Don’t Breathe 2 (2021) - Recensie

Don’t Breathe was misschien wel een van de grootste verassingen van 2016, met een spannende, entertainende thriller/horror film die het regisseurs/schrijvers-duo van Fede Alvarez en Rodo Sayagues pas echt op de kaart zette. Nu vijf jaar later komen ze dan toch met een vervolg op hun succesfilm. Terwijl Alvarez de regie voor zijn rekening nam in de eerste film, is het deze keer de beurt aan Sayagues. Het vervolg speelt zich af in de jaren na de eerste dodelijke inbraak, wanneer Norman Nordstrom in stille eenzaamheid leeft tot zijn zonden uit het verleden hem inhalen. De hoofdrol wordt weer vertolkt door Stephen Lang, met als grote nieuwkomers Madelyn Grace en Brendan Sexton III.

De komst van een sequel vijf jaar later was toch een beetje onverwacht. Don’t Breathe werkte perfect als een alleenstaande film, en zoals bij vele andere kan een sequel enkele schade aanrichten. Je voelt dan ook dat Don’t Breathe 2 niet per se nodig was. Terwijl de structuur van de eerste film perfect werkte, opgebouwd vanuit het standpunt van de inbrekers met de blinde man als de onbekende tegenstander, is deze laatste in de sequel het grote hoofdpersonage. Dat is uiteindelijk de grote fout van de film: de gedachte dat we de eerste film vergeten zijn en we hem nu zouden kunnen zien als de held. Want ook in Don’t Breathe 2 doet hij heel wat twijfelachtige dingen die de wenkbrauwen toch serieus doen fronsen, wat ervoor zorgt dat je als kijker niet echt iemand hebt in deze film om voor te duimen. De aspecten die het zo'n spannende thriller maakten - de angstaanjagende, onbekende tegenstander en de vernieuwende manier om spanning te creëren - zijn hier compleet weg, en samen met een vrij onduidelijke tijdslijn tegenover de eerste film, zorgt het ervoor dat er enkel een degelijke actiefilm achterblijft. Don’t Breathe 2 is bij momenten dus nog wel entertainend, maar in vergelijking met de originele film uit 2016 een grote stap terug.

★★★

Don’t Breathe 2 is nu te bekijken in de bioscoop

Vorige
Vorige

Monster Hunter (2020) - Recensie

Volgende
Volgende

Worth (2021) - Recensie