onnodige sequels. De laatste jaren is het aantal reboots en sequels terug te hoogte in gegaan. Ook Halloween kwam daardoor opnieuw in het vizier. De filmmakers die hun schouders achter deze projecten plaatsten, hadden echter een andere achtergrond dan hun voorgangers. Deze personen waren opgegroeid in de jaren tachtig en hadden een bepaald respect voor de films die hen vaak tot het vak hadden gebracht. Halloween smijt dan ook alle voorgaande sequels in de vuilbak. De film is een directe opvolger op de originele film uit 1978. Hiermee wordt het probleem van de sequels opgelost maar ook het origineel gerespecteerd.
De film werd geschreven door op het eerste zicht drie onverwachte schrijvers. Jeff Fradley, is een vrij onbekende schrijver met enkele een korte serie achter zijn naam. Danny McBride daarentegen is een succesvol komisch schrijver en acteur, bekend van films zoals Pineapple Express en This is the End maar ook van zijn rol in Prometheus. David Gordon Green is naast schrijver ook de regisseur van de film. Hij heeft al gewerkt aan films zoals Pineapple Express of Prince Avalanche. Dit team heeft dus al eerder samengewerkt maar vooral met komische projecten. De intentie om deze film te maken kwam dan ook uit een liefde voor het origineel. Het genre is compleet anders dan van hen verwacht. Ikzelf was dan ook wat sceptisch. Toch bleek uit de eerste trailers dat voor de eerste keer in lange tijd de magie van het origineel terug aanwezig was. Maar hoe goed was de film uiteindelijk?
Net als vele andere vervolgen op klassieke films, zijn er gelijkenissen te vinden in structuur, toon en personages. Hetzelfde met Halloween. Hij ontsnapt weer uit de instelling waar hij behandeld werd en gaat weer op een moordtocht op Halloween. De film is uiteraard wel geüpdate maar voelt nog altijd zeer jaren-tachtig aan. De manier waarop Michael wordt afgebeeld en de manier waarop hij dood, is soms rechtstreeks overgenomen. Maar dat is geen probleem. De mix tussen oud en nieuw is perfect. Wel is de film soms wat voorspelbaar. Al vroeg in de film weet je al wel hoe het gaat verlopen. Maar de manier waarop de film en scenes zijn opgebouwd, brengt nog altijd de nodige spanning. Hierin helpt natuurlijk ook de fantastische soundtrack van John Carpenter. De regisseur van het origineel keert terug om de film opnieuw van zijn iconische de soundtrack te voorzien. De aanpak van Michael Myers is ook goed doordacht. Doorheen de film krijg je nooit het complete gezicht van hem te zien ook al loopt hij vrij vaak zonder masker rond. Dit draagt enkel bij aan het gevoel van mysterie. Zonder masker wordt hij zelfs gespeeld door de acteur die hem in 1978 speelde, nu een oudere man. Maar zelfs dan straalt hij nog altijd dezelfde kracht uit als voordien.
Ook terug voor deze nieuwe en misschien laatste installatie in de Halloween-franchise, is Jamie Lee Curtis als haar iconisch personage Laurie Strode. In deze film is ze alleen meer te omschrijven als badass. Met haar performance maakt ze de dreiging geloofwaardig. Hoewel Michael altijd een onstopbare kracht leek, weet Jamie Lee Curtis nu een bijna gelijkwaardige tegenkracht te vormen. Haar aanwezigheid maakt deze film dan ook zo nostalgisch. Net zoals in het origineel zijn er ook een groep tieners betrokken. Hierbij is ook de kleindochter van Laurie Strode, gespeeld door Andi Matichak. Ze hebben ongeveer dezelfde rol als de tieners in 1978 hadden, bijna identiek. Vooral een knipoog naar het origineel als je het mij vraagt. Judy Greer speelt de dochter van Laurie Strode en het lijkt alsof ze stilaan getypecast begint te worden. Haar rol is zeer gelijkaardig als in Ant-Man of de serie Kidding, een beetje whiny om het in het Engels te zeggen. Verder zijn er ook nog degelijke acteerprestaties van Haluk Bilginer, die als Dr. Sartain zowat de rol van Loomis overneemt, en Will Patton als Officer Hawkins, de agent die vroeger nog betrokken was bij de zaak.
Halloween is aan de ene kant een perfecte ode aan de originele klassieker. Net als The Force Awakens kan het beschuldigd worden van te veel te lijken op haar inspiratie. Maar net zoals Star Wars weet deze film ook nog een andere kant te brengen. De film is zeer gelijkaardig maar weet dat als een basis te beschouwen waarop gebouwd kan worden. Halloween gaat verder dan haar inspiratie en bouwt erop zoals een echte sequel zou moeten zijn. Er is dan ook veel speculatie of dit weleens de laatste film zou kunnen zijn. Er was nochtans sprake van een twee film en met dit resultaat en de gelegde basis, zou het mij niet verbazen. Hoewel Halloween nooit de engste horrorfilm zal zijn, weet het toch voldoende de spanning te houden doorheen haar verhaal. Zeker een must-see voor vele cinemagangers. En wees niet bang voor de gevraagde voorkennis, ze leggen nog heel wat uit tijdens de film.
★★★★
Halloween is nu te bekijken via Google Play, Apple TV en Streamz
