Bad Times At The El Royal - Non-Spoiler Review

Circa 1968 ontmoeten verschillende onbekenden, de meesten met een geheim om te verbergen, toevallig bij Lake Tahoe's El Royale, een vervallen hotel met een donker verleden. Gedurende één nacht laat iedereen zijn ware kleuren zien voordat alles compleet verkeerd gaat.Als schrijver en Producer heeft Drew Goddard de voorbije vijftien jaar al aan vele bekende projecten gewerkt. Hij werkte aan series als Lost, Daredevil, en The Good Place , en schreef de scripts voor Cloverfield, World War Z, The Martian en The Cabin in the Woods. Maar tot nu toe zijn Cloverfield en The Cabin in the Woods zijn enige films als regisseur. Maar met deze films en al zijn ander werk heeft hij wel een sterke reputatie opgebouwd in Hollywood. Daarom dat zijn nieuwste film vol zit met de grootste sterren zoals Chris Hemsworth, Dakota Johnson en Jeff Bridges. Deze film schreef hij zoals al zijn andere projecten zelf. Door het succes van zijn vorige films en deze waar hij aan meewerkte, hangt er toch een zekere verwachting aan Bad Times At The El Royal vast. Heeft zijn nieuwe film uiteindelijk de hoge verwachtingen kunnen inlossen?Als er zeker één ding over deze nieuwe van Goddard kan gezegd worden, is dat de film zeer lang aanvoelt. De film is in totaal bijna twee uur en een half lang, wat uiteraard al het uiterste is voor een film van deze tijd. Maar andere films van deze lengte weten dit vaak te compenseren door een zeer goede opbouw van spanning en verhaal. Hier probeert Goddard vijf à zes verhaallijnen te ontwikkelen en deze dan samen te laten komen in de tweede helft van de film. Hij werkt hier met hoofdstukken vergelijkbaar met een film als The Hateful Eight. Maar door verschillende personages te belichten, vertelt hij vaak verschillende scenes meerdere keren vanuit een verschillend standpunt. Hoewel dit bijdraagt tot de opbouw van personages en spanning, dragen deze scenes veel te lang door. De verschillende standpunten en flashbacks blijven maar opstapelen waardoor er geen einde aan de film blijkt te komen. Het verhaal zit echter goed in elkaar. Iedereen is of wordt met elkaar verbonden doorheen het verhaal. De revelaties bouwen zich goed op. Het hele concept is echter beter geschikt als miniserie. Hierin zou het mysterie over verschillende afleveringen tot zijn recht kunnen komen. Goddard lijkt gewoon te veel in één film te hebben willen steken.De acteerprestaties van de acteurs waren wel van niveau. Jon Hamm en Jeff Bridges wisten allebei succesvol een zekere complexiteit tot uiting te brengen. De emotioneel complexere scenes waren stevig zoals verwacht van deze ervaren acteurs. Lewis Pullman als de conciërge, werkt goed met deze meer ervaren acteurs. Dakota Johnson breekt wat meer los van haar Fifty Shades rol met haar personage. Met haar vechtlustige rol is zij de aanstoker van de gebeurtenissen en is zo een van de stuwende krachten samen met Cailee Spaeny, die haar zus speelt. De revelatie van de film in mijn ogen was Cynthia Erivo. Ze steelt niet alleen de show met haar emotionele acteerprestatie maar ook met haar fenomenale zangstem. Doorheen de film weet ze de spanning te behouden en het verhaal interessant te houden. De nummers die ze zingt zijn zo mooi gebracht en zorgen direct voor een extra kwaliteit. Het uithangbord van de film was voor veel mensen uiteraard Chris Hemsworth. Hij brengt een zeer ongewone performance die we niet van hem gewoon zijn. Hij maakt ook niet zo'n groot deel uit van de film. Maar toch weet hij een indruk na te laten met zijn extravagant personage.Is Bad Times At The El Royal nu even goed als de vorige films van Drew Goddard? Als film al zeker niet daarvoor is hij te langdradig en daardoor een taak om naar te kijken. Als concept had het verhaal veel meer succes gehad bij een service zoals Netflix waarbij het rustig in de vorm van een miniserie kon vertelt worden. De solide acteerprestaties van de cast maken het des te jammerder dat de film niet al te goed was. De film ziet er fantastisch uit en het is de tweede keer in korte tijd dat de jaren zestig zo goed afgebeeld wordt. Zelfs de beeldschone soundtrack van Michael Giachinno kon de last niet verlichten. Uiteindelijk is deze film niet de moeite om te bekijken, zeker niet voor de casual bioscoopganger.